Oekraïne en Israël, de ene ontvoogding is de andere niet

Als het gaat om ontvoogding en onafhankelijkheid stelt de politieke linkerzijde zich niet buitengewoon consequent op. Geen twee issues illustreren dit beter, dan de aanslepende strijd in Oekraïne en de nieuwste aflevering van de oorlog tussen Israël en Hamas.

De Democraten (met grote ‘d’) in de Verenigde Staten zijn geen isolationisten. De appetijt voor Amerikaanse ‘boots on the ground’ in afgelegen gebieden nam de voorbije twee decennia dan wel aanzienlijk af, de morele, diplomatieke en financiële steun voor de uitverkoren buitenlandse mogendheden blijft hoog. Maar welke buitenlandse mogendheid nog uitverkoren is, wordt niet langer bepaald op basis van geopolitieke belangen maar aan de hand van binnenlandse opvattingen over ‘macht’, ‘onderdrukking’, ‘kolonialisme’ en ‘racisme’.

Oekraïne

De oorlog in Oekraïne zit muurvast. Iedereen kent de meest waarschijnlijke uitkomst: de inlijving van de Krim en delen van Donetsk en Luhansk, de niet-toetreding van Oekraïne tot de NAVO en de EU, secundaire veiligheidsgaranties door het Westen ten voordele van Oekraïne en de terugtrekking van Russische troepen uit rompstaat Oekraïne. Iedereen kent deze uitkomst, weinigen aanvaarden ze.

De Amerikaanse president behoort niet tot de laatste categorie. Als antwoord op de slachtpartij in Israël, vroeg Joe Biden zijn parlement om zo’n zestig miljard euro in steun. Niet voor Israël, maar voor Oekraïne. Door deze nieuwste steunvraag in dezelfde wet te gieten als de bijstand aan Israël, hoopte Biden de groeiende Republikeinse tegenstand tegen Project Oekraïne in de kiem te smoren. En het bedrag van de steun voor Israël? Minder dan één vierde van dat voor Oekraïne.

Verloren zaak

De gok van Vladimir Poetin was een simpele: dat de isolationistische instincten van het Amerikaanse volk eerder vroeg dan laat de bovenhand zouden krijgen. Aan de rechterzijde is Oekraïne-moeheid in ieder geval een feit, terwijl Democraten — de Amerikaanse linkerzijde — weinig problemen zien in een voortdurende steunoperatie.

De strijd in Oekraïne is, ook volgens de criteria van de Oekraïense president, een verloren zaak. Toch vinden Democraten dat de financiële bijdrage aan deze zaak op hetzelfde niveau (39%) of hoger (24%) moet liggen. Dat is een groot verschil met de Democratische attitude jegens de strijd van Israël, een strijd die niet alleen van existentiële aard is, maar, in tegenstelling tot die van Oekraïne, ook gewonnen kan worden.

Een permanent staakt-het-vuren houdt Hamas in het zadel en vergroot de kans op een nieuw bloedbad op Israëlisch grondgebied. Dat Democraten dit een aanvaardbaar risico vinden, heeft veel te maken met de afkeer van de Israëlische Staat en haar voornamelijk Joodse bevolking:

Maar waarom?

Democraten houden niet van Israël. In Israël wonen immers zeer veel Joden. En Joden, dat zijn, net als blanken en (steeds vaker) Aziaten, ‘onderdrukkers’, terwijl Palestijnen, met hun (soms) donkerdere huidskleur en islamitisch geloof, tot de groep van de ‘onderdrukten’ behoren.

Onderdrukkingspiramide

De aversie voor Israël aan de Amerikaanse linkerzijde is niet nieuw, en begon al zeker niet met het oplopend aantal burgerdoden in de Gazastrook. De zogenaamde progressieve vleugel van de Democratische Partij ziet Joden niet als ‘echte’ minderheden. Ze zijn, in essentie, blank (of ‘wit’), want succesvol, met hun twee-oudergezinnen, excellentie in onderwijs en intergenerationele vermogensopbouw. En succes, dat is weinig meer dan een meritocratische mythe van onderdrukkers om hun ruwe machtsuitoefening te maskeren.

Underdogs

In zijn opiniebijdrage van 24 november bij Doorbraak deed Tijl De Bie (UGent) een beroep op het ‘Vlaamse ontvoogdingsideaal’ om de Hamasstrijd in Vlaanderen in een beter daglicht te plaatsen. Slim, want Vlamingen sukkelen al decennia met een misplaatst minderwaardigheidsgevoel. Misplaatst, omdat Vlamingen allang niet meer de underdog zijn.

Misplaatst ook, omdat Hendrik Conscience, Vic Anciaux en Bart De Wever de taalgrens niet overstaken om Waalse burgers te doden, te martelen, gruwelijk te verkrachten of te ontvoeren. Zij opereerden niet op basis van marsorders om hun buren op iedere denkbare — en tot voor kort ondenkbare — manier te traumatiseren. En hierin ligt het verschil: de ontvoogdingsstrijd van Vlaanderen is goed, die van Hamas slecht. Die van Vlaanderen leidt tot een herwaardering van de Nederlandse taal en de herleving van de Vlaamse economie, die van Hamas tot miljoenen dode Joden.

Principes

De sympathie voor de underdogs van Hamas aan beide zijden van de Atlantische Oceaan legt een belangrijke zwakte bloot in het pro-Palestinadiscours. Een ontvoogdingsstrijd is maar zo nobel als de aspirant-ontvoogden die de strijd leveren. In Oekraïne levert een soeverein land met een corrupte overheid strijd tegen een nog corrupter maar vooral gevaarlijker land. De underdog steunen is lovenswaardig, want moreel verdedigbaar en geopolitiek van middelgroot belang.

De ontvoogding van Palestijnen daarentegen zou de laatste stap zijn in de uitroeiing van het Joodse volk. Joden zijn niet welkom in Jordanië, Libanon, Egypte of Syrië. Ze hebben geen thuis in Irak, Iran, Saudi-Arabië of Koeweit. En niemand trekt in twijfel dat de Palestijnen het beleid van hun islamitische broederstaten zouden volgen. De Joodse ‘onderdrukkers’ worden de deur gewezen of, waarschijnlijker, ‘bevrijd’ van hun leven, hun vrouwen en hun kinderen.²

Europa

En wie zal de overlevenden opvangen? Amerika? Misschien, al is de tijd dat de Verenigde Staten het ‘land van migranten’ waren, voorgoed verleden tijd. Europa, dan? Europa, waar het volk van Mozes nog geen tachtig jaar geleden de eerste keer ei zo na werd uitgeroeid? Dat Europa? Neen, als het Westen de laatste, beste hoop is voor de Joodse bevolking, graaft het best haar eigen graf. Israël staat alleen. Het handelt in haar existentiële strijd best conform deze vaststelling.