Niet de Aquarius, maar de EU maakt water

De NGO-boot Aquarius  zou op weg zijn naar Valencia. De nieuwe Spaanse regering zocht een breekmoment met het beleid van Rajoy, en kreeg die door Matteo Salvini (Lega) gisteren zomaar op de schoot geworpen. De nieuwe Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken en sterke man van de regering-Conte weigert NGO-schepen nog langer toegang te verlenen tot de Italiaanse havens. Enkele centrumlinkse burgemeesters, zoals die van Napels en Palermo, protesteerden nog even pro forma want de uiteindelijke beslissing tot het sluiten van de havens valt onder het ministerie van Infrastructuur. Beide steden bengelen trouwens al decennialang hopeloos achterop in zowat elk sociaal-economisch klassement. Maar ter linkerzijde maalt niemand over armoede of werkloosheid wanneer men hun ingebeelde morele superioriteit op rechts nog eens dik in de verf kan zetten.

Sànchez

Electoraal kunnen scoren op de kap van deze migrerende gelukzoekers, waarvan de schrijnende tv-beelden sneller aan wal geraken dan de migranten zelf, zo’n kans laat geen enkele politieke opportunist liggen. Zo ook niet de nieuwe Spaanse socialistische premier Sànchez. De Europese Commissie omschreef zijn besluit gisteren als ‘een gebaar van solidariteit’. Benieuwd of Spanje het bij dit ene symbolisch bootje zal houden. Of zal Spanje daadwerkelijk een even grote inspanning leveren als Italië de voorbije jaren deed?

Sànchez zou de hekkens in de Noord-Afrikaanse enclaves Ceuta en Melilla kunnen afbreken, dat zou de economische migranten alvast een gevaarlijke boottocht over de Middellandse Zee besparen. Maar vermoedelijk blijven ook hier de woorden en de daden gescheiden door een prikkeldraad van slappe uitvluchten. Benieuwd hoe groot het enthousiasme bij zijn achterban zal zijn wanneer ze ontdekken dat de instroom van honderdduizenden migranten met een totaal andere culturele achtergrond niet de hemel op aarde brengt. Gelukkig geloven de Spaanse katholieken wel nog in het leven na de dood.

Jüncker

Intussen stond Jean-Claude Jüncker zoals gewoonlijk weer naar het hele gebeuren te kijken vanuit zijn Brusselse politiek correcte ivoren toren. Hij leek wel Napoleon toen die het Pruisische Korps onder leiding van Hans Ernst Karl Graf von Zieten het slagveld in Waterloo zag bestormen. Terwijl de Empereur des Français tegen beter weten in zijn laatste troef, de Keizerlijke Garde, in de strijd wierp, gooide die andere Empereur des Européens, en eveneens congnacliefhebber, zijn morele superioriteit op tafel als laatste wanhopige poging om het Europese volk te overtuigen van de voordelen van deze volksverhuizing.

Op een speech voor de Alpbach Media Academy in Wenen op 25 augustus 2016 verklaarde Jüncker nog droogweg dat ‘grenzen het ergste zijn wat politici ooit hebben uitgevonden’. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het Europese beleid met betrekking tot deze illegale en ongecontroleerde massamigratie uit (Noord-)Afrika vandaag nog steeds niet veel verder komt dan de eerste strofe van Blauw, de hit uit 1990 van de The Scene: ‘Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.’ Wie zich gedraagt als een naïeve Chiro-leider rond het kampvuur in een wereld waar Poetin, Trump en Xi Jinping de geopolitieke situatie aan het veranderen zijn, moet niet verwonderd zijn straks zelf te worden verdeeld onder deze grootmachten.

Mattheüs

Tot mijn grote verbazing doen ook de Bijbelse citaten het de laatste tijd weer goed. Vooral dan die van Mattheüs 25/43: ‘Ik was een vreemdeling en jullie namen mij niet op’. Vreemd dat zij die in het migratiedebat citeren uit het Nieuwe Testament, dit ook niet doen tijdens discussies over abortus of euthanasie. Blijkbaar is (hun) geloof dan toch relatief of eerder selectief. Eén van de kenmerken van de liberale democratie is scheiding tussen de kerkelijke ethiek en de staat, of de focus op de reële wereld in plaats van op het virtuele hiernamaals. In tijden van crisissen heb ik liever politici aan de macht die de belangen van de samenleving verdedigen met realpolitik in plaats van met schietgebedjes.

Diezelfde Europese Commissie die er al jaren niet in slaagt om eender welk serieus probleem op een ordentelijke manier op te lossen, probeert nu haar gezag te behouden door de ethische kaart te trekken. Wie tegen de opvang van bootmigranten is, wordt weggezet als racist, en in het slechtste geval als onmens. En naar de argumenten van ‘onmensen’ hoeven politici, en journalisten, niet te luisteren.

Massamigratie uit cultureel sterk verschillende regio’s heeft zowel een hoge kost voor de Europese sociale welvaartsstaten, maar zorgt ook voor grote maatschappelijke overlast en spanning. De stijging van de Duitse criminaliteitscijfers is geheel op rekening te schrijven van mannelijke asielzoekers. Van mensen die vluchten voor oorlog zou men meer dankbaarheid verwachten tov hun gastheer. Met de stijgende electorale kracht van partijen die deze volksverhuizing willen stoppen, zullen de traditionele partijen volgend jaar wel rekening moeten houden. In een democratie beslist niet God maar de kiezer het beleid.

Prodi

In het migratiedebat vermengen sommige politici en media, al dan niet bewust, voortdurend begrippen als migrant en asielzoeker. Ook zo met betrekking tot de Aquarius. Toch is er zowel een juridisch als een ethisch onderscheid tussen deze woorden. Mensen die vluchten voor oorlog of repressie, kunnen asiel aanvragen in het eerste veilige land dat men bereikt. De eerste veilige haven is voor (Noord-)Afrikanen zowel figuurlijk als letterlijk niet de Europese Unie.

Als asielzoekers op de vlucht voor oorlog eerst enkele veilige landen bewust doorkruisen, omdat ze van hun benarde situatie tegelijkertijd een economische opportuniteit willen maken, worden ze economische migranten. Toen in 1997 de Albanezen massaal met de boot richting Italië migreerden omwille van politieke en sociaalecomonische problemen, sloot de centrumlinkse premier Romano Prodi alle Italiaanse havens aan de Adriatische kust. Dit besluit was trouwens volkomen in overeenstemming met het internationale zeerecht, dat een aanmeerverbod van schepen met aan boord clandestiene migranten toelaat. Ook de Balkanroute werd tot het akkoord met Erdogan misbruikt voor asiel-picking.

NGO

De NGO-boten, die de facto een ferrydienst voor economische migranten organiseren in een officieuze samenwerking met mensensmokkelaars, flirten hier ook met de illegaliteit. Gewetenloze criminelen sturen bewust gammele bootjes vol migranten enkele kilometers de internationale wateren in, zodat ze als ‘drenkeling’ moeten worden geholpen. Ondertussen staan de reddingsschepen van de NGO’s toevallig steeds op de juiste plek en het juiste moment klaar. Door ze niet af te zetten op de veel dichtere Noord-Afrikaanse kusten, maar ze honderden kilometers verder naar het Europese vasteland te brengen, houden de hulporganisaties deze gevaarlijke migratieroute springlevend. Men blijft zo de vertrekkende migranten hoop geven op een succesvolle reis naar het ‘beloofde land’, en daardoor sterven er op weg naar Libische stranden jaarlijks nog steeds duizenden mensen, worden de vrouwen en kinderen seksueel misbruikt en uitgebuit, en soms zelfs hun organen verkocht of gestolen. Iets wat op het eerste zicht dus een ethisch superieure keuze lijkt, blijkt op het tweede gezicht een veel groter kwaad te veroorzaken.

Francken

Sommige progressieven onder ons vinden de nationale migratiewetten ‘te streng’. Om deze regels aan te passen telt echter niet het aantal moreel verontwaardigde reacties dat men per uur kan versturen op (sociale) media of de hoeveelheid medestanders die men op straat krijgt om te betogen tegen het beleid van staatssecretaris Theo Francken. Wat telt is het behalen van een parlementaire meerderheid. Voor de versoepeling of verstrenging van de Europese en internationale migratie- en asielregels geldt hetzelfde principe. Deze verdragen unilateraal opzeggen of veranderen zoals het Vlaams Belang wil, is niet mogelijk. Alleen door bilaterale verdragen af te sluiten met de landen van herkomst, zoals Francken de voorbije jaren deed, kan men een deel van de illegalen verplichten terug te keren. Daarnaast kan de Belgische regering op de Europese toppen druk blijven zetten om tot een pragmatisch en menselijk migratiebeleid te komen. Voorlopig zonder veel resultaat.

Erdogan

De voorbije  decennia lieten de opeenvolgende regeringen honderdduizenden migranten met een totaal verschillende sociaalpolitieke visie België binnen. Blijkbaar dacht men dat deze inwijkelingen zich uit dankbaarheid voor onze gastvrijheid zouden bekeren tot de liberale democratie. Wanneer men echter de Erdogan-Turken zich ziet gedragen als een soort vijfde colonne, kan men daar grote vraagtekens bij stellen. Het relatief grote aantal moslimjongeren dat vertrok om te strijden met het barbaarse IS-kalifaat, is een ander voorbeeld. Ook de stijgende onveiligheid voor vrouwen en LGTB in sommige stedelijke wijken met veel moslims, toont eveneens het wijdverspreide gebrek aan respect voor de liberaal-democratische beginselen aan.

Migratie kan de samenleving verrijken, maar massamigratie uit gebieden zonder democratische traditie hertekent de maatschappij volledig. Terwijl voor cultuurrelativisten iedere cultuur gelijkwaardig is, zien we vandaag echter hoe moeilijk de integratie verloopt en hoe sterk de eigen identiteit blijft doorleven, zelfs na twee of drie generaties. De liberale democratische natiestaat kan echter maar succesvol zijn indien de overgrote meerderheid van de burgers een samenleving vormen, en de basisprincipes ervan ondersteunen.

Gatz

Pubers hebben de neiging zich af te zetten tegen de waarden van de eigen ouders. Het in vraag stellen van autoriteit en tradities is een natuurlijke evolutie, en draagt bij tot de groei naar volwassenheid. Het produceert sociale innovaties die nuttig zijn in een steeds veranderde wereld. Culturele zelfhaat, of oikofobie, kan men uit dit perspectief beter begrijpen. Normaal waait dit puberaal gedrag over eens men als een volwassene toetreedt tot de samenleving, maar dat was na mei 68 niet geval.

Een groot deel van deze naoorlogse generatie, de eerste opgegroeid zonder oorlog en in ongeziene weelde, werd cultureel nooit volwassen. Deze oikofobie is vandaag dan ook het dominante denkkader bij een groot deel van het Vlaamse culturele, politieke en journalistieke establishment. Daarbij wordt de eigen cultuur doodgerelativeerd, want de ‘Vlaamse identiteit bestaat toch niet?’, waarna men enthousiast koketteert met culturele minderheden. Zo krijgen we dan progressieve politici die vrolijk meedoen met een iftar, maar fulmineren tegen een kerststal op het marktplein. De ideologische verwarring is zo groot bij de links-liberale progressieve kerk dat zelfs Vlaamse minister van Cultuur, Sven Gatz, op twitter een Vlaamse moslima met een reactionaire visie op de vrouwelijke seksualiteit in het Engels ophemelde. Indien de Vlaamse cultuur niet zou bestaan, dan zijn er ook geen minderheden die gediscrimineerd kunnen worden. Afschaffen dus maar Unia en het minderhedenforum, en als het even kan ook het ridicule identity politics.

Napoleon

Onderbouwde kritiek op het integratiebeleid was vroeger schaars, en meestal werd het overroepen door enerzijds extreemrechts xenofoob geschreeuw en anderzijds cultuurmarxistische zelfhaat of oikofobie. Dit laatste concept slaagde erin vanaf de jaren 80 het publieke debat te overheersen. Uit de cultuurmarxistische gedachte dat iedere cultuur en mens gelijkwaardig is, vloeit de sociaal-economische gevolgtrekking dat de arme wereldbevoking recht heeft op een deel van de Europese, of Westerse, rijkdom. Deze welvaart is volgens hen dan ook grotendeels ‘gestolen’ van het arme werelddeel, onder meer door de kolonisatie. Deze koloniale schuld moet volgens hen door ons worden afbetaald in enerzijds economische massamigratie (armoede importeren) en overvloedige ontwikkelingssamenwerking (rijkdom exporteren). De kolonisatie bracht, naast een inderdaad soms wrede repressie, echter ook veel moderne ideeën naar de overheerste volkeren. Zonder Westerse geologen en wetenschappers zouden deze landen trouwens niet eens weten hoeveel waardevolle grondstoffen ze bezitten. Ook Napoleon verspreidde tijdens zijn Europese veroveringstocht in het begin van de 19e eeuw het gedachtegoed van de Franse revolutie en de Verlichting, en plantte zo de zaden van wat men later de liberale democratische natiestaten is gaan noemen. Elk nadeel heb zijn voordeel.

Macron

Dat sommige Europese landen, zoals Frankrijk onder leiding van de links-liberale Macron, nog steeds semi-koloniale ambities hebben, is eveneens een deel van het probleem. Ook daar schiet de Europese Unie trouwens tekort. In de migratiediscussie ontbreekt echter wel volledig het concept van de eigen verantwoordelijkheid. De koloniale periode is reeds zestig jaar voorbij, en de vraag wat deze volkeren met hun vrijheid hebben verwezenlijkt, moet ook worden gesteld. Zelfkritiek en zelfkennis is het begin van de wijsheid. Het gebrek aan verantwoord politiek leiderschap in (Noord-)Afrika na de dekolonisatie, met aandacht voor de sociaal-economische groei en culturele verheffing van de eigen bevolking (zoals de Vlaamse Beweging wel deed in de vorige eeuw), is een deel van het probleem. De persoonlijke verrijking van staatshoofden, de corruptie, de stammenoorlogen en de religieuze barbaarsheid, zijn in dit debat voor cultuurmarxisten fait-divers. Meer zelfs, dit is een ‘witte’ visie op de wereld, en maakt de arme (Noord-)Afrikaan tot mede-dader. Een hoofdzonde in tijden van de progressieve slachtoffercultus.

Epiloog

Zolang men de problemen niet bij de bron aanpakt en de Europese Unie de gezamenlijke grenzen niet controleert zoals het hoort, zal de migratiedruk niet verdwijnen op de Europese buitengrenzen. Maar om het migratieprobleem grondig aan te pakken, en niet te blijven dweilen met de kraan open, hebben we politici nodig die in staat zijn om zowel het politiek correcte denken als de eigen carrièreplanning te overstijgen. Politici die verder kijken dan de volgende nationale begroting. Of zoals Theo Francken reeds zei vorige week: de Europese Unie zal inderdaad eerder vergaan dan de Aquarius.