Bruno Huygebaert: afscheid van een vakman

Het was geen sociaal overleg dat de toplui van ACV, VBO en Unizo samenbracht op die derde dag van het prille jaar. Luc Cortebeeck stond verwezen tussen Rudi Thomaes en Karel Van Eetvelt, zowat pal op de denkbeeldige lijn die de wachtruimte van het Antwerpse crematorium in twee deelde. Aan de ene zijde zogenaamde voormannen van de Vlaamse Bewegers naast minder bekende militanten, allemaal in donker textiel gehuld. De andere helft bezet door de zowat voltallige nieuwsredactie van de VRT, aangevuld met journalisten van andere media; voor de gelegenheid fluisterend of gewoon stil.

Slechts een minderheid vond een zitplaats in de veel en veel te kleine aula waar de urne van Bruno Huygebaert zo mateloos te vroeg de centrale plaats opeiste. Een VRT-vakbondsafgevaardigde met PVDA-sympathieën kon de tranen niet bedwingen, terwijl Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers even verderop vocht met de krop in de keel. Naast N-VA’ers tekende ook kersvers CD&V-staatssecretaris Hendrik Bogaert present. TAK-militanten komen VRT-journalisten doorgaans eerder tegen in de buurt van politiecombi’s. Deze uitvaart bracht mensen van heel divers pluimage samen.
Als betrokkenheid een goed artikel in de weg staat, verwacht dan minder dan niets. Bruno behoorde ruim een kwarteeuw lang tot mijn nauwste vriendenkring en dan krijgt het begrip objectiviteit een aparte betekenis. Toch een poging.

Over Bruno’s ouders vertelde oud-ANZ-voorzitter Richard Celis me voor aanvang van de plechtigheid nog enkele treffende anekdotes die hun sterke betrokkenheid bij het Vlaams Nationaal Zangfeest illustreerden. De KSA werd voor Bruno een logisch verlengstuk. Hij volgde de humaniora in het bekende Borgerhoutse Xaveriuscollege en studeerde daarna klassieke filologie in Leuven. Zijn onstelpbare gedrevenheid katapulteerde hem naar de hoogste cijfers en daarna volgde nog een jaar archeologie in Stellenbosch. Bruno was niet het type dat naar 100% streefde; hij zag die score eerder als startpunt. Deze opvallende figuur in het Leuvense studentenleven stootte snel door tot het kleine groepje dat het heft van het Taal-Aktie-Komitee in handen hield.

Vanuit die atypische achtergrond stapte hij de wereld van de journalistiek binnen via het weekblad Trends. In mei 1989 slaagde hij in de loodzware proeven als journalist bij de openbare omroep, waar hij op de radio vrij snel specifiek werd ingezet voor het sociaal beleid. Daar kwamen later meer algemene economische materies bij en natuurlijk de obligate verslaggeving van IJzerbedevaart, IJzerwake en Vlaams-Nationaal Zangfeest. Het Wetstraatwerk schoof eerder zelden naar zijn kant, maar als het gebeurde dan bleek ook die klus een kolfje naar zijn hand.
Flaminganten die op propagandastukjes rekenden als Bruno aan zet was, werden teleurgesteld. Het professionalisme zat hem ingebakken. Nuchtere Vlaamsgezinden begrepen dat die correcte benadering ook gewoon de beste is. Achter de schermen liet hij zich nog graag aanspreken als kritisch klankbord voor doen en laten van die Vlaamse Beweging.

Bruno was veeleisend (zeker voor zichzelf) en streefde voor alles naar kwaliteit. Daarbij legde hij de lat altijd erg hoog, soms onhaalbaar hoog. Dat ook zijn eigen instituut, de VRT, wel eens boog voor de commercialisering was hem een gruwel. Vooraleer Bruno nieuws in de ether bracht, moest hij zeker zijn dat alles klopte. Zo nodig, vertelde Marc Van de Looverbosch in een pakkende getuigenis op de uitvaart, belde hij de gouverneur van de Nationale Bank, want zijn contactlijst was onuitputtelijk. ‘Alleen de koning zat er niet in, maar dat verbaast niet bij Bruno’, klonk het bij zijn collega.
Wie hem kende, roemt zijn scherpe verstand en plichtsbewustzijn, maar er past nog een andere kwalificatie. Bruno verdroeg niet dat hét niet klopte en kon daar bijzonder verontwaardigd over zijn. Knoeiwerk, maar ook onrecht, gebroken woorden, hypocrisie en schijnheiligheid; het maakte hem echt woedend.
De wereld vertoont misschien net iets te veel grijstinten voor iemand met de klare kijk waar Bruno over beschikte; het levensparcours loopt wellicht te bochtig voor iemand die zo rechtlijnig was én leefde.