Zwitserse overheid neemt 16-jarige weg van ouders die gendertransitie weigeren

Wat drie jaar geleden begon op het internet, eindigt dit jaar in de rechtbank. In de nasleep van de eerste covidlockdowns, vertelde de 16-jarige dochter van een Zwitsers echtpaar dat ze dacht dat ze een jongen was. De ouders, bezorgd en verward, besloten medische hulp te zoeken en namen hun dochter mee naar het Universitair Ziekenhuis van Genève. Daar werd de ‘gendereenhoorn’ bovengehaald.

De gendereenhoorn wordt door scholen, therapeuten, verplegers en artsen gebruikt om kinderen het verschil aan te leren tussen ‘geslacht’, ‘genderidentiteit’, ‘genderexpressie’ en fysieke en emotionele seksualiteit. De Zwitserse ziekenhuisverpleger toonde het meisje de eenhoorn. Na de consultatie instrueerde het ziekenhuis de ouders om hun dochter als een jongen te behandelen. ‘Puberteitsremmers’ waren de volgende stap. Toen ze weigerden, werden ze uit hun ouderlijke rechten ontzet en werd dochterlief ondergebracht in een overheidswoning.

WPATH

‘Genderbevestigende zorg’ kwam de voorbije maanden onder verscherpt toezicht te staan. Twee onderzoeken waren hiervoor de aanleiding: de WPATH-files, een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek, en het Cass Review, een academische overschouwing geleid door dr. Hillary Cass, besteld door de Britse National Health Service (NHS). Beide maakten gehakt van de manier waarop om hulp zoekende kinderen overgeleverd worden aan de dominante genderideologie. Ook plaatsen ze de acties van de Zwitserse overheid (indirect) in een bijzonder slecht daglicht.

De World Professional Association for Transgender Health (WPATH) is een private organisatie van artsen, psychologen, sociologen, antropologen en sympathisanten. Het is een belangenvereniging, geen universiteit of ziekenhuis. Dat weerhield het bestuur er niet van om van tijd tot tijd zorgstandaarden of ‘standards of care’ voor personen die aan genderdysforie lijden te publiceren.

Deze standaarden werden de voorbije tien jaar gebruikt door professionals die niet wisten wat te doen met het exponentieel toenemend aantal kinderen die beweerden in het verkeerde lichaam te zijn geboren. Omdat zorgprofessionals zelden of nooit in aanraking komen met genderdysforie (het is en blijft zeldzaam) en het medisch en academisch onderzoek in deze materie achterophinkt, werden de WPATH-standaarden gebruikt als richtlijn, zelfs regel.

Almaar radicaler

De WPATH-standaarden werden almaar radicaler. Zo besloot de organisatie in 2022 dat er geen minimumleeftijd moest worden gehandhaafd voor hormoontherapieën en chirurgische ingrepen. Dokters dienden naar best vermogen te bepalen of een 12-jarige klaar was voor het medicijn en het mes. Forumshopping, waarbij de patiënt zoekt totdat hij een dokter vindt die hem of haar ‘affirmeert’, was blijkbaar geen probleem.

Uit gelekte communicatie — de WPATH-files — bleek bovendien dat het WPATH-bestuur kritische stemmen binnen de organisatie monddood maakte. Zo werd de opmerking dat ‘transjongeren’ vaak leden aan andere psychische aandoeningen en kwetsbaarheden (zgn. comorbiditeiten), afgedaan als irrelevant. Autisme, persoonlijkheidsstoornissen, posttraumatische stress en depressie stonden een snelle Transitie niet in de weg. Verhalen over en van ‘detransitioners’, personen die hun transitie stopzetten en probeerden om te keren, werden verzwegen of geminimaliseerd.

Kinderbescherming

De excessen van de genderideologie waren de voedingsbodem voor de tegenbeweging, in de Verenigde Staten en in Europa. Maar in Zwitserland dendert de gendertrein vooralsnog verder.

Het Zwitserse echtpaar verloor hun dochter aan de staat nadat de kinderbeschermingsdienst een zaak aanhangig had gemaakt bij de rechtbank. Dit agentschap werd op de hoogte gebracht door de school, die ook wist te vertellen dat moeder en vader weigerden hun kind te ‘bevestigen’ in haar identiteit. Niet zo voor de school, die tegen de wensen van de ouders het kind aanmoedigde door te zetten met haar transitie. Dat mama en papa hun dochter wel degelijk ondersteunden, zij het op een andere manier, was niet belangrijk. Sindsdien kiest de rechtbank de therapeuten van het kind.

Cass Review

Deze koers van de Zwitserse autoriteiten gaat regelrecht in tegen de aanbevelingen van het Cass Review. Deze metastudie beveelt een extreme terughoudendheid aan inzake de behandeling van genderdysfore minderjarigen. Het rapport — dat al te sterke bewoordingen schuwt  — concludeert dat de bestaande onderzoeken inzake gendertransitie van een dermate zwakke kwaliteit zijn, dat er geen (!) klinisch bewijs bestaat voor de claims van WPATH en gelijkgestemde drukkingsgroepen.

Door scholen en sociale media aangemoedigde sociale transitie resulteert zeer vaak in een medische transitie, terwijl de positieve impact van hormonen en operaties op de gezondheid van transjongeren onbewezen is. Bovendien zijn de gevolgen van puberteitsremmers en hormoonkuren bij kinderen ongekend, onder meer omdat een wetenschappelijke langetermijnopvolging niet bestaat. Therapeuten kunnen niet met enige graad van zekerheid inschatten of het transgevoel overgaat of blijvend is. Nattevingerwerk, dus.