12 punten voor Israël

De zwijgende meerderheid heeft weinig tijd en ruimte om zijn mening te uiten. Door de week is die groep aan het werk, en ook in het weekend zijn ze weinig demonstratie-gezind. Ze verkiezen tijd met hun vrienden en familie boven schreeuwen op een plein. Maar als ze de kans hebben om zich op een eenvoudige manier uit te spreken, dan doen ze dat. Zo bleek zaterdagavond opnieuw.

Al maanden gaat het songfestival over de lippen. Dit jaar niet vanwege een man met een baard of een zangeres die een kip imiteert. Nee, dit jaar ging het over de vraag of Israël überhaupt mee mocht doen. De culturele elite, de deelnemers en de openbare omroepen van verschillende landen, gaan immers gebukt onder een uitgesproken Israëlhaat. De vraag was dan ook: Wordt Israël geboycot?

Bedreigingen…

Het antwoord was uiteindelijk nee. Want nadat de inzending was aangepast en verwijzingen naar de terreuraanslag van 7 oktober op vraag van de organisatie geschrapt werden, mocht het land alsnog meedoen. Toch zal het voor zangeres Eden Golan niet bepaald gevoeld hebben als een droom die uitkwam. Een hartelijk onthaal kreeg ze niet in Malmö, een stad die de afgelopen jaren veelvuldig in het nieuws kwam vanwege schietpartijen, bomaanslagen en drugs- en terreurbendes.

Dit keer was de lokale bevolking van deze ultradiverse stad massaal uitgelopen voor pro-Palestijnse demonstraties die bij de ingang van de evenement plaats zouden vinden. Het baken van de multiculturele samenleving bleek opnieuw tot veel in staat daar waar het bedreigingen aangaat. De bedreigingen waren zo extreem dat de Israëlische zangeres Eden Golan niet vrij kon rondlopen. Ze zat heel de week opgesloten in haar hotelkamer, op enkele repetities en de reguliere voorstellingen na.

Buiten haar hotelkamer stonden beveiligers en zelfs de pers kon niet fysiek langskomen, interviews gingen dan ook via Zoom. Tijdens deze interviews onthield ze zich van iedere politiek getinte uitspraak, in tegenstelling tot haar tegenkandidaten. De evenementenhal kon ze enkel met een zwaarbeveiligd konvooi bereiken, omdat haar veiligheid anders niet gegarandeerd kon worden.

…en boycotpogingen

Toen Israël dankzij het grote aantal publieksstemmen de finale bereikte werd er nog een poging gedaan de finale in zijn totaliteit te boycotten. De artiesten van Zwitserland, Ierland, Portugal en het VK  kwamen met dit idee op de proppen, maar besloten, na zware druk, toch mee te doen.

Andere incidenten waren onder andere de oproep tot verplaatsing van Eden Golan naar een ander hotel omdat de aanwezigheid van deze Jodin voor de Ierse kandidate aanstootgevend was. Ook bekende de Ierse dat ze moest huilen toen bekend werd dat Israël de finale had gehaald. De Finse kandidaat bood zijn excuses aan nadat hij een amusant dansfilmpje had gemaakt met Golan en Joost Klein besloot, terwijl de Israëlische aan het woord was, demonstratief de Nederlandse vlag over zijn hoofd te draperen. Erg hoogstaand was het allemaal niet.

Genoeg van Israëlhaat

Al maanden vinden er in West-Europa en de VS demonstraties plaats. En al maanden rollen de meest walgelijke leuzen over de tongen. ‘From the river to the sea’, ‘Fuck Zionism’ en ‘Zionisme is racisme’, allemaal zijn het kreten die regelmatig te horen zijn op pro-Palestijnse demonstraties. Tijdens bepaalde demonstraties schuwden de demonstranten het dragen van Hamas- en IS-vlaggen niet. De mediacampagne van deze islamitische anti-menselijke terreurbewegingen draait dan ook op volle toeren.

Ook in onze kranten, op radio en TV wordt er veel aandacht gegeven aan de burgerslachtoffers die in Gaza vallen. Zonder enige moeite worden de begrippen ‘burgerslachtoffers’ en ‘genocide’ met elkaar verwisseld en de kwestie krijgt een veelvoud van de aandacht die de Oeigoeren, de burgerslachtoffers in Jemen, de Nigeriaanse christenen of de mensen in Nagorno-Karabach ooit gekregen hebben. Het lijkt er bijna op dat iedere betrokkenheid van joden en/of de staat Israël de mediawaardigheid van het nieuws verveelvoudigd. Toch blijkt de brede bevolking niet mee te gaan in deze ongenuanceerde Israëlhaat.

Verwerping extremisme

In tegenstelling tot naïeve LHBTQ’ers hebben de meeste mensen wel door dat de enige rechtsstaat en relatief vrije samenleving in het Midden-Oosten die van Israël is. De enige samenleving bovendien, waar deze LHBTQ’ers zonder gevaar voor eigen leven kunnen rondlopen. De meerderheid doorziet, in tegenstelling tot de elitaire bubbel, wél de gevaren van islamitisch extremisme. En in tegenstelling tot bepaalde groepen moslimimmigranten voelen zij niets voor de historische strijd die al jarenlang gaande is tussen Joden en Moslims. Ook de algemene Jodenhaat, waarvan wel degelijk sprake is bij verschillende pro-Palestijnse demonstraties, is de zwijgende meerderheid niet ontgaan.

Tussen de Clowneske acts door — met mannen die vooral de grootte van hun geslachtsdeel wilde tonen (VK), de semi-satanische voorstelling van Ierland en andere optredens waar de gemiddelde tienjarige een nachtmerrie van krijgt — was de Israëlische zangeres Eden Golan een verademing. De afwezigheid van prominente genderpropaganda, het zuivere gezang en de fatsoenlijke presentatie maakten haar tot één van de weinige hoogtepunten van de avond.

Dat juist in de landen waar de meest verwerpelijke anti-Israëlacties en boycotpogingen georganiseerd werden, de bevolking massaal koos voor Golan spreekt boekdelen. In Zwitserland, België, Zweden, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Spanje, Finland, Portugal, Italië, Duitsland en Frankrijk ging de Israëlische er met de winst vandoor. In Ierland werd ze derde bij de publieksstemming. In het totaal scoorde Israël zes keer zoveel punten bij het publiek als bij de jury. De middelvinger van de zwijgende meerderheid kon niet groter zijn.