Corsica, opnieuw een regio op zoek naar autonomie?

In Corsican heeft de ‘regionalistische lijst’ de verkiezingen gewonnen. De eenheidslijst Pè a Corse (Voor Corsica) is er de grootste partij met 35,34% en 24 van de in totaal 51 zetels, twee te weinig voor een absolute meerderheid en negen meer dan in 2010. Die negen zetels zijn een bonus uit de kieswet, die de grootste partij…negen zetels extra geeft. De ‘liste régionaliste’ zoals de Franse pers hen omschrijft, verslaat daarmee de zittende president Paul Giacobbi (pro Frankrijk en verenigd links) 28,5% en 12 zetels, vorige legislatuur 24 en de grootste, en de pro-Franse verenigde rechtse lijst, 27,1% en 11 zetels. De vier zetels die nog over zijn gaan naar het Front National (9,1%), de eerste zetels die FN haalt op Corsica in 17 jaar.

Pè a Corse is een eenheidslijst van nationalisten, Corsica Libera, die onafhankelijkheid willen voor Corsica en regionalisten, Femu a Corsica, die meer autonomie willen voor het mediterrane eiland maar vooral de Corsicaanse identiteit willen versterken. In de eerste ronde kwamen de twee strekking nog op als twee partijen, toen bleek dat ze allebei de tweede ronde haalden, kondigden ze een eenheidslijst aan. De leider van de eenheidspartij werd Gilles Simeoni (Femu a Corsica), de burgemeester van Corsica’s tweede grootste stad Bastia. In zijn overwinningsspeech noemde Simeoni de uitslag ‘een overwinning voor Corsica en de Corsicanen’ terwijl hij luid werd toegejuicht door een publiek dat met Corsicaanse vlaggen zwaaide –u weet wel, die witte vlag met een zwart hoofd op dat een witte bandana draagt. Simeoni, vermoedelijk de nieuwe president van de regio Corsica, droeg de overwinning op aan ‘de militanten van het eerste uur die meer dan een halve eeuw strijd geleverd hebben voor onze zaak, maar ook aan de jongeren, waarvan sommigen in de gevangenis zitten. Het is een overwinning voor een andere beleid, anders dan het beleid dat ons al tientallen jaren teleurstelt. Corsicanen willen democratie, economische ontwikkeling en sociale rechtvaardigheid’

De klachten en eisen van de Corsicaanse nationalisten/regionalisten zijn vergelijkbaar met andere plaatsen in Europa: culturele eigenheid, scholen in hun taal, maar ook de wens om zelf wetgevend initiatief te kunnen nemen en een eigen economisch beleid uit te tekenen. Zo is er de vraag om het Corsicaans een officiële status te geven op het eiland als tweede taal. Dat staat in schril contrast met de dominantie van de Franse cultuur en centralistische politiek sinds de aanhechting van Corsica bij Frankrijk in 1768. In Frankrijk heeft enkel de Assamblée National wetgevende bevoegdheid. Ook de vrijlating van ‘politiek gevangenen’ staat op het verlanglijstje van de Pè a Corse.

Door lokale hervormingen moeten de Corsicanen over twee jaar opnieuw naar de stembus, de regionalisten zullen zich in een korte legislatuur moeten bewijzen. Benieuwd of ze veel ruimte krijgen vanuit Parijs. Pè a Corse wil de krachten verder bundelen om na 2017 de discussie aan te gaan met Parijs voor meer autonomie.

Foto (c) Reporters (Gilles Simeoni en Jean-Guy Talamoni)