Calvo, het godsgeschenk van de N-VA

Kristof Calvo y Castañer hoef ik u wellicht niet voor te stellen. Wanneer u straks een krant of tijdschrift openslaat, of gewoon de TV aanzet, wordt u wel met de lieveling van de Vlaamse pers geconfronteerd. Daar valt helaas niet aan te ontsnappen…

Nochtans zou dat wel eens een verademing zijn, al is het maar om zijn agressieve debatstijl niet te hoeven aanhoren, of om uw kinderen de aanblik van een ontstellend gebrek aan opvoeding en manieren te besparen. In al mijn jaren als parlementslid is de heer Calvo de enige collega geweest die ik in de koffiekamer met zijn voeten op tafel heb zien liggen. Overigens zijn de groene parlementairen de enigen die steevast, zeer boertig, de handen in de zakken houden aan het spreekgestoelte.

Ondertussen is Calvo auteur van twee boeken. En het moet gezegd: de titel van zijn nieuwste pennenvrucht is al heel wat minder vulgair en platvloers dan de voorgaande. Dat betekent echter niet dat er niet evenveel onzin in staat. Nadat hij eerder reeds zijn Catalaanse wortels verloochende, wil Kristof Calvo nu ook de Vlaamse autonomie vernietigen. Hij wil namelijk terug naar het unitaire België, het land dat met spuug en spinnendraad aan elkaar hangt, terug naar het systeem waar iedereen vanaf wilde omdat het niet werkbaar was.

Fixatie op de N-VA

Idiote voorstellen van groenen of andere linksen zijn van alle tijden, maar de immigratiecrisis heeft de realiteitszin bij de linkse oppositie volledig weggeslagen. Calvo is daar de beste illustratie van. Van elk media-optreden, en dat zijn er nogal wat, maakt hij gebruik om zijn gal te spuwen op de N-VA. Ook de recente talrijke interviews naar aanleiding van zijn nieuwe boek gingen in hoofdzaak niet over de inhoud van dat schrijfsel, maar wel over het ‘onmenselijk’ en ‘rechtse’ N-VA-asiel- en migratiebeleid.

Door al die dwaze uitspraken lijkt het wel alsof de N-VA ‘goed bezig is’. Als Calvo niet bestond, zou de N-VA hem moeten uitvinden. Het is dan ook strategisch goed gezien dat deze partij graag ingaat op de wereldvreemde commentaar van links en tegelijkertijd steevast inhoudelijke debatten ontwijkt met de rechterzijde. Zoals ’t Pallieterke vorige week nog opmerkte: ‘De partij (Vlaams Belang) komt met cijfers over het ondermaatse regeringsbeleid, maar bijna niemand neemt ze over. De N-VA weigert het debat aan te gaan.’ 

Uitwijzigingsbeleid blijft flop

Objectieve cijfers weerleggen de zegebulletins van de regering. Het aantal asielaanvragen gaat opnieuw in stijgende lijn. Ter illustratie: in de eerste vier maanden van dit jaar steeg het aantal asielaanvragen met liefst 17,3 procent ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. De globale immigratiedruk in dit land is evenmin afgenomen, wel integendeel. Sinds het aantreden van deze regering kregen bovendien 105.165 ‘nieuwkomers’ de Belgische identiteitskaart in de schoot geworpen. Het gemiddeld aantal nouveaux Belges per jaar ligt onder deze regering (35.055) zelfs hoger dan onder PS-regering (30.788).

Voor een geloofwaardig immigratie- en asielbeleid is een effectief en efficiënt uitwijzingsbeleid nodig. Daarvan is nog steeds geen sprake. Dat blijkt ook uit het aantal uitwijzingsbevelen dat effectief wordt uitgevoerd. Van de 45.601 BVG’s (bevel om het grondgebied te verlaten) die in 2017 werden afgeleverd, werden er amper 8.536 uitgevoerd. Dat zijn er met andere woorden minder dan 1 op 5.  De extra plaatsen in de gesloten terugkeercentra die er de voorbije twee jaar bijkwamen, zijn slechts een druppel op een ondertussen oververhitte plaat.

Gepimpte terugkeercijfers

Volgens de officiële cijfers steeg het aantal repatriëringen in 2017 tegenover het jaar voordien, zij het uiterst marginaal: van 10.907 naar 11.069. Dat cijfer geeft echter een vertekend beeld. Het is immers opgekrikt doordat de zogenaamde ‘terugdrijvingen aan de grens’ (in de praktijk gaat het hier om mensen die tegengehouden worden door de lucht- en zeevaartpolitie) voor het gemak bij de gedwongen repatriëringen worden geteld. Op die manier doet Francken precies hetzelfde wat hij zijn voorgangers verweet: hij zet mensen ‘uit’ die nooit in het land zijn geweest.

Indien Francken zijn rekenwerk als oppositielid ook vandaag nog ernstig zou nemen, bedroeg het werkelijke aantal repatriëringen (zonder terugdrijvingen aan de grens en zonder ‘Dublin-overnames’) vorig jaar 7.034. Dat is 22 procent minder dan het jaar voordien en 36 procent minder dan het cijfer dat hij laat uitschijnen.

Zandzakjes tegen de zondvloed

Er werd de afgelopen drie jaar hier en daar weliswaar een beperkt initiatief genomen of (vooral) aangekondigd, maar lang niet voldoende en ingrijpend genoeg om een kentering teweeg te brengen. Maatregelen die wél een impact zouden kunnen hebben – zoals een daadwerkelijke verscherping van het uitwijzingsbeleid en een verstrakking van de regels voor gezinshereniging voor erkende asielzoekers – blijven tot op heden uit.

De cijfers en feiten bevestigen in ieder geval wat ook regeringspartijen CD&V en Open VLD al meermaals met nadruk beweerden: het asiel- en migratiebeleid van deze regering is hoegenaamd niet kordater dan dat van vorige (centrumlinkse) regeringen. Stoere woorden en tweets van de bevoegde staatssecretaris en zijn partij zijn goed voor polarisatie met de linkse oppositie – die daar zeer gewillig aan meewerkt – en dienen enkel om een gebrek aan daadkracht te camoufleren. 

De uitvallen van de linkse oppositie, Calvo op kop, creëren de perceptie dat de zegebulletins en het ‘fakenews’ rond een zogenaamd streng asiel- en migratiebeleid op waarheid berusten. Als de N-VA een prijs wil uitreiken aan haar beste militant, dan verdient Kristof Calvo Y Castañer die met grote voorsprong.