Cultuurmarxisme: Ayaan of Allah?

Intussen woedt er op Doorbraak een debat over de onderlinge relaties tussen de Islam, het Christendom en het Cultuurmarxisme. Lees hier deel 1 en deel 2. Dit is het beoogde sluitstuk van het debat, dat ontbrandde nadat Edwin Truyens in nummer 245 van ‘Kort Manifest’ het initiatief De Nieuwe Kerk (De Nieuwe Zuil) bekritiseerde. Volgens hem zou het initiatief te seculier zijn, en daarmee te weinig goddelijk bezield om de opmars van de islam in Europa te kunnen weerstaan.

Het secularisme brengt ons vanzelf op de geseculariseerde liberalen, zoals Ayaan Hirsi Ali. Velen van hen menen dat de islam door de ‘wasmachine van de Verlichting’ moet. Zij zetten in op integratie en inburgering. De vraag is nu, wat zullen de christenen doen? Gaan ze met de ongelovige ingezetenen mee? Of kiezen ze voor een alliantie met de gelovige nieuwkomers tégen de geseculariseerde samenleving? Humanistische christenen zullen aandringen op integratie van moslims — conservatievere christenen zien bondgenoten in de moslims.

‘Conservatief’ die liever beschermgeld afdraagt aan de islam

Een conservatieve Fransman die ik ken in het Brusselse circuit — een François Fillon-aanhanger en fervent lezer van Éric Zemmour — deed de volgende verbluffende uitspraak. ‘Als het erop aankomt, dan leef ik toch liever in een geïslamiseerd Europa, waar conservatieve waarden de publieke cultuur bepalen, dan in één groot cultuurmarxistisch San Francisco. En als ik als katholiek dan een beetje jizah moet betalen, beschermgeld, het zij zo. Dat heb ik er graag voor over.’

Het gesprek liep als volgt. Zijn eerste punt was dat een pure consumptiesamenleving geen migranten aan zich kan binden. Daar zijn tradities en monumenten voor nodig met een sacrale betekenis — hij noemde de kathedralen. Als tweede punt beriep hij zich op democratie: ‘Als de meerderheid deze islamisering laat voortgaan, wie zijn wij dan om ons ertegen te verzetten?’

Voortgaande islamisering

Ik wierp tegen dat juist de bezielende monumenten die hij aanwees, niet getuigen van de democratische grillen van de massa, maar voortgebracht zijn door een visionaire wil die zich in steen uithardde. Hij moest beseffen dat deze monumenten zouden worden omgebouwd tot moskeeën (zoals de Hagia Sophia) of zelfs zouden worden opgeblazen (zoals de Bamyan Boeddhabeelden in Afghanistan).

Een voortschrijdende islamisering zal nog andere delicate vrijheden vernietigen. Het zit er dan niet meer in om met een minnares af te spreken in een stad met een authentiek Nederlands cultuurkarakter. Het zal niet meer mogelijk zijn om te vertoeven in hotels die de signatuur dragen van een vervlogen aristocratie, om onttrokken aan het publieke oog de wederzijdse wellust te verwerkelijken en een hartstochtelijk verlangen uit te leven. Waar de islamisering het seksuele leven beklemt, zal het een koppel niet meer lukken om zich in statige gebouwen over te geven aan een jeugdige passie, om verborgen achter verweerde kerken en vermolmde bomen te verzinken in een gedeeld genot.

Christendhimmi’s tegen het boerkaverbod

Dit brengt ons tot de vraag: ‘Wat brengt een conservatieve katholiek op het idee om “liever jizah te betalen” dan Europa te laten voorbestaan als liberale, seculiere of humanistische mogendheid?’ Mocht de islam hier ooit werkelijk heersen, dan zullen joden en christenen als ‘volkeren van het boek’ de status van dhimmi krijgen. Hopen zij dat de katholieke kerk wederom een politiek relevant instituut zal zijn, dat bemiddelt tussen de christelijke dhimmi’s en de moslim-machthebbers? Een beetje zoals de Kapo’s in de concentratiekampen — gevangenen die de scepter zwaaien over medegevangenen.

Dat veel christenen die richting op bewegen, baart ernstige zorgen. Laatst hoorde ik een docent aan een universiteit betogen dat het boerkaverbod ‘schandelijk’ zou zijn omdat het de godsdienstvrijheid zou inperken. Dit zijn lieden die menen dat hun godsdienstvrijheid niet volledig is, zolang zij hun religie niet volledig kunnen doorzetten naar de publieke ruimte. In Nederland beschermen christenen de moslims omdat zij menen dat een kritiek op de islam tegelijk het einde betekent van het bijzonder onderwijs.

Deze ‘conservatieven’ zijn doorgaans zwakke figuren die beschermd zijn opgegroeid in christelijke dorpjes met bijbehorende mores. Zij gaan studeren, komen wonder boven wonder door de links-liberale baltsrituelen en krijgen een aanstelling. Vervolgens ontdekken ze dat ze toch wel conservatief zijn, en zoeken dan aansluiting bij ‘rechtse’ intellectuelen. Maar je zult ze niet vinden in de overvolle metro’s van de grote stad, noch in de sportscholen waar met Turken en Marokkanen wordt gekickbokst. Met ‘conservatieven’ van dit ongeharde slag is de Gramsciaanse strijd verloren.

Ayaan of Allah: kies nu!

Want uiteindelijk zal een conservatieve christen toch echt moeten kiezen of hij mét de islam strijdt tegen de agenda van homohuwelijk, homo-adoptie en genderstudies, of met het humanistische secularisme meestrijdt tégen de islamistische agenda.

In het tweede geval zal het christendom oplossen in een seculier humanitair sausje. Er blijft dan naast het mensenrechtendiscours dat zich manifesteert in de publieke instituties, hooguit nog een mystieke beleving van over die zich manifesteert achter de voordeur.

In het eerste geval zal het christendom mettertijd opgaan in een dogmatische variant van de islam. Want bedenk dat Mohammed voor de moslims de ‘zegel der profeten’ is: het christendom geldt als de wegbereider en de islam ziet zich als vervolmaking van die weg. De islam is ontworpen om het christendom in te sluiten en te transformeren tot méér islam. Dit is in het Midden-Oosten gebeurd: het kan in West-Europa ook gebeuren.

Oost versus West

Mensen zullen nu wijzen op het Oosters-orthodoxe christendom dat — wat de islam betreft — compleet anders in de discussie staat, maar dat is dan ook een andere discussie. In Cyprus is het orthodoxe christendom weerbaar omdat de kerk daar een gepolitiseerd instituut is en men de hak van de neo-Ottomanen op de keel voelt. In Centraal- en Oost-Europa voorkwam de aanwezigheid van de brute planeconomie dat het subtielere cultuurmarxisme ooit is ingevoerd. In die zin heeft de communistische onderdrukking de orthodoxe kerk gezuiverd.

Aan de Westerse kant van het IJzeren Gordijn tekent zich een totaal ander beeld op. In India hadden de Britten het geweldloze protest van Ghandi ook met brute kracht kunnen onderdrukken: zij kozen er echter voor om dit niet te doen. Ghandi had ontdekt dat christelijke Britten niet schieten op ongewapende mensen — de islam had wellicht anders gehandeld. De analyse van dit verschil in levenshoudingen wordt ook gestaafd door het boek Continent zonder grens, van Theo Francken en Joren Vermeersch:

‘In zijn Brief aan de Galaten schreef Paulus: ‘Er zijn geen Joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen — u bent allen één in Christus’. En als we allemaal gelijk zijn in de ogen van God, wie is de Europeaan dan om daar anders over te denken? Dat was ook de boodschap die paus Franciscus bracht toen hij op 25 maart 2016 in het Vaticaan de voeten waste van moslim-migranten uit Mali, Eritrea, Syrië en Pakistan, die stuk voor stuk op illegale wijze Europa waren binnengeraakt. De christelijke filosofie, waarin de Westerse cultuur gedrenkt is om de simpele reden dat ze er nu eenmaal uit is voortgesproten, verklaart dan ook voor een groot stuk waarom je in Europa wél hoort ‘dat de wereld van iedereen is’, en niet in Tokyo, Beijing, Tel Aviv, Ryad of Ankara.’ (p. 46)

Conclusies

Truyens nam deze argumenten in zich op en kwam met een repliek die als volgt is samen te vatten: ‘Europa zal christelijk zijn, of Europa zal niet zijn.’ Echter het Midden-Oosten was óók christelijk en toch is het gevallen voor de islam. Het christendom is groter in Afrika dan in Europa: dat maakt een christelijke Afrikaan nog geen Europeaan. Rationeel denken, analyse, creativiteit en innovatie. Dát zijn de belangrijkste Westerse eigenschappen als we naar ons aard en wezen willen voortbestaan — religie is hier secundair aan.

Intussen lijkt iedere weerbaarheid uit de katholieke kerk te verdampen. Zo heeft paus Franciscus onlangs gewaarschuwd tegen realistische weerbaarheidsreflexen. Hij deed onder meer het nationalisme en populisme in de ban als ‘xenofobie’. Dit is een ontwikkeling om nog stevig over verder te filosoferen: dit zal ik doen in mijn boek Kerkgangers & Zuilenbouwers. Met dit slot van het drieluik heb ik niet bedoeld om het christendom te slopen, maar wél om de illusie te ontkrachten dat een christelijke heropleving Europa zal gaan redden.