De beste/slechtste leerling

Laten we even terugkeren naar de periode van de begrotingscontrole voor de zomervakantie. Die controle verliep uiterst vlot want ‘België behoorde tot het koppeloton van Europa met een groeicijfer van +0,2. Hoger dan het Europese gemiddelde!’ Het was het begin van een grote goednieuwsshow van de federale regering die liep tot de plechtige ondertekening van het akkoord BHV. België was de beste leerling van de klas, dankzij de regering! Zelfs de kwakkelende zomer zou deze regering eens snel oplossen, de bomen groeiden tot in de hemel. We begonnen zelf bijna te geloven dat alle leed geleden was.

Maar zoals u weet, is dat BHV-akkoord geen zuivere splitsing en niets om trots op te zijn. Hoezeer de CD&V zichzelf dat ook probeert wijs te maken. En foei voor de gouverneur van de Nationale Bank Luc Coene (oud-senator voor Open Vld) die het aandurfde doemscenario’s over onze economische toestand te voorspellen in De Tijd. De ministers vielen uit de lucht. Hoewel hij dezelfde statistieken te zien krijgt als Coene was het voor vicepremier Vande Lanotte voor het eerst dat hij van dat doemscenario hoorde.
En wat blijkt enkele dagen na het optreden van de gouverneur? In het tweede kwartaal van 2012
(april-mei-juni) bengelt België aan de staart van het EU-peloton met een groei van -0,6. België was
bij de allerslechtste leerlingen van Europa. Maar dat was niet de schuld van de regering.

Terug bij af

We zijn nu terug bij af. De federale regering weet donders goed dat ze grondige maatregelen moet treffen. De crisis slaat ook hier toe. Hoe langer er mensen zijn die ons willen doen geloven dat dit niet zo zal zijn, hoe harder de klap zal zijn. We hebben tijd genoeg verloren. Als er nu geen hervormingen komen, als er nu geen drastische maatregelen komen, dan zal het te laat zijn. Dan zullen we niet meer moeten bakkeleien over het behoud van sociale rechten, ze zullen voor de hakbijl vallen. Beter nu ‘reculer pour mieux sauter’ dan straks met z’n allen in de afgrond. Wie moet het allemaal nog zeggen voor de politici die de regering uitmaken er ook écht iets aan doen? En we bedoelen echt iets doen, niet communiceren dat ze iets doen, zoals met het zilverfonds.

Na de verkiezingen

Wie wacht op verandering … zal moeten wachten tot na de lokale verkiezingen. België is het land dat geleid wordt door politici met een panische angst voor verkiezingen, zelfs al zijn het gemeenteraadsverkiezingen. Gek genoeg willen ze wel zelf aan elke verkiezing deelnemen. Ze schreeuwen dan wel dat er te veel verkiezingen zijn en ze niet kunnen werken … om een lang verhaal kort te maken, het codewoord is nu: ‘na de lokale verkiezingen’.
Maar na de verkiezingen zal ook blijken in welke slechte papieren de lokale besturen zitten. Nog zo’n drama waar iedereen in alle stilte over zwijgt.

De media zullen vooral stilstaan bij Antwerpen – elke peiling is er nu al nieuws. Leren we daar iets uit? Misschien. Het is de vraag of de N-VA zich lokaal kan verankeren. Maar die vraag wordt niet enkel beantwoord op de verkiezingsavond als de uitslagen binnenkomen. Ook niet op het moment dat alle coalities bekend zijn. Die vraag wordt beantwoord binnen zes jaar. Dan kunnen we zien of de N-VA in haar lokale missie geslaagd is, dat ze niet alleen de verkiezingen kan winnen, maar ook de beloofde verandering brengen.

Een stevige lokale verankering moet de N-VA sterker maken voor het bereiken van het uiteindelijke
doel: de federale en Vlaamse verkiezingen van 2014. Maddens rekent voor hoeveel de V-partijen samen moeten halen om de N-VA incontournable te maken (zie p. 13). Dat is de ironie van de politiek. Een goede prestatie van Vlaams Belang en/of LDD bovenop een goede score van de N-VA maakt een feitelijk cordon van de traditionele partijen tegen de N-VA onmogelijk. Maar eerst stemmen tellen op 14 oktober en dan kijken of de traditionele partijen die nieuwkomer echt zullen (kunnen) buiten houden.