Alain Delon (1935-2024) stak zijn voorkeur voor rechts nooit weg

Meer nog dan zijn acteurs-spitsbroeders, de speelse bon vivant Jean-Paul Belmondo en de stugge wat norse Jean Gabin was de zondag overleden Franse acteur Alain Delon de chouchou van de Franse cinema, de Franse evenknie van het Amerikaanse icoon James Dean.

Elegante charmeur

Als zoon van een Franse bioscoopexploitant met Italiaanse roots wenkte de wereld van de film al vroeg. Delons charisma, zijn onweerstaanbare charme, aangeboren naturel en zijn Italiaanse looks deden de rest. Hij debuteerde op zijn 22ste in ‘Quand la femme s’en mêle’ van Yves Allegret.

Omspant zijn filmcarrière ruim 60 jaar en 88 bioscoopfilms, het zwaartepunt als acteur situeert zich toch wel in de jaren ‘60 en ‘70. Het afscheid nemen van de wereld van de film viel hem bijzonder zwaar. Dat bleek toen hij in 2019 op het Filmfestival van Cannes werd geëerd met een Ere-Gouden Palm die hij uit handen van zijn dochter Anouchka mocht ontvangen. Behalve drie kinderen, ook Anthony (een bescheiden acteur) en Alain-Fabien had Alain Delon ook een zoon Christian (1962-2023) uit zijn relatie met Nico, bekend als zangeres van de cultgroep The Velvet Underground. Zijn liefdesleven was van meet af aan veelbesproken. Zo zou Romy Schneider speciaal voor haar grote liefde, Alain Delon, begin de jaren ‘60 naar Frankrijk verhuizen.

Naar de misdaadfilm

Internationaal werd de elegante charmeur Alain Delon vooral bekend dankzij de film ‘Le plein soleil’ van René Clément in 1960, naar Patricia Highsmith. Datzelfde jaar kreeg Delon ook de hoofdrol in ‘Rocco e i suoi fratelli’, de klassieker van Luchino Visconti met wie hij ook het legendarische ‘Il Gattopardo’ zou opnemen. Na nog enkele films in Italië – onder meer ‘L’Eclisse’ (1962) van de Italiaanse maestro Michelangelo Antonioni – keerde Delon terug naar het misdaadgenre met de film ‘Melodie en sous-sol’ (1963).

Door zijn aantrekkelijke, donkere, Italiaanse uiterlijk werd hij veelgevraagd voor belangrijke rollen in gangster- en actiefilms. Mee dankzij zijn inbreng werden bijvoorbeeld ‘Le samoerai ‘(1967) van Jean-Pierre Melville, ‘Le clan des Siciliens’ (1969) van Henri Verneuil en ‘Borsalino’ (1970) een groot succes.

Nog twee andere, niet onbelangrijke films op zijn palmares zijn ‘The Assassination of Trotski’ (1972) en ‘Monsieur Klein’ (1976) van Josep Losey. Zelf regisseerde Delon twee films: ‘Pour la peau d’un flic’ (1981) en ‘Le battant’ (1983).

In 2008 was hij nog te zien als Julius Caesar in ‘Asterix aux Jeux Olympiques’. In een monoloog in de film refereerde hij – in de derde persoon – naar de hoogtepunten uit zijn carrière als acteur door enkele belangwekkende filmtitels handig in zijn exposé in te bouwen.

Als overtuigde gaullist heeft Alain Delon nooit zijn politieke voorkeur voor rechts weggestoken. Zo was hij bevriend met Jean-Marie Le Pen.