Crisis in N-VA is crisis van de VN

De huidige crisis bij de N-VA toont aan hoe amateuristisch er wordt omgesprongen met het recht van zelfbeschikking van volkeren. Het principe werd zowat 70 jaar geleden zelf ondergraven door het VN Charter, en meer bepaald door haar ‘staatsartikels’, hoewel dit begrip in artikel 2 (zonder nadere uitleg) wordt gestipuleerd als een belangrijke doelstelling van de wereldorganisatie. De onverzoenbare contradictie van de belofte van het zelfbeschikkingrecht van volkeren enerzijds, en de onfeilbaarheid van staten en meer bepaald van staatsgrenzen anderzijds, is de oorzaak van vele oorlogen en conflicten.

Het komt er de facto op neer dat het recht op zelfbeschikking van volkeren niet bestaat. Het bestaat niet omdat het begrip nooit eenduidig werd gedefinieerd, en nog minder, daartoe specifieke verdragsteksten en instellingen werden gecreëerd om daaraan uitvoering te geven. Het is hoogst een ex-ante politiek criterium geworden, waarbij de wereldmachten tegen alle logica in van de gangbare definitie van ‘volk’ beslissen om hier of daar een nieuwe Staat op te richten, met alle gevolgen van dien (zie de catastrofale toestand in Zuid-Soedan). Het blijft tevens een loos begrip, omdat Volkeren zonder Staat die hunkeren naar dat zelfbeschikkingsrecht, de grootste blunder maken door deze problematiek exclusief op de lokale agenda te plaatsen (zie N-VA) terwijl dit in zijn diepste kern een (exclusieve) zaak is van de wereldpolitiek. Want aangezien de barrières tot uitvoering van het  zelfbeschikkingsrecht van Volkeren op VN niveau werden opgetrokken, moeten deze ook op dat zelfde niveau worden gesloopt.

De ziekte van de N-VA (de onoverbrugbare contradictie tussen programma en strategie) is exact dezelfde zoals die weerspiegeld wordt in het VN Charter. Enerzijds beroept de N-VA zich op de wens tot Vlaamse onafhankelijkheid, maar wil ze dit enkel waarmaken binnen het kader van de Belgische Grondwet. In mijn eerdere artikels op de Doorbraak heb ik erop gewezen dat dit laatste een contradictio in terminis is. Het is ook de reden waarom de laatste relevante uitspraak van Hendrik Vuyle in dit debacle is, om voortaan de Vlaamse onafhankelijkheid te bewerkstelligen buiten de Belgische grondwet. Bij ontstentenis van zowel een hoopgevend nationaal alsook internationaal kader, heeft hij in deze 100% gelijk.

Niemand heeft de N-VA gedwongen om van de Vlaamse onafhankelijkheid een prioriteit van haar  doelstellingen te maken. Maar ze heeft het bij haar oprichting wel gedaan. En nadien een pad bewandelt dat weliswaar regelrecht naar de aangename Belgische salons leidt, maar geenszins naar de Vlaamse onafhankelijkheid. Dit was te verwachten. Meer nog, meneer De Wever zou zich met zijn existentialistische overtuigingen echt niet comfortabel voelen in die nieuwe Vlaamse Staat. Vandaar ook dat hij reeds jaren geleden waarschuwde dat de Vlaamse beweging best ophoudt te bestaan. In een mix van blinde naïviteit en materialisme besloot diezelfde Vlaamse Beweging toch Meneer De Wever te volgen. Ook al werd broodnodige autonomie ingeruild voor voorspelbaar xenofobie…

Zowel de politieke klasse van Catalonië, Schotland alsook Vlaanderen zijn op drift en liegen hun bevolkingen voor. Zolang het enigma (zoals Bart Maddens dit noemt) van zelfbeschikking binnen de VN niet wordt gekraakt, zullen Volkeren zonder Staat op hun honger blijven zitten. Er bestaat geen enkel internationaal kader waarin ze, in het beste geval na een positief volksreferendum, hun nieuwe status kunnen laten erkennen. De VN is reglementair zo in elkaar gestoken dat ze de grootste allergie vertoont voor alles wat zelfbeschikking of nieuwe staatsvorming betreft (zie de Koerden in Syrië, Turkije en Irak). De EU heeft deze allergie overgenomen. Zowel VN topman Ban Ki Moon, alsook voormalig EC voorzitter Barosso, informeerden eerder de Catalanen al dat er voor hen geen toekomst was weggelegd als staat, nog minder als staat binnen de EU.

Vandaar mijn oproep aan alle democratische Vlaams-nationalisten om zich te verenigen in een nieuwe politieke mobilisatie die van twee hoofdprioriteiten werk zal maken: 1. Het organiseren van een volksreferendum tegen 2019 naar Catalaans model gepaard gaand met een intensieve (eindelijk eens objectieve) informatieve campagne naar de Vlaamse bevolking toe. 2. Met andere Volkeren zonder Staat wereldwijd te ijveren voor een hervorming van de VN die het zelfbeschikkingsrecht van Volkeren alsook de Rechten van de Mens ditmaal wél centraal stelt (zie hiervoor mijn recentste initiatief: www.icpsnet.com).

Enkel deze formule kan en zal de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij brengen. En in deze institutioneel wankele tijden, snél dichterbij brengen. Al de rest is zand strooien in de ogen van de Vlamingen, hetgeen vooral de Belgische geldparticratie ten goede komt. Laat de traditionele partijen België besturen. Vlaams nationalisten hebben beter te doen.

Foto © Reporters (EU en VN, één front tegen het ‘zelfbeschikkingsrecht der volkeren’)

Mohamed Talhaoui is GGS internationaal- en EU recht en Voorzitter ICVS (Internationaal Centrum van Volkeren zonder Staat)