De danspartij der voeten

De wandelaar lag even te bekomen toen zijn voeten ruzie beginnen te maken. Het was niet de eerste maal. Telkens met verregaande nare gevolgen, maar dankzij de evolutietheorie met een happy end. Luister.

Hij had die dag flink wat gewandeld, van de ene naar de andere vergadering. Door zowat elke politicus van naam werd hem gevraagd in besloten commissies advies te verlenen in verband met de diverse regeringsvormingen. Ondanks zijn wijze woorden schoten de vormingen niet op, de politici bleven het grondig oneens over elkaars wensen en meningen, vaak enkel en alleen omdat het nu eenmaal gewoonte was geworden het oneens met elkaar te zijn. Vooral meningsverschillen over accenten van de details met een zwak fundament maakten dat de wandelaar geen minuut rust werd gegund.

Tegen de avond aan had hij een diepe zucht slaande kunnen ontsnappen uit het politieke vernietigingskamp. Hij had zich teruggetrokken in de achterkamer van zijn kantoor, de enige plek waar niemand een sleutel toe had, op zijn beminnelijke secretaresse na, een steunpilaar sinds hij de weg naar de Wetstraat had gevonden.

In dat duister hol bevond zich een divan waar hij, vaak met zijn aantrekkelijke medewerkster, orde op zaken kon stellen zonder daar al te veel denkpistes aan te verspillen. De aantrekkelijke verbleef met haar man en kinderen in het verre zuiden zodat hij ruggelings – hemd en das losgeknoopt, de vest over een stoel gehangen, uitgestrekt niets anders wenste dan aan niets te hoeven denken, de voeten rustend op een zijarm van de sofa.

Voeten zijn van nature gemaakt om A het lichaam te helpen overeind te blijven staan en B steun te verlenen bij de verplaatsing. Daarmee hadden ze heel wat om handen. Eenmaal werkloos echter verveelden ze zich en daar kwam tien op de negen keer geheid miserie van. Zoals de keer, onderwerp uitmakend van deze vertelling.

Een wat lange in- en uitweiding, ik besef het maar al te zeer, maar noodzakelijk om ook de zwakke weggebruiker van zijn verstand geen overmatig gefrons van de wenkbrauwen te bezorgen. Goed, dit gezegd zijnde, het verhaal en niets dan het verhaal, zo helpe mij God almachtig.

Stilstand stond beide voeten niet aan en ondersteuning bieden slechts matig. Vooral de rechtervoet was ongeduldig. De linkervoet was bescheidener. Hij had er een zware tijd op zitten. Na de Tweede Wereldoorlog was het een en al links wat de klok sloeg tot diep in de jaren tachtig. Hij had niet weinig deelgenomen aan al wat naar links rook, was dag en nacht bereid op te draven voor god weet wat en de duivel zijn kuren.

Zijn gezondheid had flink geleden naar het einde toe van de linkse zegetochten, allerlei kwalen hadden zich geuit, tot en met hielspoor. Om die reden moest hij zijn activiteiten beperken. Wat hij aanvankelijk betreurde. Het feit evenwel dat het voorbije decennia al wat naar links rook nauwelijks nog parfum had, maakte dat de pauze hem niet onwelgevallig was. Als links haast geen voet meer verzette, waarom zou hij het dan doen?

De rechtervoet au contraire wou niet stilzitten. Na jaren de linkervoet gevolgd te zijn, zag hij zijn kans schoon, was aan het dansen geslagen en had daar veel bijval mee gehad. In zulke hoge mate dat hem de beste dansschoenen werden aangeboden, afkomstig uit een Italiaans familiebedrijf, hofleverancier van het Romeinse Palazzio Venezia, waar wijlen Benito Mussolini kantoor hield en vanop het balkon zijn toespraken hield. De rechtervoet kon haast niet volgen, vaak struikelde hij over zijn eigen stappen. Het gebeurde bovendien niet zelden dat de rechtervoet op de linkervoet trapte, omdat de linker het tempo van de rechter niet kon volgen. Dit zorgde voor flink wat hilariteit, heel wat simpele sympathisanten waren teleurgesteld, schaamden zich en kozen voor daar waar gefeest werd.

De hoge waardering bleek ook een nadeel te hebben. De rechtervoet voelde het niet meteen aan door weerklank van de ovaties die hem ten deel vielen. Het nadeel was dat de tenen hun aandeel opeisten van het succes. De dikke teen vond dat hij verantwoordelijk was voor de triomf die de rechtervoet ten deel viel. Dat werd bestreden door de kleine teen. Hij hield vol dat het slechts aan hem te danken was dat de rechtervoet bloei beleefde een fortuin maakte. De drie andere tenen kozen de ene dag voor de dikke en de andere dag voor de kleine teen. Ze sloegen stomme slogans uit, zoals ‘We mogen vandaag aanbidden wat we gisteren verachten!’ en ‘Afspraken dienen om niet nagekomen te worden!’ Dit alles vanuit de gedachte dat filosofische politiek boven logische staat.

De onenigheid der tenen maakte dat de rechtervoet aan kracht en waardigheid verloor. Het applaus verzwakte en de toeloop verminderde. Heel wat volgelingen wilden niet meer kiezen. Het aantal blanco kiezers vermeerderde. Zowel de rechtervoet als de linker- moest gaandeweg toegeven dat geen van beide de kunst van het dansen en wandelen tot in de finesse beheersten. Na geheim overleg besloten ze te ruilen. De linkervoet zou – ondanks het massale rechtse blok – voortaan het tempo en de maat mogen aangeven en de rechtervoet zou volgen. De wisselwerking zou de kiezer doen inzien hoe goed ze het voor hadden met het land, het volk en zijn leiders.

Maar het kwam niet goed. De volgende stemming was zowel voor de linkervoet als voor de rechter- een ramp. Eenmaal de stembureaus gesloten bleek al bij de eerste exitpolls dat niemand geklapt had. Duizenden stembrieven waren bekrast of besmeurd met de goorste verwijten.

Beide voeten vonden nog dezelfde avond dat doel en boodschap die zij in hun voorstelling hadden gestoken niet begrepen was. Na een paar dagen hoongelach in de media zagen beide voeten in hoe fout ze waren geweest. Met dat besef groeide tevens het gevoelen dat de een net zo belangrijk was als de ander. Dat ze niet hetzelfde waren was geen bezwaar, integendeel, een voordeel. Ze waren precies verschillend om elkaar steun te verlenen, een geheel te realiseren dat werkbaar is op korte zowel als op lange termijn. Een nieuwe danspartij kon daar enkel baat bij hebben.

Wat het geval was. De daaropvolgende danspartij was, om die reden, het beste wat ze in jaren vertoond hadden. Zowel de linkervoet als de rechtervoet oogsten gelijk applaus. Ze bogen hand in hand, wat het applaus in omvang deed toenemen. De wandelaar slaagde een zucht.