Onverantwoordelijke en onverzoenlijke N-VA gezocht

En hoe zit het met het confederalisme, vroeg journalist Michaël Van Droogenbroeck aan Theo Francken (N-VA) in De Ochtend (23 september 2019). ‘Helaas, de puzzel ligt er niet,’ antwoordde Francken. ‘Er is geen tweederdemeerderheid met de PS en je zit met de extreme partijen. Die zijn groot geworden, maar spelen eigenlijk niet mee. Je kunt dat betreuren maar je moet spelen met de kaarten die je hebt.’

Is de N-VA uitgezeild?

Vooral dat laatste deed bij mij een onaangenaam belletje rinkelen. Is dat niet het vaatje waaruit de N-VA de voorbije vijf jaar tot vervelens toe heeft getapt ? Het vaatje van het extreme pragmatisme? De voorbeelden zijn legio. Als ik wat grasduin op Doorbraak.be bots ik toevallig op de volgende tekst van Peter De Roover, gepubliceerd op 11 augustus van vorig jaar (2018): ‘Is de N-VA uitgezeild?’

De Roover reageert op de kritiek dat de federale regering met de N-VA ver onder de verwachtingen bleef. Vergeet toch niet, zegt hij, dat wij geen absolute meerderheid hebben in het parlement. In de politiek zit het resultaat altijd ergens tussen 0 en 100. ‘Ik ga er in het geval van deze regeringen (federaal of Vlaams) geen getal op kleven, maar dat wij de schuit een heel eind weg van de nul hebben kunnen duwen, staat buiten kijf. Dat we niet in de buurt van de honderd zullen binnenzeilen op het eind van de legislatuur, evenzeer.’

De N-VA in het algemeen en Peter De Roover in het bijzonder hebben zich de voorbije vijf jaar als geen ander bekwaamd in de kunst van het pragmatisme. Dit pragmatische vertoog kan gemakkelijk weer uit de kast gehaald worden om een coalitie met de PS verkocht te krijgen.
Nee, de N-VA heeft nog steeds geen absolute meerderheid in het parlement. Het aantal zetels is zelfs aanzienlijk geslonken. Dus moet de partij water bij de wijn doen. Dat is nu eenmaal het democratische spel. Hoe jammer men dat ook kan vinden, de PS is federaal incontournable. En het is onze schuld toch niet dat we voor het confederalisme alweer geen bondgenoten vinden… Spelen met de kaarten die je hebt, weet je wel.

Alternatief

Wat is overigens het alternatief ? Aan de kant blijven staan en de PS helemaal vrij spel geven in een paarsgroene regering, zonder Vlaamse meerderheid? Of, met de dood in het hart, toch een regering vormen met de PS en Vlaanderen voor het ergste behoeden?

Toegegeven, op de schaal van 0 tot 100 zal het beleid wat meer naar de nul verschuiven. Dat kan ook moeilijk anders nu de N-VA de verkiezingen heeft verloren. Maar we blijven wel duidelijk boven de nul. Want zie: er komt een heuse institutionele conferentie om te praten over een nieuwe staatshervorming vanaf 2024. En doordat wij opnieuw federaal onze verantwoordelijkheid hebben opgenomen zullen…. (vul hier de andere toegevingen in die de PS aan de N-VA zal doen).

Zou Peter De Roover dit discours al aan het inoefenen zijn? Zou hij zich al voorbereiden op wat hij als N-VA-fractieleider zal moeten zeggen tijdens het investituurdebat van een paars-gele regering ? Ik denk eigenlijk van niet. Ik vermoed dat ook hij gruwelt van een akkoord tussen de N-VA en de PS, zonder confederalisme. Net zoals de meeste N-VA-ers overigens.

Onverantwoordelijke N-VA gezocht

Dat de N-VA zich nu zo compromisbereid toont moet allicht vooral gezien worden tegen de achtergrond van het perceptiespel dat bezig is. Het vormen van een regering zonder Vlaamse meerderheid zal maar mogelijk zijn als men de schuld daarvoor op de ‘onverantwoordelijke’ N-VA kan steken. Net zoals dat in juli 2011 gebeurd is. De redelijkheid die de N-VA nu tentoonspreidt, onder andere bij monde van Francken, maakt het moeilijker voor de traditionele partijen om de zwarte piet naar de N-VA door te schuiven.

Op zich is er dus niet zoveel aan de hand. Geen paniek. Maar toch. Door de al bij al vrij korte geschiedenis van de N-VA heen, lopen twee rode draden: pragmatisme en onvoorspelbaarheid. Het kartel met CD&V in 2004, de bocht van Bracke, de extreme communautaire omerta onder Michel I, tot heel recent nog de fractievorming met de rabiate Catalonië-haters van Vox in het Europees Parlement…

Telkens weer denken veel flaminganten: dat zal de N-VA toch niet doen zeker?

En telkens weer komen ze bedrogen uit. Zal het nu weer zo zijn?