Aangiftes bij de politie zullen de islamisering niet stoppen

In een opiniestuk op de VRT-website schrijft Open VLD-verkiezingskandidaat en Liberales-lid Zelfa Madhloum dat ze op sociale media ‘heel wat bagger over zich heen’ kreeg. Ze had op haar Facebook-pagina immers een kritisch commentaar gepost over een pamflet dat ze van fundamentalistische moslims in hartje Antwerpen had toegestopt gekregen. Die werden uitgedeeld aan als moslima’s geïdentificeerde meisjes en vrouwen, om hen aan te sporen zich islamitisch te bedekken. Wie 30 of 40 jaar geleden zou hebben gezegd dat zoiets in ons land zou gebeuren, had men vierkant uitgelachen en wellicht beticht van apocalyptisch (complot)denken. Het is echter een typerend voorbeeld van de voortschrijdende islamisering – het islamitischer worden – van onze samenleving.

Blind voor nalatigheid en beleid van de eigen partij

Madhloum stelt dat ‘verschillende islamofoben’ haar ‘situatie hebben misbruikt om de islam en moslims weer maar eens te viseren’. Madhloum: ‘Ik kreeg ook reacties van leden van het Vlaams Belang, “dat deze toestand mee de schuld is van Open VLD”, een partij waar ik nu toevallig een lidkaart van heb, waar ik me niet voor schaam.’

Ik hoop maar dat Madhloum niet ‘toevallig’ een lidkaart van Open VLD heeft, want je zou wensen dat iemand goed nadenkt en wikt en weegt alvorens hij of zij zich een lidkaart van een bepaalde politieke partij aanschaft. Een van die Vlaams Belangers naar wie ze verwijst ben ik, want ik had de volgende reactie getweet: 

https://twitter.com/SamvanRooy1/status/1164444611290521600

Madhloums twitterreacties waren helaas giftig en gratuit, wat meestal het geval is wanneer je een gevoelige snaar hebt geraakt. In haar artikel schrijft ze evenwel enkele zinnige dingen, namelijk dat dit ‘niet gaat over links, rechts of extreemrechts, maar over de problemen aankaarten en aanpakken’, en: ‘Hebben we niet geleerd van onze fouten toen Abu Imran (alias Fouad Belkacem van Sharia4Belgium) openlijk op de Meir haat zat te prediken. Het pijnlijke bewijs daarvoor zijn de honderden jonge moslims, waaronder ook meisjes en vrouwen, die vanuit ons land naar Syrië en Irak trokken om er het zelfverklaarde kalifaat te versterken, en soms terugkeerden om hier aanslagen te plegen. We hebben geleden onder de gevolgen van onze laksheid. En dit aanvaard ik niet meer.’ Dat deze ‘laksheid’ is voortgekomen uit het beleid van haar eigen regeringspartij, Open VLD, vergeet Madhloum.

Angst voor zelfreflectie

Volgens Madhloum moeten moslims ‘kritisch’ naar zichzelf durven te kijken. Inderdaad, want zoals de Algerijnse schrijver Mohamed Kacimi-El-Hassani zegt: ‘Vandaag zijn de moslims zelf verantwoordelijk voor het beeld dat Europa van hen heeft.’ Maar in plaats van vervolgens ook echt kritisch te kijken naar moslims en hun islam, kijkt Madhloum kritisch naar… het Vlaams Belang. Mijn partij – en niet de islamitische leer – zou volgens haar ‘aanzetten tot haat’, omdat wij ‘de islamisering van onze maatschappij bashen’.

Brandhaarden

In 2008 publiceerde de Egyptisch-Nederlandse schrijfster Nahed Selim in de Nederlandse krant Trouw een artikel getiteld: ‘Islamisering is allang binnengeslopen’. Daarin schrijft de ervaringsdeskundige Selim: ‘Met elk land waar zich een totale islamisering heeft voltrokken, ging het bergafwaarts. Hoe meer islamisering, hoe meer onrust, materiële en culturele armoede, conflicten tussen bevolkingsgroepen, bloedvergieten en andere ellende. Kijk maar naar Pakistan, Iran, Soedan, Jemen, Somalië.’ Selim vervolgt: ‘Het schijnt in Nederland taboe te zijn om over de islamisering van de samenleving te spreken. Ik denk dat veel Nederlanders de term niet helemaal begrijpen. Met islamisering wordt niet alleen de toename van de moslimpopulatie bedoeld, en ook niet de militaire verovering van het land door moslims of de stichting van een islamitische staat. Islamisering is een proces waarbij de islamitische waarden en normen sluipenderwijs alle aspecten van het leven gaan domineren.’

Ook in Irak, waar nog steeds een groot deel van Zelfa Madhloums familie woont, vond en vindt deze islamiseringsdynamiek plaats, met ups en downs. Blijkbaar beseft Madhloum dat, want op haar Facebook-pagina begon ze haar post met: ‘Soms is het Midden-Oosten, de regio waar mijn familie vandaan komt, veel dichterbij dan je denkt.’ Madhloum verwijst naar teruggekeerde Syrië-jihadisten die aanslagen plegen, maar Nahed Selim wijst er terecht op dat ‘de geleidelijke mentale en institutionele islamisering (…) een grotere bedreiging vormt voor de democratische, seculiere samenleving dan het terroristische gevaar’.

Uitholling van de maatschappelijke vrijheid

Het voor het eerst in onze samenleving verschijnen en in omvang en aantal toenemen van bepaalde gebeurtenissen, fenomenen en trends die voortkomen uit of verband houden met de islam – met name ook in wijken en gemeenten waar veel moslims wonen – maakt onze samenleving islamitischer. Nahed Selim besluit dan ook dat de islamisering in het Westen ‘al een tijd bezig is’ en ‘bijna dagelijks wordt gedemonstreerd in een reeks incidenten’. Via Twitter houd ik sinds 2012 die ‘reeks incidenten’ zo goed mogelijk bij, het gaat ondertussen om duizenden voorbeelden van islamisering; zaken die vroeger alleen in de islamitische wereld voorkwamen, komen nu ook (steeds vaker) voor in onze westerse, niet-islamitische wereld, bijvoorbeeld:

Jihad-terreur; salafisme; sharia-getto’s; haat predikende imams; (moslim)kinderen die bang worden gemaakt met de hel en martelingen en het graf; genitale verminking bij vrouwen; de opmars van de vrouwenonderdrukkende islamitische sluier, ook bij piepjonge meisjes; kindhuwelijken; koranscholen; polygamie; eerwraakmoorden; massa-aanrandingen (‘taharrush’); zelfcensuur of censuur inzake kritiek op of spotten met de islam; nikabs, boerka’s en boerkini’s; wijken waar veel mensen met een islamitische achtergrond wonen die door meisjes en vrouwen, herkenbare Joden en homoseksuelen uit angst worden gemeden of waar ze hun kledij en/of gedrag aanpassen; …

Verbannen vrouwen

Eén van de meest tekenende en frappante voorbeelden van islamisering in West-Europa vind ik de verpauperde moslimwijken waar vrouwen uit het straatbeeld zijn verbannen. In zulke wijken waant men zich niet meer in het Westen of Europa, maar in een wijk in een islamitisch land, zoals Pakistan of Algerije.

In mijn boek geef ik honderden concrete voorbeelden van zulke islamitische verschijnselen en trends in het België en West-Europa van vandaag. Nooit mogen we vergeten dat 50 jaar geleden zulke importfenomenen hier zo goed als niet bestonden. De verschijning of opmars van bovengenoemde fenomenen en trends kan met andere woorden niet los worden gezien van de immigratie van bepaalde groepen mensen met een bepaalde religieuze cultuur. Zij nemen uit reeds lang geïslamiseerde landen in Azië of Afrika bepaalde mores, tradities, gebruiken en mentaliteiten mee naar ons land.

Massamigratie als motor van islamisering

De ongemakkelijke conclusie is dan ook dat zonder de massale, ongecontroleerde moslimimmigratie en zonder het faciliteren en zelfs subsidiëren van de islam, beleidskeuzes die reeds decennia in grote mate door de traditionele partijen Open VLD, CD&V en sp.a worden gemaakt, onze samenleving hiervan gespaard was gebleven. Madhloum zegt nu aangifte te hebben gedaan bij de politie omdat ‘de boodschap van het pamflet valt onder de antidiscriminatiewet’. Maar wie pleit voor het in grote lijnen voortzetten van het huidige roekeloze immigratie- en islambeleid, zal straks nog veel (kansloze) aangiftes kunnen doen bij de politie.

Nu, als dat pamflet inderdaad onder de antidiscriminatiewet valt, dan zou Madhloum ook aangifte moeten doen tegen de Koran en de Hadith (de uitspraken en handelingen van de islamitische profeet Mohammed), waarin talloze aansporingen en oproepen staan – tot haat en moord – die nog vele malen erger zijn. ‘Ik ben geen grote experte, geen theologe,’  zo schrijft Madhloum. Maar iedereen kan lezen tot welke misdaden de Koran en de Hadith letterlijk oproepen of op zijn minst aanzetten. Ex-moslima Yasmine Mohammed stelt: ‘Soms heb ik medelijden met aardige en fatsoenlijke moslims die hun religie niet kennen. Wanneer ze erachter komen wat de Koran en de Hadith eigenlijk zegt, zijn ze echt geschokt. Onwetendheid is echter geen excuus. Lees je heilige boek. Dat is het minste wat je kunt doen voordat je je leven wijdt aan het volgen ervan.’ Dát is de kritische blik op de islam die onze samenleving broodnodig heeft.

Blindstaren op de Saoedi’s

In haar Facebookpost wijst Madhloum met een beschuldigende vinger naar Saoedi-Arabië. Terecht concludeert ze: ‘Ik wil als jonge moslimvrouw door Antwerpen kunnen lopen, zonder de hete, vunzige adem van salafisten in m’n nek te krijgen, die in Irak en Syrië zoveel leed hebben veroorzaakt.’ Het zich blindstaren op de Saoedi’s, het ongemoeid laten van de islamitische bronnen en massa-immigratiestromen en het ook nog eens wegzetten van kritiek op de islam(isering) als ‘bashen’ en ‘aanzetten tot haat’, zal deze wens echter tot een utopie maken.

In een aflevering van Vranckx (‘Tussen Schelde en Tigris’, 2013) stelde Zelfa Madhloum, vrijwel volledig bedekt in zwarte islamitische textiel: ‘Uit respect voor de imam draag ik een zwart kleed dat mijn gehele lichaam bedekt.’ Het is deze houding die moslimfundamentalisten, zoals de lieden die haar lastigvielen in Antwerpen, extra motiveren.

Dirk Verhofstadt

Dat Dirk Verhofstadt Madhloums zwakke opiniestuk gretig propageert met de zin ‘Tijd voor een nieuw progressief front tegen nationalisme en religieus fanatisme’, en dat hij haar redeloze reacties op (islam)kritische opmerkingen negeert, is typerend voor de in opgang zijnde valse islamkritiek. Daarbij gaat men even fel tekeer (of soms zelfs feller) tegen activisten en politici die fundamentele islam- en immigratiekritiek leveren als tegen moslimfundamentalisten en ‘salafisme’ (een misleidende term voor ‘zuivere islam’ die de islam en zijn haatdragende, totalitaire en gewelddadige, jihadistische fundamenten verschoont of moet verschonen).

Op Twitter doet Madhloum niets anders dan ‘Haatzaaien!’ roepen naar wie dit aankaart. In deze existentiële beschavingsstrijd moet men echter kant kiezen: wie denkt het (‘liberale’) ivoren toren-midden te kunnen blijven bewandelen, zoals Dirk Verhofstadt, zal uiteindelijk eindigen zoals Chamberlain.