Schuldig verzuim

23 gevallen eergisteren (4 maart 20202) ‘and rising’. Sinds 1 maart komen er elke dag in België coronapatiënten bij. Zo goed als allen hebben ze het virus opgelopen tijdens de krokusvakantie in Noord-Italië, waar ze gaan skiën waren. Voor de duidelijkheid: ik heb niets tegen mensen die voor hun ontspanning gaan skiën. Ik gun ze hun vakantie in de besneeuwde bergen van harte. Maar ik heb grote vragen bij de manier waarop de overheid met die mensen is omgegaan bij hun terugkeer. Of beter: niét is omgegaan. Toen de dertien Belgen uit de Chinese stad Wuhan gerepatrieerd werden, gingen ze onmiddellijk na de landing op Melsbroek (langs de achterdeur, dus) naar het Militair Hospitaal in Neder-over-Heembeek. Na twee weken afzondering mochten ze naar huis.

Niet zo met onze Italiaanse vakantiegangers. Die mochten vrij beschikken zonder quarantaine. Het resultaat stond in de sterren geschreven. Sinds 2 maart tikt het aantal gevallen elke dag aan. Van de tien nieuwe betroffenen die vandaag bekend werden zijn er negen die het virus in de Dolomieten hebben opgelopen. De oorsprong van de besmetting was dus genoegzaam bekend.

Quarantaine

Alle besmette personen worden thuis in afzondering geplaatst. Met de nogal platte ministeriële aanmaning ‘in hun kot te blijven’. Ambtenaren van Zorg en Gezondheid moeten die quarantaine controleren. Voor elke patiënt moeten ze nagaan waar hij geweest is en met wie hij contact heeft gehad. Het laat zich raden dat die ‘track tracing’ een pijnlijk en tijdrovend werk is, zonder enige zekerheid op resultaat.

Registreren

Hoeveel eenvoudiger ware het geweest om die vakantiegangers (een paar honderd, want duizenden zullen het zeker niet geweest zijn) nog tijdens hun vakantie te registreren en ze meteen bij hun terugkeer thuis in afzondering te plaatsen? Hen daar medisch opvolgen was een stuk goedkoper en zeker veiliger geweest.

Waarom heeft de overheid die preventieve maatregel niet genomen? Wou ze voorkomen dat de Italiëgangers als paria’s zouden worden behandeld? Alsof we nu geen irrationele reacties zien. Er wordt gehamsterd; mondmaskers zijn onvindbaar geworden, de textielindustrie mag ze binnenkort zelf in elkaar naaien; een vijfde van een atheneum bleef thuis, nadat één scholier ziek werd bevonden; het referentielab in Leuven zit bijna zonder reagentia, omdat het bedolven wordt onder honderden aanvragen voor analyse; zelfs de Kerk blijft niet achter: de grijze kerkgangers (een groep met een sterk verhoogd risico) mogen zich niet meer bekruisen met wijwater.

Allemaal uitingen van de angst die reëel aanwezig is bij de bevolking. En dan is er in ons land gelukkig nog niemand aan de ziekte bezweken. Het had allemaal voorkomen kunnen worden indien de Italiaanse vakantiegangers meteen geïsoleerd waren. Die maatregel had hoogstens wrevel opgewekt bij de betrokkenen. Het voorkomen van onheil heet preventie. Voor het tegendeel bestaat een juridisch begrip: schuldig verzuim.

Snotvalling

De overheid en haar adviseurs doen nu dagelijks hun uiterste best om te beklemtonen dat het allemaal zo erg niet is; niet meer dan een serieuze snotvalling. Kleine kinderen hebben er nauwelijks last van, aldus de stem van de overheid. De media brengen hetzelfde verhullende verhaal. Een deskundige bestond het zelfs om kritiek te leveren op het decor in de nieuwsstudio: daar diende een foto van mensen met een mondmasker als achtergrond.

Paniekzaaierij, vond de viroloog. ’s Avonds was het decor netjes aangepast. Elke dag krijgen we de opmonterende boodschap dat de helft van alle coronazieken intussen genezen is. De Chinese tv voerde zelfs een 97-jarige vrouw op die monter en wel huiswaarts mocht. Onze politiek verantwoordelijken roepen iedereen op om toch zeker aan het werk te blijven, want een economische crisis bovenop de gezondheidsproblemen kunnen we missen als kiespijn. Waarmee nog maar eens bewezen wordt wat er in onze maatschappij echt belangrijk is.