Bekroning zonder koning

De institutionele meerderheid jongleert graag met stapels papier. Het begon nochtans eerder bescheiden op 11 oktober 2011. Toen kon men de acht partijvoorzitters en Elio Di Rupo op een rijtje zien staan met elk een plastieken kaftje in de hand. Daarin stak, netjes ingebonden, de tekst van het ‘institutionele akkoord’ (bij de Vlaamse partijvoorzitters) en het ‘Accord institutionnel’ (bij de Franstalige partijvoorzitters). Op 9 juli van vorig jaar deden Di Rupo en de partijvoorzitters die act nog eens over. Nu echter met een indrukwekkende stapel wetsvoorstellen, 991 pagina’s in totaal, in drie oranje kaften. Dit smaakte kennelijk naar meer.

Op 6 januari had de stapel (inmiddels goedgekeurde en bekrachtigde) wetsvoorstellen zich vermenigvuldigd. Er waren er nu vier. Rond elke stapel werd (zeer toepasselijk) een tricolore lintje gebonden. Deze ‘cadeaus’ werden door premier Di Rupo (uiteraard omringd door zijn vaste ensemble van partijvoorzitters) aangeboden aan de vier minister-presidenten. Die mochten vervolgens een dankwoordje uitspreken. Toen Kris Peeters het spreekgestoelte besteeg, wist hij kennelijk niet goed wat hij met die onhandige stapel papier aan moest. Uiteindelijk liet hij die dan maar eventjes vasthouden door Wouter Beke, als knechtje van dienst (Ik was er zelf niet bij, het is La Libre die zich vrolijk maakt over dit incident.

Vreemd genoeg had geen enkele journalist door wat de échte nieuwswaarde was van de ceremonie van 6 januari. Hoogstens werd in enkele Franstalige kranten terloops vermeld dat koning Filip de wetten in de voormiddag had getekend, ver van alle camera’s. Wat een contrast met zijn vader, die de BHV-wetten op 19 juli 2012 tekende via een groots opgezette publieke ceremonie op het paleis. Hij was geflankeerd, hoe kan het anders, door Di Rupo en de acht partijvoorzitters. Maar de BHV-wetten vormden slechts een relatief beperkt onderdeel van de staatshervorming. Dat was maar een bescheiden stapeltje papier. De wetteksten van de tweede fase waren veel omvangrijker én veel omvattender. Bovendien was dit de echte bekroning van de zesde staatshervorming. Reden te over dus om het ondertekeningsfeestje van juli 2012 nog eens over te doen, nu met koning Filip.

Maar het werd een bekroning zonder koning. En dat nog wel op driekoningendag. Hoe zou dat komen? Op de publieke ondertekening van de BHV-wetten door koning Albert is vanuit Vlaamsgezinde hoek heel wat kritiek gekomen. Het leek wel alsof de koning daarmee te kennen gaf dat hij het ook persoonlijk met die wetten eens was. De Amerikaanse president organiseert ook soms een grootse ondertekeningsceremonie op het Witte Huis als het een wet betreft die hij politiek steunt. Wetten die moeilijker liggen voor de president worden in alle stilte getekend, achter de schermen. Net zoals koning Filip nu in alle discretie de staatshervormingswetten heeft getekend.

Heeft Filip op die manier te kennen willen geven dat hij het niet met die wetten eens is? Ik denk het niet. De nieuwe koning is gewoon uitermate voorzichtig. Hij wil zich (in tegenstelling tot zijn vader) niet laten betrappen op uitingen van partijpolitieke sympathieën of antipathieën. Dat was trouwens ook al tot uiting gekomen in zijn eerste kerstboodschap. Wellicht is het vooral zijn nieuwe kabinetschef, Frans van Daele, die hier de hand in heeft. Die heeft meer voeling met wat er leeft in Vlaanderen, en lijkt ook beter dan zijn voorganger te beseffen dat een niet democratisch gelegitimeerd staatshoofd niet aan politiek mag doen. Of toch niet te expliciet. Want de boodschap van de koning blijft natuurlijk even Belgisch-nationalistisch als vroeger. Alleen wordt die nu op een meer subtiele en minder controversiële wijze gebracht. En dat is slim bekeken.

Foto: © Reporters

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>