Brief aan Jan Cornillie (sp.a): deel 2

Beste Jan,

Dank voor uw uitvoerige betoog over de zegeningen van de welvaartsstaat, die volgens u ‘verheffend’ en ‘open’ is, ‘maar daarom niet minder streng’. Voordat ik daarop inga wil ik de lezers oproepen om de crowdfunding te blijven steunen. Donaties zijn van levensbelang voor het slagen van dit project! Alleen de inhoudelijke uitwisselingen van gedachten kan het volkomen vastlopen van onze democratieën garanderen.

Ideologische basisbeginselen

Liberalen staan pal voor vrijheid, socialisten voor gelijkheid; voor conservatieven is rechtvaardigheid het centrale begrip en bij de nieuwe realisten is dit soevereiniteit. Zo stond het vroeger in mijn handboek maatschappijleer en daarom ben ik verrast dat u rechtvaardigheid nu juist verheft tot credo en toetssteen der sociaaldemocratie.

Redeneer ik vanuit het klassieke marxisme, toch de bakermat van de sociaaldemocratie, dan is de heersende moraal immers de moraal van de heersende klasse. ‘Rechtvaardigheid’ is dan een bovenbouw-vraagstuk: een kwestie van juristen, magistraten en moraalfilosofen. De praktijk wordt bepaald door wie de economische productiemiddelen beheerst. ‘Rechtvaardigheid’ blijft de rechtvaardigheid van de heersende klasse en daarom moet het niet gaan over ethiek maar over herverdeling. Dit is grofweg het sociaaldemocratische verhaal. Maar goed – we leven in een tijd waar confessionelen en christendemocraten niet meer conservatief durven te zijn. Dan verbaast het niet dat hun kernpunten opduiken in linkse verkiezingsprogramma’s, gezien zij zelf links geworden zijn.

Wat u schrijft over pensioenen en marginal gains zal ik inhoudelijk niet bestrijden. Het is het beste om niet verstrikt te raken in detaildiscussies over verschillen en overeenkomsten van het Nederlands en Belgisch pensioenstelsel. Enkel wou ik zeggen dat er steeds minder in de pot zit omdat ‘we’ met twee keer minder zijn om te betalen voor onze ouderen: dit verkleint de lust om in dit systeem te participeren.

Links bastion

Het is uitmuntend dat u de psycholoog Jonathan Haidt aanhaalt – zeker als we het hebben over rechtvaardigheid. Op woensdag 19 april 2017 vond op de Universiteit Leiden het Studium Generale plaats met VVD-Kamerlid Pieter Duisenberg. Het centrale thema was de eenzijdige uitsluiting van wetenschappers met een niet-progressieve inborst. Duisenberg haalde Haidt aan; die had geconcludeerd dat er een bias is tegen mensen met andere politieke en morele overtuigingen.

De Clinton-aanhangers zijn in zo’n overgrote meerderheid vertegenwoordigd in de Amerikaanse wetenschap dat zij zich niet meer in de plaats van de Trumpstemmer kunnen plaatsen. Dit verzwakt de kwaliteit van wetenschappelijk onderzoek doordat men een steeds nauwer spectrum van belevingen in beeld brengt. Hiermee betoogde Duisenberg via Haidt dat bijvoorbeeld in psychische studies opvattingen worden buitengesloten die buiten de consensus vallen.

Helaas reikt Haidt geen oplossing aan. Hij zegt dat je je bewust moet zijn van je bias, take it to heart. Hiermee wordt een kwestie die in feite een institutionele kwestie is – wie verdeelt de subsidies, beurzen en aanstellingen, welke patronen en systemen zijn hier werkzaam? – tot een individuele kwestie: als iedereen maar zelfbewust is en zijn hart openstelt voor de ander, komt het goed.

Zal ‘take it to heart’ er bijvoorbeeld toe leiden dat een stafsectie van klimaatalarmisten plots een klimaatscepticus aanstelt? Natuurlijk niet. Birds of a feather, flock together – dit is bij de verdeling van universitaire posities niet anders. De gespreksleider bij Studium Generale staafde dit nota bene met een sociologisch onderzoek. Daaruit bleek dat wanneer wetenschappers moeten kiezen uit twee gelijk gekwalificeerde kandidaten, één derde er voor uitkomt dan liever iemand aan te nemen die zijn of haar politieke opvattingen deelt. Daarnaast polste hij twintig sprekers over de kwestie: alle twintig bevestigden het beeld van de wetenschap als een ‘links bastion’.

Precies hierom is het praten over rechtvaardigheid een zwaktebod (misschien ben ik in die zin wel ‘linkser’ dan u). Breek dat kartel open! Verdeel die postjes op een meer faire wijze. Eigen jezelf de productiemiddelen toe: grijp in en gun ook andere politieke kleuren een deel, die nu worden uitgesloten. Dat zou pas rechtvaardig zijn! Wetenschappers maken zichzelf belachelijk door zich te verstoppen achter een wetenschappelijke meritocratie terwijl iedereen weet dat in de praktijk ideologische affiniteit een zware stempel drukt. En tegelijk is de linkse elite verbolgen dat grote groepen stemmers niet meer aan hun ‘wetenschap’ willen meebetalen…

Worstelende middenklasse

Veel van wat u schrijft kan worden toegedicht aan de tegenstellingen tussen de ‘anywheres’ en de ‘somewheres’. Hierover heb ik veel gepubliceerd – twee verwijzingen volstaan: een gesprek met dr. Esther van Fenema bij Café Weltschmerz en een artikel dat uitlegt waarom Nederland in 2019 nog verder uiteendrijft. Het komt erop neer dat rechtse multinationals de handen ineenslaan met linkse NGO’s om zichzelf een progressief imago aan te meten. Allerlei minderheden worden als ‘wereldburgers’ op het schild gehesen. Virtue signaling en identiteitspolitiek leiden de aandacht af van het feit dat de middenklasse in de problemen komt door de grenzeloze globalisering.

Onderaan de streep heeft een kleine zelfstandige simpelweg niet het netwerk om bij de Europese Commissie aan tafel te komen. Is de Europese Commissie überhaupt in de kleine zelfstandige geïnteresseerd? De vraag stellen is hem beantwoorden – zaken doen met grootschalige multinationals en diepgenetwerkte NGO’s is voor topambtenaren veel efficiënter. Wie vervolgens aan de bel trekt over feiten zoals onderstaande, wordt weggezet als een xenofobe eikel die bang is voor de buitenwereld; als een starre loser die niet meekan in de vierentwintiguurseconomie en zich ‘achter de dijken verschuilt’.

‘Modaal betekent dat je eigenlijk alleen nog maar je basisbehoeften kunt bevredigen.’ aldus Roeland van Geuns, lector armoede Hogeschool Amsterdam. ‘Je kunt niet meer uit eten of op vakantie – dingen die twintig jaar geleden met een modaal inkomen makkelijk konden. Het grootste probleem zijn de alsmaar stijgende woon-, zorg- en energiekosten.’

RTL onderzocht dit en één groep sprong eruit: huishoudens die meer verdienen dan de armoedegrens van het Sociaal Cultureel Planbureau. Hun inkomen schommelt zelfs rond een modaal inkomen: 2778 euro bruto per maand in 2019. Het merendeel is met z’n tweeën (58 procent) en heeft een vaste baan (93 procent). Oftewel van de tweeverdieners met een fulltime baan heeft een aanzienlijk deel de grootste moeite om rond te komen. We hebben het hier over modaal – oftewel middeninkomens. Van de 3.000 deelnemers gaf 46 procent aan elke maand nét uit te komen: 29 procent komt maandelijks tussen de 50 en 200 euro tekort.

Dit zijn slechts enige van de gedachtestreepjes die ik noteerde bij een eerste lezing van uw verhaal. Een ander uitstekend punt dat u aansnijdt is de tweespalt tussen problemen rond klimaat en problemen rond de kosten van de klimaatmaatregelen. Het komt erop neer dat duurzaamheid inmiddels een linkse hobby is voor mensen met een rechts inkomen.

Verder noemt u nog het slopen van de schoolcultuur – het toeval wil dat ik hierover heb gepubliceerd (zie deel 1 | 2 | 3). Ik ben het met u eens dat de successen van vorige generaties zijn gebouwd op een cultuur van vlijt: van aanzien voor arbeid en eerbied voor kennis. Juist dit arbeids- en studie-ethos is uitgewist door de revolutie van achtenzestig. Plots was al die geleerdheid achterhaalde blanke mannengeschiedenis leunend op een autoritair kennisbolwerk van de kolonisator.

Geknoei met cijfers

Afrondend komen we terug op immigratie en veiligheid. Het leek even alsof u ontkende dat een stijging van criminaliteit samenhangt met massa-immigratie. In Nederland zijn er over 2018 ruim 4.600 incidenten rond asielzoekers geregistreerd. Hier heerst er echter een bewezen cultuur om de registratie van incidenten zoveel mogelijk tegen te werken: vermenigvuldig dat getal dus gerust. Niet voor niets moest staatssecretaris Mark Harbers (VVD) aftreden toen onlangs werd ontdekt dat zeer ernstige vergrijpen door asielzoekers – zoals moord, doodslag en gijzeling – waren weggemoffeld onder het kopje ‘overig’. De deep state wil de PVV immers niet in de kaart spelen en gaat daarom creatief met de cijfers om.

In 2018 bleken er veel meer incidenten dan het Openbaar Ministerie heeft geregistreerd: ‘Een nadere, zeer arbeidsintensieve en deels handmatige zoekslag heeft uiteindelijk 3.702 bekende feiten opgeleverd met 1.813 unieke verdachten. Met andere woorden, de nadere zoekslag heeft geleid tot de identificatie van 101 extra unieke verdachten en 1.092 extra feiten.’

Aanvullend wat verhelderende cijfers van De Telegraaf: ‘De criminaliteit in Nedersaksen steeg tussen 2014 en 2016 met 10 procent, waarvan 9 procent op het conto van vluchtelingen komt. Dat blijkt uit politiecijfers. Syriërs, Irakezen en Afghanen houden zich betrekkelijk rustig, maar Marokkanen, Algerijnen en Tunesiërs zorgen voor meer problemen. Terwijl die laatste groep slechts 0,9 procent van de vluchtelingen uitmaakt, zijn ze verantwoordelijk voor 17,1 procent van de misdaad.’

‘In een vertrouwelijk document dat is gelekt naar het Duitse nieuwsblad Bild, stond dat migranten 208.344 misdaden op hun geweten hadden in 2015. Deze cijfers tonen een stijging van 80% vergeleken met 2014, en komen tussen januari en december 2015 neer op ongeveer 570 misdaden van migranten per dag – of 23 misdaden per uur.’ aldus de cijfers van Gatestone. Het aantal misdaden gepleegd door asielzoekers in 2015 werd geschat op maar liefst 400.000!

Tot slot nog even GeenStijl: ‘Legale niet-Duitsers beslaan zo’n 10% van de totale Duitse bevolking, maar namen in 2016 30,5% van alle criminaliteit voor hun rekening, in 2015 was dit nog 27,5%. Maar goed, dat zijn de LEGALEN. De ‘asieliërs’ konden er ook wat van. Het aantal verdachte migranten steeg van 114.238 in 2015 naar 174.438 in 2016, een stijging van 52,7% (!). Ze beslaan maar 2% van de bevolking, maar zijn verantwoordelijk voor 8,6% van alle criminaliteit.’

Conclusie

Zó meegesleept door deze statistische precisie zou ik bijna vergeten af te ronden met het eigenlijke punt: dit hele migratieverhaal is natuurlijk funest voor de arbeiders – voor de werkende klasse die de linkse partijen pretenderen te vertegenwoordigen. Daarom wil ik graag besluiten met een vraag. Welke zin heeft de emancipatie van de arbeiders als er steeds een nieuwe onderklasse van arbeiders wordt geïmporteerd? De lonen stijgen nooit: de premies stijgen echter wel om alle kansarmen te onderhouden.

En zo bereikt deze tweede brief een eindpunt – maar niet voordat ik u allen nogmaals oproep om te doneren aan deze crowdfunding! Zodat de briefwisseling kan worden voortgezet om deze belangrijke feiten te openbaren in het volle gezicht van de Linkse Kerk. Jan, ik wil je hartelijk danken voor jouw tijd en aandacht, en zie reikhalzend uit naar jouw respons! Lees hier deel 1.