De pennenvriendjes analyseren rode golf

Om ons te beschermen tegen de grote boze buitenwereld, schrijven de kranten graag hun geruststellende versie van de feiten. De pennenvriendjes zijn daar grote fan van en converseren er elke week over in deze, welja zeg het maar zoals het is: wekelijkse rubriek! 

Dear Eurwin Frommole,

Het was wederom een leerrijke week in dagbladenland, want er waren verkiezingen. Niet bij ons, wij schijnen daar helaas nog tot 2024 op te moeten wachten. En ook niet in een buurland of ergens een belangwekkende Europese natie. Neen, er waren verkiezingen in de United States van de Verenigde Staten van Nonkel Sam uit Amerika. En ook geen presidentsverkiezingen of Miss Universe, of zo. Neen, het zijn de middeltermijn verkiezingen. Je begrijpt: daar kan je als krant niet zomaar objectief verslag van uitbrengen, (dat kan alleen Doorbraak), want dan genereren je artikels geen klikken en geen klakken, waardoor je als journalist met dat laatste wel eens buitengegooid kan worden.

Neen. De procedure gaat als volgt. Je maakt een paar weken op voorhand verontrustende koppen, zoals bijvoorbeeld: ‘Rode Golf dreigt!’ (gek genoeg zijn conservatieve republikeinen in Amerika rood…), ‘Waarom we bang moeten zijn van de midterms!’, ‘Zullen de anti-democraten de democratie vernietigen?’ en ‘Joe Biden kan straks geen kant meer op’.

Dat laatste klopt al langer dan vandaag. Die brave mens wéét niet eens welke kant hij op zou moeten en praat steeds vaker tegen niet aanwezige of reeds overleden personen, maar dat is een detail. Waar het om gaat is: je creëert de verwachting dat straks de Ku Klux Klan samen met Qanon en Krusty De Clown het Huis van Afgevaardigden en de Senaat gaan bestieren om binnen twee jaar de clown president te maken. Zou kunnen. Is al eerder gebeurd

Maar, nu komt het geniale gedeelte, als dan vervolgens de Republikeinen inderdaad het Huis winnen, en misschien ook de senaat (dat laatste is op het moment dat ik dit schrijf nog onduidelijk), dan hoef je niet te zeggen: ‘Republikeinen winnen het Huis.’ Nee, dan kop je:

‘Geen rode golf: Democraten houden verrassend goed stand.’ Oef. Iedereen content. Elke deugmens kan weer rustig ademhalen in zijn bubbel. Met dank aan onze profetische doemdagbladvullers. Ik zeg het u: geniaal!

Hakuna kamerada,

Het valt me telkens weer op met wat voor een ijver de landelijke pers zich op het bolletjeskleuren over de oceaan stort. Mocht ik een slecht karakter hebben, ik zou zeggen dat ze het liever veilig daarover hebben, dan dat ze het hemeltergende geklungel hier ten lande openbaar maken. En ik heb een slecht karakter, dus ik zeg het.

Terwijl de gemiddelde Belg elke euro in twee bijt – deels door niet te stoken, deels van de kou – blijft het gezelschap genoemd naar een componist uit de tijd dat de seizoenen nog niet door mekaar liepen, centen uitdelen als waren het meninkjes op Twitter.
Neem nu het stelletje uitvreters dat naar Egypte afgereisd is om daar in hotelkamers van 2.000 euro per nacht te tobben over de hoeveelheid belastingen die men kan verkwisten aan onzinnige projecten.
Zo is er geld vrijgemaakt om meer Marrokanen aan het werk te helpen (Hoera! Inclusie! Sociale mobiliteit!), in Marokko (Qué?).

En gaat men 25 miljoen gooien richting Mozambique om aldaar windmolens en zonnepanelen te zetten. Dat de ondergrond van Mozambique meer gas bevat dan Marc Van Ranst, is daarbij van geen tel. Enkel de Belgen mogen op ecologische wijze gas verstoken.

 Jan Jambon, de minister-president die de geschiedenis zal ingaan om het feit dat hij zijn hele legislatuur rechtopstaand stond te slapen, antwoordde op netelige vragen daaromtrent ‘dat het zo is omdat  hij vindt dat het zo moet zijn en dat hij het niet erg vindt als men het daarmee oneens is’. Retorische spitstechnologie.

Maar de Amerikaanse verkiezingen zijn niet alleen voor de Vivaldi huispers een zegen. Ook voor politici met weinig om handen is het een godsgeschenk. Zo stuurde ons land enkele lichtgewichten – steeds de co2-voetafdruk in gedachten – naar oom Sam om daar te dienen als ‘onafhankelijk’ waarnemer.

Kristof Calvo toonde prompt wat dat ‘onafhankelijke’ inhield door trots naast een ‘screw Trump’ sticker te poseren. Dat België zowat het laatste land in de beschaafde wereld is dat een ander lessen te leren heeft over democratie, daar schaamt men zich niet voor. De schaamte Stef, is reeds lang vertrokken. Samen met de laatste euro.

Waarde ironische cartoonist,

De Vlaamse media publiceren dagelijks belangwekkende artikels over grote maatschappelijke onderwerpen. Zoals: ‘mag je het velletje van een worst opeten of niet?’ (Spoiler: van een chipolata wel, maar het oranje velletje van hespenworst dus niet. Who knew?!)

Ook hielden alle kranten ons deze week voortdurend op de hoogte over de dood van Aaron Carter. Wie?, hoor ik u al vragen. Erwin, toch! Aaron Carter is keiberoemd omdat hij in 1997 helemaal tot nummer 33 van de Ultratop is geraakt met een liedje dat nooit meer gedraaid wordt en niemand nog kent. Dat jij dat niet weet, zeg! En nog straffer: zijn broer, he, die was zanger bij de Backstreet Boys! Je begrijpt dat zelfs een kwaliteitskrant als De Standaard daar maar liefst drie artikels aan wijdde. De Morgen deed het minder goed met maar 2 artikels. Gelukkig herstelde HLN het evenwicht met 8 stukken over de dood van de zanger die wereldberoemd is in Lancaster, Californië. Proficiat!

Toch zijn er ook onderwerpen waarvan je denkt: ‘waarom staat dat nu weer in de krant?’ Neem nu die cartoon die je deze week maakte over het ontslag van de Antwerpse stadsdichters. Daarover kopt het Nieuwsblad: ‘N-VA post ironische cartoon na vertrek van Antwerpse stadsdichters’.

Enfin, Erwin. Waarom schrijven ze daar nu over? Gelukkig slaagde de krant erin om in heel het artikel je naam niet te vermelden, zodat de reputatieschade voor jou nog enigszins meevalt.

Maar jij maakt dus ironische cartoons? Bah. Ik hou persoonlijk niet van ironie en je zal mij er zelden op betrappen. Geef mij maar recht-door-zee eenduidigheid. Dit valt me dan ook vies van je tegen. Zou je je niet beter toeleggen op bloedserieuze cartoons? En nog iets: als je bekende mensen tekent, waarom dan altijd een van hun kenmerken uitvergroten? Weet je wanneer ze dat ook deden, Erwin? In de jaren ’30!

Daarbij, ik heb het grootst mogelijke respect voor stadsdichters. Kwatongen zouden zeggen dat de stadsdichter eigenlijk een culturele citymarketing truc is. Zij dwalen. Het werk van de stadsdichter heeft immers verstrekkende gevolgen. Dat zeggen zelfs de stadsdichters zelf, en die zullen het wel weten, zeker! Ik ken de auteur niet van mijn favoriete Antwerpse stadsgedicht, maar ik wil het hier toch even citeren.

‘Hoe schoon is toch de stad / de Schelde en zijn boten 

maar woont g’in Borgerhout / ziet ge daarvan geen kloten.’

Dat de stad dat nog niet in grote neonletters op de boerentoren heeft gezet, het is onbegrijpelijk. Cultuurbarbaren van de N-VA!

Plastische vriend,

Het zal u misschien verbazen maar ik heb mijn hele jeugd in kunstscholen versleten. Ik praat er niet vaak over. Trauma’s weet je wel. In Sint Lukas in Brussel vonden ze dat ik geen enkel talent had, in de academie van Aalst dat ik teveel talent had en in de academie van Gent dat ik wel degelijk iets kon maar dat ik van Aalst kwam en dat dat alles teniet deed. Verder luisterde ik naar Metallica – totaal not done, enkel blues en ‘djeizz’ waren toegestaan – en tevens waren mijn moppen te boertig. Je begrijpt dat ik een beetje uit de toon viel daar op de Parnassus.

Ik heb mijn hele jonge leven doorgebracht tussen culturo’s in opleiding. Dat is onmenselijk, Stef. Voor men een kunstschool binnenstapt dient men zijn woordenboek te ontdoen van de bladzijde waar ‘zelfrelativering’ op staat. Men dient voor de spiegel te oefenen in quasi ongeïnteresseerde poses en het ‘laken’ als mimiek onder de knie krijgen. Verder dient men zich ook de edele kunst van het minachtend neerkijken op mensen die van kunst iets vinden zonder dat ze daarvoor gestudeerd hebben, eigen te maken.

Deze week kreeg ik daar een keiharde flashback van door een tweet van Bozar- en tevens een beetje bizar – hoofd Michael De Cock. De Cock postte een filmpje van een gezelschap dat iets uitbeeldde dat het midden hield tussen een bad trip en een aanval van epilepsie. ‘Bekijk toch die pracht’.

Michael De Cock – is net als ik – een man die ervoor gestudeerd heeft dus ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Maar met de beste wil kon ik niet detecteren waar ik die pracht in hemelsnaam zou moeten ontwaren. Aan de reacties van de rest van de patjepeeërs was ik niet alleen.

‘Ze zijn internationaal gelauwerd’, was het argument van De Cock. Een gezagsargument dat moeiteloos van Jan Jambon zou kunnen zijn. De Denderleeuwse nachtegaal Christoff is òòk internationaal gelauwerd en hij staat bovendien steviger op de benen. En zonder subsidies!

Het kan goed zijn, Stef, dat ik de domme kloot ben, ik acht de kans zelfs zeer groot. Maar ik trekt me dat al lang niet meer aan. Een beetje deftige patjepeeër zijn is al meer dan werk genoeg. Leve het klootjesvolk! Hasta el testìculo siempre!

Tot volgende week penseelstreek!