Canossa

Het moet geleden zijn van 1077 dat een politicus nog zo door het stof gekropen is. In dat jaar trok de Duitse koning Hendrik IV via Bourgondië naar een kasteel in de Italiaanse stad Canossa om er de paus om vergiffenis te vragen. Naar het schijnt liet Gregorius VII de Duitser drie dagen blootsvoets in de sneeuw wachten vooraleer hem te ontvangen.

Bij Luk van Biesen heeft het zolang niet geduurd. Na amper 24 uur veegde de blauwe politicus met zijn corpus het peristilium van het Paleis der Natie, onder het triomferende oog van pausin Kitir en honderdduizenden tv-kijkers. Een alternatief had de Brabander niet. Het was dat, of de defenestratie in de Melsenstraat. Einde carrière.

Na zijn niet-geregistreerde slip of the tongue tijdens het vragenuurtje was Van Biesen aangeschoten wild. Groen en sp.a hadden de messen al gewet om hem te offeren op het politiek-correcte altaar, en ook binnen de eigen partij was de verontwaardiging groot. Bart Somers twitterde dat hij ‘beschaamd’ was en ook topvrouw Rutten en coryfee Dewael waren not amused. Zelfs een optreden in Terzake bracht geen soelaas. Er bleef Van Biesen niets anders over dan een publieke schuldbekentenis van een soort die we in België nog niet gezien hadden. Een gesprek onder vier ogen met Kitir zou niet volstaan. Nee, het moest een publieke vernedering worden op de plaats van de misdaad: de hal van het Paleis der Natie. Daar zou Luk Van Biesen het boetekleed aantrekken en zichzelf ten aanschouwe van heel Vlaanderen bedekken met pek en veren.

De televisie verleende graag haar medewerking, want al is de doodstraf afgeschaft, ook een virtuele terechtstelling is nog altijd volksvermaak. Het spektakel duurde nog geen anderhalve minuut. Als een bedremmelde schooljongen wrong de politicus zich in allerlei bochten voor de hele wereld. Of dat handenwringend gebeurde, was niet te merken, want de zuchtende, puffende en steunende man hield zijn handen de hele tijd op de rug. Hij leed zichtbaar, maar dat was natuurlijk de bedoeling. Barbertje moest hangen en hij moest zelf de strop aantrekken. Hij sprak zijn spijt uit over ‘kwetsende en beschuldigende woorden over de terugkeer naar Marokko binnen het kader van een redenering’. Met dat laatste bedoelde Van Biesen dat zijn uitschuiver niet uit zijn onderbuik kwam, maar deel uitmaakte van een keurig opgebouwde gedachtegang. Vermoedelijk realiseerde hij zich niet dat hij de feiten alleen maar erger maakte. Maar goed, het is niet de eerste biechteling die onder de indruk van de omstandigheden zijn zonden verzwaart. De boeteling vervolgde met te zeggen dat hij noch Kitir noch de Marokkaanse gemeenschap had willen kwetsen. Hij wás noch ís een racist en zal het ook nooit worden, zei hij. Meer zelfs, Van Biesen zal samen met Kitir politieke initiatieven nemen om racisme te bestrijden. We kunnen niet wachten op het eerste wetsvoorstel van het nieuwe duo. Eind goed, al goed, dus. Of niet? Er blijven toch enkele vragen.

Wat blijft er politiek nog over van Van Biesen na deze déconfiture? Hoe zullen zijn kiezers voortaan naar hem kijken? Is dit voortaan de manier waarop politici hun vel gaan redden na een of andere domme uitspraak? Zal het latente racisme daarmee afnemen? Hoe zit dat nu met het zo geroemde en grondwettelijk verankerde spreekrecht van de verkozenen? Gaan voortaan alle microfoons in de Kamer open blijven staan, zodat er achteraf geen discussie meer kan ontstaan over wie wat gezegd heeft? Het zijn maar een paar vragen die spontaan opduiken.

Stel, voor de gein, dat een ander kopstuk van het blauwe fabriekje, laten we zeggen De Croo sr., of De Gucht, of Dewael zich in een bewaakt moment had laten betrappen op een kwetsende uitspraak van hetzelfde kaliber. Ziet u één van hen al staan in het peristilium voor eenzelfde stalinistische biecht? U mag zelf antwoorden.