Amy

Amy Coney Barrett. Ik ken u niet persoonlijk, maar ik heb met u te doen. U hebt de eed afgelegd als rechter voor het Hooggerechtshof van de VS. Het Supreme Court is het walhalla van de Amerikaanse justitie. Het hoogste wat een jurist kan bereiken. Voor u is het de bekroning van een tot nog toe schitterende carrière.

Maar wat de mooiste dag in uw professionele loopbaan had moeten zijn, zal voor altijd overschaduwd blijven door de heisa die er rond uw benoeming is gemaakt. U bent namelijk ‘omstreden’. Niet omdat u niet zou beschikken over de juiste diploma’s. Ook niet omdat u in uw beroepsleven zware fouten zou hebben gemaakt. Niets van dit alles. U bent omstreden omdat u benoemd bent onder president Trump. Ook uw confrères, de opperrechters Neil Gorsuch en Brett Kavanaugh, dragen hetzelfde stigma. Maar van alle ‘rechters van Trump’ bent u momenteel de minst gewenste.

Bolleboos en leider

U bent geboren in Metairie, een voorstad van New Orleans, als oudste van zeven kinderen. Vader Michael werkt als advocaat voor oliemaatschappij Shell. Moeder Linda geeft Frans en heeft haar handen vol met het grote gezin. De Coneys zijn devoot katholiek. Vader is zelfs gewijd diaken. Uw ouders sturen u dan ook naar een katholieke meisjesschool. Daar komen uw leiderskwaliteiten snel naar boven, want u wordt ondervoorzitter van de studentenraad.

Na de middelbare school gaat u in 1990 Engels en Frans studeren aan het Rhodes College. Na vier jaar bent u bachelor, met grote onderscheiding, en de beste studente van uw lichting. Geen wonder dat u een volledige studiebeurs krijgt, wanneer u rechten gaat studeren aan de katholieke Notre Dame Law School. Ook daar ontpopt u zich als een leider, want u bent hoofdredacteur van de Notre Dame Law Review. In 1997 studeert u met de grootste onderscheiding af als doctor in de rechten. Later zult u naar uw alma mater terugkeren als professor. Maar eerst doet u ervaring op als juriste en advocate.

Schitterende carrière

U begint bescheiden als klerk bij twee rechters. Uw tweede patron  is de katholieke en conservatieve opperrechter Antonin Scalia. Dat bezorgt u een eerste stigma als beschermelinge van Scalia. Vanaf 1999 begint u te werken voor een gespecialiseerd advocatenkantoor. Daar levert u juridisch advies, onder meer in de zaak Bush vs. Gore, een sterk politiek gekleurd geschil. De discussie ging over de manier waarop de stemmen moesten worden herteld in Florida, na de presidentsverkiezingen van 2000. De Republikein George W. Bush won toen van de Democraat Al Gore.

Vanaf 2001 begint u aan een academische carrière. Eerst een jaar aan de rechtsfaculteit van de George Washington universiteit en vanaf 2002 aan de Notre Dame Law School. In 2007 wordt u gastprofessor aan de rechtsfaculteit van de universiteit van Virginia en in 2010 krijgt u daar een vaste leerstoel.

Op 8 mei 2017 begint uw loopbaan als magistraat, nadat president Trump u benoemd heeft tot rechter in het federale Hof van Beroep met zetel in Chicago. En op 26 oktober 2020 legde u in aanwezigheid van diezelfde president Trump de eed af als lid van het Hooggerechtshof.

The notorious R.B.G.

Met uw curriculum voor ogen moet elke objectieve waarnemer toegeven dat u een briljant palmares kunt voorleggen. Maar het feit dat u benoemd werd door hellehond Trump is voor de linkse media voldoende om u in diskrediet te brengen.

Trump heeft het namelijk aangedurfd om een praktiserende katholiek met conservatieve ethische opvattingen te benoemen om Ruth Bader Ginsburg op te volgen, die op 18 september overleed. Die activistische Joodse opperrechter werd ei zo na gecanoniseerd, met een fel gemediatiseerde dodenwake incluis. Ginsburg werd in 1993 benoemd door de Democraat Bill Clinton. Aanvankelijk stelde ze zich op als een consensusfiguur, maar al snel werd ze het boegbeeld van de progressieve vleugel in het Supreme Court. Dat kon moeilijk anders, want ze had een voorgeschiedenis als pleitbezorger van gendergelijkheid en vrouwenrechten en als vrijwilliger in de Amerikaanse Beweging voor Burgerrechten. ‘The notorious R.B.G.’ — een koosnaam waarop ze trots was — werd algemeen beschouwd als de opperrechter die bij voorkeur haar progressieve licht liet schijnen op de wet.

De wet heeft altijd de overhand

En nu moet u, Amy, de schoenen vullen van uw illustere voorgangster. Voor progressief Amerika is dat onmogelijk. Ten eerste bent u katholiek. Dat is voor liberals  al een teken van hersenzwakte. Bovendien bent u tegen abortus. Als goede katholiek en moeder van zeven kinderen kunt u moeilijk anders. Maar als we de linkerzijde mogen geloven, lijkt het wel alsof u in uw eentje de huidige wetgeving omtrent abortus (het fameuze arrest Roe vs. Wade) binnen de kortste keren ongedaan wilt maken.

Ik heb nochtans nergens gelezen dat uw arresten als beroepsrechter bevooroordeeld waren, noch dat u recht hebt gesproken vanuit uw religieuze overtuiging. Tijdens de hoorzitting in de Senaat probeerde de democratische senator Dianne Feinstein u te pakken op een tekst waaraan u had meegeschreven in het derde jaar rechten. Het mocht niet baten. De Senaat keurde uw benoeming goed met 55 tegen 43 stemmen. Ook drie Democraten stemden voor u.

In uw inaugurale rede hebt u benadrukt, dat ‘een rechter onafhankelijk is, niet alleen van de president en het parlement, maar ook van de particuliere overtuigingen die haar bewegen. De gerechtelijke eed omvat de kern van de rechterlijke plicht: de wet heeft altijd de overhand.’ Dat is klaar en duidelijk.

Voor alle echte en would-be Amerikaspecialisten die Vlaanderen rijk is, heb ik ten slotte nog een vraag: denken jullie echt dat een Democratische president gewacht had tot na de verkiezingen om een Democratisch gezinde opperrechter te benoemen?