Absolute meerderheid voor nationalisten in regionaal parlement Corsica

Corsica was geen nieuws vandaag in de Vlaamse kranten. Nochtans haalden de autonomisten op het mediterraanse eiland gisteren een overweldigende absolute meerderheid in de tweede ronde van de regionale verkiezingen.

Eén eiland, één regio één kieskring … en één partij

Het waren de eerste verkiezingen voor het hele eiland in de Vijfde Republiek. Voordien bestond het eiland uit twee departementen, noord en zuid. Na de regionale herschikking in Frankrijk, kreeg de regio Corsica één kieskring. En meer zelfs, de radicale autonomisten (separatisten; Corsica Libera) en gematigde autonomisten (regionalisten; Femu a Corsica) sloegen recent de handen in elkaar. Eén plus één kan dus toch drie opleveren in verkiezingen.

Nieuws is nochtans niet alleen deze eerste regionale verkiezing of het samengaan van de autonomisten. Het is ook voor het eerst dat een partij op het eiland een absolute meerderheid haalt. Met 56,46% haalde Pè a Corsica maar liefst 41 zetels op 63.

Andere partijen die na de tweede ronde zitjes haalden zijn de centrumrechtse regionalistische partij La voie de l’avenir/A strada di l’avvene tien zetels), Les Républicains (zes zetels) en de partij van de president, La République en Marche, met een even teleurstellend resultaat van amper zes zetels. Het Front National werd naar huis gestuurd zonder zetels.

Gilles Simeoni was al president van de regio (voorzitter van de Conseil executief) sinds de vorige verkiezingen. Nu hij herbevestigd is in zijn mandaat, en wel met zo’n overgrote meerderheid, wil hij een nieuw autonomiestatuut onderhandelen met Parijs. De krant De Tijd kopte na de eerste ronde dat Pè a Corsica een confederaal model op tafel wil leggen, maar niets is minder waar. Het gaat eerder om een asymmetrische devolutie, zoals Spanje dat kent sinds zijn grondwet van 1978.

Eenheid

Simeoni werd verkozen in 2015 als de eerste autonomistische of nationalistische president van Corsica. Veel regionalistische politiek kon hij niet ontwikkelen, omdat Corsica nog verdeeld was over twee departementen. Vandaag is dat dus anders. En nu willen hij en zijn meerderheidspartij een ‘efficiënte overheid’ ontplooien voor het hele eiland, de hele regio. Simeoni  wil komaf maken met ‘de oude clanmentaliteit’ — de familiale clans vormen de traditionele netwerken op het eiland — in de ambtenarij en administratie. Daarnaast ligt de focus op wat de Europese koepelpartij EVA noemt ‘meer Corsica’: een politiek die de focus legt op ‘decentralisering, autonomie, respect voor taal en cultuur’.

Parijs had natuurlijk kunnen weten dat dit zou gebeuren. De legendarische verdeeldheid onder de Corsicaanse nationalisten is al een tijdje achter de rug. Ideologische haarklieverijen en clanloyaliteit maakten plaats voor een toekomstgerichte strategie, samen te vatten als ‘meer Corsica’. De nationalisten van het centrum en de linkerzijde hebben dat begrepen toen ze Pè a Corsica oprichtten. (De partij bezet trouwens ook drie zetels in het Franse parlement, de Assemblée nationale.)

Bovendien is er ook aan de rechterzijde een rechtse regionalistische partij ontstaan. Zelfs al mocht Pè a Corsica geen meerderheid gehaald hebben, had het risico bestaan dat álle Corsicaanse nationalisten elkaar zouden vinden na de verkiezingen. De centrumrechtse factie had immers vooraf al aan Simeoni een kartel voorgesteld, waar die laatste voor bedankte.

Natie

Al zondagnamiddag, als de resultaten binnenkwamen, riep de independentistische politicus Jean-Guy Talamoni ‘weinig bescheiden’ (volgens Le Figaro) het nieuwe autonomiestatuut op tafel. Hij eist nu de ‘officiële erkenning van het Corsicaans in Frankrijk’ evenals de strijd tegen de woningenverkoop en ‘een amnestiewet voor de Corsicaanse politieke gevangenen’. Die laatsten zijn aanhangers van de terroristische Corsicaanse organisaties van weleer, zoals het FLNC (Front  pour la Libération National Corse). Overigens is het geweld nog steeds geen verleden tijd op het Ile de Beauté.

‘Corsica is een natie’, stelde Talamoni, en Frankrijk moet die erkennen. Hoewel de partij niét met onafhankelijkheid of een referendum naar de kiezer trok – in tegenstelling tot de centrumrechtse concurrent, mag niets de Corsicanen nu tegenhouden om pakweg binnen vijf of tien jaar te beslissen over hun onafhankelijkheid. Dat stelde Talamoni in de aanloop naar de tweede verkiezingsronde en declareerde hij gisteren opnieuw voor de pers. De independentistische stroming van Corsica Libera mag dan niet de grootste zijn binnen de alliantie, ze is wel de zweep op de gematigder regionalisten om aan het nieuwe autonomiestatuut te werken.

Talamoni vertrouwt erop dat ‘de komende weken’ onderhandelingen zullen opgezet worden met Parijs. Vraag is of er überhaupt Corsicaanse soep op het menu staat in het Elysée.