Antizionisme is geen antisemitisme

In een recent stuk op Doorbraak liet ik mijn licht schijnen over de controverse rond de potentiële aanstelling van Mia Doornaert als hoofd van het Vlaams Fonds voor de Letteren (VFL). Ik argumenteerde daarin dat de beschuldigingen van ‘racisme’ van enkele auteurs (hoofdzakelijk Bleri Lleshi) aan haar adres illegitiem waren, want gebaseerd op het idee dat ‘islamofobie’ een vorm van racisme is. Met het recente uitbreken van een groot en uitvoerig gemediatiseerd conflict in de Britse Labourpartij, wil ik nu de kans nemen om mevrouw Doornaert aan haar eigen principes te houden.

Antisemitisme, een definitie

De controverse waarin Labour zich gestort vindt houdt verband met de weigering van de partijtop om de definitie van antisemitisme te aanvaarden die door de IHRA (International Holocaust Rememberance Association) wordt gevorderd. Deze luidt:

‘Antisemitism is a certain perception of Jews, which may be expressed as hatred toward Jews. Rhetorical and physical manifestations of antisemitism are directed toward Jewish or non-Jewish individuals and/or their property, toward Jewish community institutions and religious facilities.’

So far so good. Het problematische gedeelte schuilt in de officiële voorbeelden van antisemitisme die de organisatie opsomt, met name de volgende:

• ‘Denying the Jewish people their right to self-determination, e.g., by claiming that the existence of a State of Israel is a racist endeavor.’
• ‘Drawing comparisons of contemporary Israeli policy to that of the Nazis.’

De schrandere lezer zal hierin wellicht meteen een poging herkennen om de morele autoriteit van racisme (en dus antisemitisme) te gebruiken om een reeks ideeën, het zionisme, buiten schot te houden. Dezelfde strategie die door extreemlinkse schrijvers wordt gebruikt om de islam af te schermen.

Zionisme is de 19de-eeuwse ideologie die ernaar streefde om Oost-Europese Joden massaal te laten verhuizen naar Palestina, een gebied dat in die tijd voor 98% bestond uit Arabische moslims en christenen, teneinde daar een Joodse staat te stichten. Zo lezen we in het bekende pamflet Die Judenstaat van Theodor Herzl, de vader van het zionisme: ‘Wij zullen er [in Palestina] voor Europa een bruggenhoofd naar Azië vormen, een bolwerk van de Beschaving tegen de Barbarij.’

Verder moesten de zionistische kolonisten volgens hem ‘de plaatselijke bevolking geen werk geven’, tenzij het droogleggen van moerassen en het uitroeien van slangen. Daarna moet men ze ‘ongemerkt over de grens zetten.’ Zulk taalgebruik was in die tijd bon ton, waardoor we de ware intenties van het zionisme goed te zien krijgen. Door ernaar te streven een staat te vormen waar Joden een verpletterende meerderheid zouden vormen, in een overwegend niet-Joods gebied, om het Joodse karakter van zo’n staat te behouden, was de etnische zuivering van een groot deel van de bestaande bevolking een logisch (en later reëel) gevolg van het zionisme. Dat valt ook goed te zien in het ‘verdeelplan’ dat de VN in 1948 voorstelde: hoewel Joden slechts een derde van de bevolking vormden, kregen ze meer dan de helft van het land, en dan nog zou er een reusachtige Arabische minderheid zijn in de voorgestelde Joodse staat. Een onvermijdelijk resultaat als je als minderheid een meerderheidsstaat probeert uit te bouwen. De fundamenteel racistische aard van dit project maakt de vergelijking met de nazis niet erg weggezocht. Het verschil is een kwestie van mate, niet principe.

Antisemitisme, een debat?

Volgens de IHRA-definitie van antisemitisme zou ik een antisemiet zijn omdat ik het bovenstaande heb geschreven. Dit is natuurlijk volkomen absurd. Het bekritiseren van zionisme en van de zionistische ‘staat’ als een racistische, op etnische zuivering gebaseerde onderneming houdt geen verband met het Joodse karakter van de meeste zionisten. Als het rode indianen waren geweest die het land van de Palestijnen hadden gesloten en ze hadden verdreven, had ik me daar even druk om gemaakt. Bovendien zijn er ook heel wat christelijke zionisten (veelal gekke evangelische fanatici die geloven dat alle Joden op één plek moeten zijn zodat Christus zou wederkeren), en zijn heel wat Joden neutraal of antizionistisch.

Het is bijzonder treffend dat we notoire zionisten als Mia Doornaert en Luckas Vander Taelen van alle daken horen roepen wanneer men islamofobie, islamhaat of islamkritiek tracht gelijk te stellen aan racisme, maar ze ineens doodstil zijn wanneer het over de gelijkstelling van antizionisme en antisemitisme gaat. Dit maakt deel uit van een bredere trend in de media die al lange tijd aan de gang is om het debat over de bezetting van Palestina te doen verschuiven naar meer wenselijke parameters. De acceptabele standpunten moeten gaan van een zogenaamde tweestatenoplossing tot de handhaving van het status-quo. De meeste mensen in de regio, maar ook velen hier, zijn echter tegen het bestaan van zionistische staat tout court, een standpunt dat ik volkomen onderschrijf. Dat men dit tracht af te schilderen als antisemitisme, is een misbruik van de morele autoriteit van die term, en een poging om het debat te stoppen of beheersen. Het is een feit dat de meeste mensen in het Westen helemaal niet weten wat er in Palestina is gebeurd gedurende de vorige eeuw, en zich bijgevolg geen mening kunnen vormen over de enorme diplomatieke, financiële, technologische en militaire steun die hun landen in de zionistische kolonie steken.

De media zijn erin geslaagd het conflict af te schilderen als een soort oorlog tussen twee landen, niet verschillend van de Frans-Duitse Oorlog van 1871 of Napoleons invasie van Rusland. Dit is een noodzakelijk voorwaarde om te kunnen claimen dat het een ‘twee kanten’-kwestie is: extremisten aan beide kanten, fouten aan beide kanten, misdaden aan beide kanten, enz. Het gaat hier echter fundamenteel om een verovering, een bezetting met dader en slachtoffer. En alle pogingen om degene die deze waarheid uitspreken af te schilderen als antisemieten zullen daar niets aan veranderen.