Beweging zoekt nieuwe kleren

Knack nr 45 van 7 november besteedt veel aandacht aan het wegdeemsteren van het communautaire debat. De klassieke Vlaams-nationalistische spreekbuizen zoals ’t Pallieterke, Sceptr.net en ook deze Doorbraak.be zouden nog maar weinig aandacht hebben voor de Vlaamse zaak. Ze zouden zich hebben vastgereden in een steriele identiteitspolitiek, met de focus op de islam.

Volgens voorzitter Bart de Valck van de Vlaamse Volksbeweging is de nieuwswaarde van het communautaire tegenwoordig te gering om erover te schrijven. Dat de oude Vlaamse eisen niet meer sexy zijn, is te wijten aan de N-VA, noteerde Knack in kringen van de Vlaamse Beweging. Sinds die partij een communautaire standstill heeft aanvaard in ruil voor een sociaaleconomische herstelregering beweegt er niets meer. En dat zal zo zijn tot het einde van deze legislatuur, want de N-VA is een loyale partner en houdt zich strikt aan de afspraak. Meer zelfs, de N-VA-partijtop zou kritiek vanuit de Vlaamse Beweging aan banden leggen. Een perfide manier om dat te doen, was het vullen van de N-VA-lijsten en -kabinetten met mensen uit de Beweging. Na die ontvolking bleef er te weinig volk over om de Beweging, euh… in beweging te houden.

Te ingewikkeld

Er is nog een reden waarom er zo weinig over het communautaire gesproken en geschreven wordt: het is te ingewikkeld. Alleen proffen zoals Hendrik Vuye en Bart Maddens raken er nog aan uit. Bart De Valck vermoedt zelfs een strategie. De Franstaligen zouden de staatshervorming zodanig complex hebben gemaakt, dat de domme Vlamingen er geen fluit meer van begrijpen en hun mond houden.

En doet de N-VA dan helemaal niets meer? Vuye en Wouters hadden, voor ze het pand in de Koningsstraat verlieten, toch de denktank ‘Objectief V’ opgericht, waar hard nagedacht zou worden over het toekomstige staatsbestel? Maddens twijfelt daaraan. In elk geval lekt er van het denkwerk niets naar buiten. De activiteiten van de denktank zouden zo geheim zijn, dat zelfs Geert Bourgeois niet op de hoogte is.

Feit is, dat de traditionele Vlaams-nationalistische beweging het moeilijk heeft en dat geeft ze ook grif toe. Daarom wil De Valck uit het keurslijf breken en gaan praten met linkse verenigingen zoals Hart tegen Hard. Hij wil aan groenen, socialisten en communisten vragen hoe zij een onafhankelijk Vlaanderen zouden organiseren. De telegenieke verzuchting van Bart De Wever op 14 oktober wordt dus blijkbaar ruimer gedeeld.

Maar de weg naar verzoening wordt belemmerd door de identitaire koers van de Vlaamse Beweging en, volgens Vincent Scheltiens van de UA,  van de N-VA. Die partij, zegt Scheltiens, hangt aaneen van de interne tegenstrijdigheden (welke die zijn, laat hij in het midden. JB)  en heeft daardoor behoefte aan een externe vijand. De oude kreet “Hannibal ad portas!”, doet het dus nog altijd. Ook Doorbraak.be krijgt een veeg uit de pan, omdat het mensen als Johan Sanctorum en Sam van Rooy aan het woord laat, van wie de standpunten “ranzig” zouden zijn.

Identitair debat

Het identiteitsdebat mag dan, volgens Scheltiens, aan de Vlaamse Beweging opgedrongen zijn door de N-VA, dat betekent geenszins dat de Beweging het debat afwijst. Tenslotte was heel de Vlaamse strijd van in het begin identitair. De oude vijand, het verfransende België, is door middel van een zestal staatshervormingen min of meer geneutraliseerd, maar dat wil niet zeggen dat het gevaar geweken is. De Vlaamse eigenheid staat wel degelijk onder druk van mensen die het gemunt hebben op de liberale rechtsstaat. Een kleine minderheid, die goed in de gaten wordt gehouden en die tot nog toe politiek weinig voorstelt, maar wat niet is, kan nog komen. Maar in de Denderstreek en in al die gemeenten waar Vlaams Belang vlot boven de tien procent ging, liggen ze niet zozeer wakker van de sharia. Ook de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië zijn er geen dagelijkse zorg. Het almaar verkleurende straatbeeld, de kleine en grote ongemakken veroorzaakt door botsende gewoonten, de al dan niet vermeende achterstelling van de eigen bevolking ten voordele van de nieuwkomers: het leidt allemaal tot vervreemding en angst. Die existentiële vrees weg te nemen, is de dwingende opdracht van alle beleidsmakers.

Eisen herdefiniëren

Het probleem met de Vlaamse Beweging is dat ze uit haar kinderkleren gegroeid is en niet goed weet wat aan te trekken. Het Vlaanderen waarin kerk en kasteel de lakens uitdeelden is al lang dood. De Vlaamse jeugd is (nog altijd)goed geschoold, meertalig en gretig om de wereld te ontdekken. De levensstandaard in deze regio is nooit hoger geweest, dankzij Vlaamse ondernemers die complexloos in het leven staan. De zieke Vlaming kan een beroep doen op uitmuntende geneeskunde, die bovendien erg toegankelijk is. Met andere woorden, het is tijd om de Vlaamse eisen te herdefiniëren. De meeste zijn politiek gerealiseerd door alle Vlaamse partijen. Dat heeft bloed, zweet en oeverloze palavers gekost en het einddoel, fatsoenlijk bestuur, is nog veraf. Wat er aan eisen nog overblijft, wordt warm gehouden door de V-partijen, die een duidelijk verschillend mens- en maatschappijbeeld hebben. VB mag door het Hof van Beroep vrijgepleit zijn van racisme, de partij heeft nog een lange weg te gaan voor ze vrij is van alle hatelijke trekjes.

Nieuwkomers welkom

De N-VA is een inclusieve partij, met een zeer groot hart voor nieuwkomers die onze manier van leven tot de hunne maken. De partij gaf verantwoordelijkheden aan meer dan één nieuwkomer en met succes. Vorige maand reikte de N-VA haar tiende Ebbenhouten Spoor uit aan Luna Batota, een prachtige Iraakse vrouw die hier aankwam toen ze 9 was. Ze studeerde biomedische wetenschappen en werkt op de onderzoeksafdeling van een farmaceutisch bedrijf. Haar aan het woord te horen was hartverwarmend. Om maar te zeggen dat de N-VA absoluut geen xenofobe partij is die a priori gekant zou zijn tegen migratie. Theo Francken maakte dat met veel meer woorden duidelijk in zijn boek “Continent zonder grens”.  Elke poging om de N-VA te framen als een verkrampte identitaire partij, wat Knack nogmaals probeert, is dus bij voorbaat mislukt. En wat de grote staatkundige uitdagingen betreft:  de N-VA blijft erbij dat ze het confederalisme op de agenda zet van zodra het kan. Dat wil zeggen wanneer de PS opnieuw zijn intrede doet in de federale regering en de N-VA mee aan tafel zit. De Valck heeft er geen goed oog in. Hij ziet de Vlamingen al onderhandelen met de broek op de enkels. Een beetje meer zelfvertrouwen zou niet misstaan. Maar dat is helaas een eigenschap waaraan het nog te veel Vlamingen ontbreekt.