Wijzen van gisteren, van vandaag en van morgen

Het park van Brussel is omringd door allerlei paleizen en machtsresidenties. Sommige, zoals het parlement, het paleis der Natie, doen zich opmerken door hun bijna oorverdovende stilte – in feite, een gebrek aan positieve initiatieven bij gebrek aan een echte politieke wil en natuurlijk een (h)echte meerderheid. Andere weerspiegelen dan weer toch nog een beetje hoop op een betere toekomst in een wereld die toch fel de kluts kwijt is en steeds zotter draait. Zeker in deze tijden van zogenaamde sociale media en netwerken. Wat men als een nieuw groot democratisch recht beschouwde – iedereen mag het woord nemen… – lijkt steeds meer op manipulatie tot het uiterste. En dan vind je nog sommige zelfbenoemde samenlevingsexperten die van de politiek een nieuwe nationale loterij willen maken. En zeggen dat sommige verkozenen ook zulke dingen proberen te verkopen om zich modern te profileren. Te gek om los te laten…

Klimaatconferentie

Darbovenop is er nog het feit dat alles ook alles beïnvloedt: de politieke onzekerheid in Chili veroorzaakte de uitstel van de wereldklimaatkonferentie die dus uiteindelijk in Spanje zal plaatsvinden… Voor alle duidelijkheid: in Madrid, niet in de hoofstad van Catalonië, men weet nooit… Goed nieuws intussen voor de jonge vestalen van het klimaat: je kan er ook naartoe met de trein. En indien men nog een beetje gelovig is, kan men ook een deel van de reis te voet doen langs de wegen van Compostela… Maar indien ik het goed begrepen heb willen Greta, Anuna, Adelaïde en co nu een raceboot vinden om snel van Brazilië naar Spanje te reizen.

Bij ons loven veel mensen de zogezegde burgerlijke ongehoorzaamheid van de activisten van Extinction Rebellion die geleden zouden hebben onder de forse brutaliteit van de stoute, kloppende en pepperspray verspreidende politie van Brussel. Het is zeker niet helemaal uitgesloten dat er enkele Rambo’s gretig hun ding konden doen. Maar die militanten zijn zelf ook geen koorknapen. Meer dan een voetganger die zich in de Europese wijk rond het Schumanplein deze laatste weken verplaatste kon niet anders dan geschokt zijn door de onrespectueuse plakakties van die groene jongens en meisjes. Overal… tot op het monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van de terroristische aanslagen van maart 2016. Ze waren zodanig goed vastgeplakt dat ze tot heden nog niet verwijderd konden worden.

Men zou voor minder in de war zijn. En hopen dat er nog toch nog enkele koele en bewuste medeburgers uit de schaduw zouden komen om het einde van de speeltijd te fluiten.

Mirakel… Madre de Dios! Yes they can… En dat nog zowel bij vertegenwoordigers van de jonge generatie als bij sommige ‘glorieux anciens’.

Elisabeth

Ik heb dat inderdaad ook ontdekt, deze laatste dagen in twee andere paleizen rond de Brusselse Warande.

Eerst op vrijdag 25 oktober in dat van de koning waar men de achttienjarige prinses Elisabeth in de bloemetjes gezet heeft met een prestige dat ik niet anders kan dan delen. Ik weet dat niet iedereen in dit ingewikkeld land mijn analyse zal delen maar volgens mij zal de oudste dochter van Filip en Mathilde de Belgen nog veel meer verrassen in de toekomst. Zelfs de hardnekkigste flaminganten zullen moeten toegeven dat haar Nederlandstalige schoolopvoeding zeker en vast al een succes is. En haar zeldzame publieke tussenkomsten tonen ook aan dat ze absoluut niet wereldvreemd is.

Maar voor het ogenblik zal ik het erbij laten want de koning is nog niet bereid om met pensioen te gaan. En ook zou ik hier vooral de nadruk willen leggen op de tussenkomsten tijdens de ceremonie van vijf jonge landgenoten die ook hun meerderjaarigheid hebben bereikt dit jaar. In het Nederlands, in het Frans en in het Duits toonden die jaargenoten van de prinses dat men niet de media moet halen om een slimme en interessante boodschap te verspreiden zoals de hogervermelde Dulle Klimaatgrieten. Ik geef toe dat ik gecharmeerd was op het Koninklijk Paleis door hun korte toespraken omdat er echte inhoud in stond…

Onder andere, het Antwerps meisje van Afrikaanse afkomst, dat meer dan een genodigde verblufte door haar spontaniteit maar ook door een boeiende levensbeschouwing. Het is natuurlijk geen toeval dat ze zich ook inzet in de omgeving van de San’ Egidiogemeenschap in de Koekenstad…

Optimist

Dus, ondanks een zeker negativisme blijf ik resoluut optimist ten aanzien van een meerderheid van onze jeugd.

Maar… ik moet hier ook iets heel positief kwijt over een niet meer zo jonge gast die me ook doet hopen dat we er nog uit zouden kunnen komen… Woensdag woonde ik in feite de voorstelling bij van het laatste boek van de zichzelf beschouwende ‘scribomaan’. Ik heb het hier over Mark Eyskens die zijn 63ste boek heeft voorgesteld in het Paleis der Academiën. Ook indrukwekkend door een nog steeds felle en heldere aanpak van de dingen van deze wereld.

Hier ook, veel sereniteit en ook zoals steeds een goede dosis humor om ons zijn ‘pakkende herinneringen’ te brengen.

Mark Eyskens heeft ons al verschillende dikke boeken vertrouwd over zijn vele levens. Maar nu hij het stilaan toch een beetje kalmer zal aanpakken, was het inderdaad een gepast moment om zijn belangrijkste herinneringen te selecteren. Natuurlijk werd het een mooie galerij van topleiders en andere soms nog meer uitzonderlijke mensen. Maar dit allemaal in een zekere mate gerelativeerd en in een interessante context uitgelegd.

Voor een mooi panel van vrienden en van ‘décideurs’ kregen we ook een interessante analyse dertig jaar na de val van de Muur van Berlijn. In illo tempore was Eyskens Junior minister van Buitenlandse Zaken. Hij liet ons verstaan dat de democraten zich ook kunnen vergissen in hun diagnoses. Tot en met de Amerikanen die dertig jaar geleden een beetje te veel de Russen wilden vernederen. Met al de gevolgen die vandaag de dag de situatie nog altijd bemoeilijken in Centraal- en Oost-Europa.

Een erg interessante ervaring want hier was er geen sprake van politieke ‘spielerei’ zoals bij de voornaamste partijen van dit land. Die hebben hun mond vol van verantwoordelijkheidzin maar die absoluut geen stap willen verder zetten om echte onderhandelingen te beginnen en het land zo snel mogelijk een federale regering te geven.

En dit nog: met Eyskens blijft men misschien hangen in de oude maar soms toch goede CVP terwijl de CD&V steeds meer lijkt op een zinkend schip waar de verkiezing van een nieuwe voorzitter dag na dag steeds een grotere (en triestige) klucht is… En dit ten nadele van Vlaanderen en dus ook van België…