Tijd om kamp te kiezen

De crisis van de N-VA dreigt opnieuw de crisis van de Vlaamse Beweging te worden. Niet om semantische redenen, maar om existentiële redenen. Het project van beiden is totaal verschillend. Eerst en vooral, het ‘confederalisme’ van de N-VA, hetgeen een doorgedreven federalisme binnen een Belgische staat is maar ook niet meer dan dat,  heeft niets te maken met haar eerste doelstelling bij haar oprichting die verwijst naar een onafhankelijke republiek, lidstaat van de EU. De vraag is dan: is dit ‘confederalisme’, dat met vele stadshuiswoorden werd uitgesproken maar wezenlijk federalisme blijft,  of is daarentegen de Vlaamse soevereine staat het einddoel. Laat er geen twijfel over bestaan, volgens Geert Bourgeois (en meer nog Bart De Wever) is het onbetwistbaar het eerste. Volgens de Vlaamse Beweging het laatste. Die tweespalt dienen de N-VA maar ook de Vlaamse Beweging de komende dagen grondig uit te klaren. Idealiter zouden de hoogste partij-instanties van de N-VA over deze immer woekerende inconsistentie moeten debatteren en stemmen. De voorzitter van de VVB heeft duidelijke taal gesproken. Tegelijk zegt hij daarmee ook dat hij een totaal ander project voor ogen heeft dan dat van de N-VA.

Het hoeft niet gezegd dat de ideologie van de staatshervorming één van de pilaren is die de voortzetting van de Belgische staat garanderen.Belgische staatshervormingen zijn enorm tijdrovend, peperduur, schieten hun doel voorbij, zorgen voor politieke filevorming en zorgen voor een logge inefficiënte staat. Een tegenideologie hiertegen formuleren en uitvoeren is de enige uitweg om hieraan te ontkomen en een democratische weg uit te stippelen naar die Vlaamse Staat. Nee, niet de Belgische democratie die er in dit opzicht geen is, maar wel de Vlaamse. Hoeft het gezegd dat dit laatste een brutale breuk is met de business as usual-mentaliteit van de Belgische particratie, waar overigens de N-VA zich volledig heeft ingeschreven? Deze simpele ontmaskering (cfr. Maddens’ ‘enigma’ hetgeen ik een leugen, niet om bestwil, maar om gemakswil noem) van de drijfveren van de één en van de ander zal in tegenstelling tot wat Bart Maddens beweert, de actoren wel horen te dwingen te kiezen welk kamp te kiezen: het federalisme à la N-VA, of de soevereine Vlaamse Staat van de Vlaamse (Volks) Beweging als onbetwistbaar einddoel.

Eerder dan wat Peter De Roover een stap in een doodlopende straat noemt, is dit een zelfbewuste stap naar een echte Vlaamse toekomst. De uitzetting van mijlpalen met een goed intellectueel onderbouwd stappenplan en een doorgedreven Vlaamse mobilisatie is nooit ernstig gebeurd. Integendeel, je hebt de absurde paradox van Vlaamse tribunespelers die zich in de zelfde beweging ongegeneerd laven aan de Belgische staatstructuren in de brede zin van het woord. De tijd is gekomen om te kiezen.  De Vlaamse Beweging moet inzien dat net de bangmakerij van De Roover en Maddens, in tegenstelling tot hetgeen ze beweren, een zeer partijdige (N-VA) keuze inhouden. Zeker na de uitval van PS-voorzitter Di Rupo (nooit zullen wij kiezen voor confederalisme), die hiermee aantoont dat er ook een tocht in de woestijn binnen de regering mogelijk is.

Twee verschillende politieke projecten (‘con’federalisme, een Waals parlementslid noemde het ooit ‘le fédéralisme pour les cons’, is geen democratische Vlaamse Staat) verdienen twee verschillende politieke vertegenwoordigingen waaruit ook politiek te kiezen valt. De inhoudelijk onoverbrugbare spagaat van de N-VA had nooit één meter kunnen loslopen indien de Vlaamse Beweging tijdig op de nodige transparantie en consequentie had aangedrongen. Immers, hoe breder de keuze, hoe doorzichtiger het politieke kleurenpalet voor de Vlaamse kiezer. Al de rest is Volksuniepraat.

Mohamed TALHAOUI is voorzitter van ICPS (www.icpsnet.com)