De pennenvriendjes willen overal een spreekverbod voor iedereen over alles

Opgelet: deze wekelijkse correspondentierubriek gebruikt ironische overdrijvingen en bevat inhoud. Mogelijk kan deze als toxisch ervaren worden door de tot lezer gemaakte. 

Goede multimiljonair Mol Van Erwin,

Er zijn blijkbaar steeds meer mensen uit de middenklasse die niet meer genoeg hebben om te kunnen leven zonder zorgen. Gelukkig hebben jij en ik daar geen last van dankzij onze exuberante verloning bij Doorbraak inclusief Tesla van de zaak, riante uittredingsvergoeding en een lopende rekening bij het Hof van Cleve.

‘Hoeveel houden Vlamingen over nadat ze hun woonkosten betaald hebben?’, ik las de kop uit Het Laatste Nieuws voor aan Veerle (die van mij, niet die van u). ‘Zwijg me ervan’, zei ze, terwijl ze de butler wenkte om nog een fles Louis Roederer Cristal Rosé. ‘Weet je wel wat het kost om ons openluchtzwembad in de winter op temperatuur te houden?’ ‘Je hebt gelijk, zei ik, ‘volgend jaar zullen we in de winter toch maar het binnenzwembad gebruiken.’

Wat niet helpt bij het wegzakken van de middenklasse, is dat ongeveer elke politieke partij lijkt te vergeten dat aan tal van goed bedoelde maatregelen een sociaal dramatisch neveneffect hangt. Fossiele brandstoffen duurder! Ongezonde voeding duurder! Verplicht warmtepompen en zonnepanelen! Verbied auto’s op benzine of diesel! Geen goedkope supermarkten in ons dorp! Maak vliegen duurder! Maak parkeren duurder! Maak huren onbetaalbaar!

Ik kwam deze week op Facebook zelfs een oproep tegen voor een petitie om reclame te verbieden over de ramen van de trams in Antwerpen. ‘We betalen liever meer voor een tramticket, als we maar van die reclame af zijn,’ argumenteerde iemand. Zover zijn we dus al dat ook de burger asociaal wordt. Maar natuurlijk. Laat de minder begoeden maar te voet gaan. Of nee, dat ze thuis blijven met hun kleren van Zeeman en Primark. Kom, laat ons een partij oprichten: ‘Rijk volk eerst’.

Beste Zeeuwse Minos Stef, 

Het kan wel zijn dat de middenklasse het hoofd amper boven water kan houden, voor de kleptocraten van de EU is dat nog steeds een hoofd teveel. Alsof we al niet platbelast en doodgekoeioneerd genoeg zijn, is daar nu de ‘koolstoftaks’. Lieden die dergelijke maatregel een jaar geleden voorspelden, werden door de ‘brailleliga’- zoals ik onze pers wel eens durf te  noemen – gesommeerd zich met een alu-hoedje op in een hoekje, duim in de mond, weg te dromen naar een vrolijke plek. En dat terwijl men op Europese bodem kerncentrales sluit als waren het Dreambaby’s en vervangt door co2 brakende centrales waar men steen-, bruin- en vooral apekool verwerkt.

Daar hoort uiteraard een rekening bij en raad eens wie die zal betalen? De Europese burger die met dit alles niet akkoord is, maar helaas geen knijt te zeggen heeft. Ziehier de ‘koolstoftaks’.

De VRT ging het startschot van de dystopie bekijken uit hoofde van Rob Heirbaut die achtereenvolgens Tom Vandenkendelaere (CD&V) en Kathleen Van Brempt (Vooruit) een microfoon onder de overbetaalde neus duwde. Van Vandenkendelaere leerden we dat hij voor schone energie is aangezien hij alles en nog wat ‘in het bad wou trekken’. Verder had hij het ook over ‘de man OP de straat’ waarvan hij voorspelde dat die dit alles niet zonder slag of stoot zou aanvaarden.

Kathleen Van Brempt had voor elke halve zin een ingestudeerde gelaatsuitdrukking meegebracht, zodat ook gehoorgestoorden alles konden volgen zonder teletekst te raadplegen. Kathleen schakelde moeiteloos over van sereen, naar betrokken, naar bezorgd, naar zelfverzekerd, naar bemoedigend om dan weer even terug naar bezorgd te gaan en te eindigen met zelfvoldaan.

Zelfs de doofste kwartel had begrepen dat niet makkelijk ging zijn maar dat alles goed zou komen. Dat dit waarschijnlijk enkel voor Kathleen Van Brempt en de vriendjes van Kathleen Van Brempt zal gelden, daar had ze helaas geen gelaatsuitdrukking voor meegebracht.

Beste uitgesproken Erwin,

Deze week beleefde ik een enorme teleurstelling toen ik las dat de CEO van VRT, ene Frederik Surplace, een spreekverbod had opgelegd aan het personeel van de openbare omroep. Hoera, dacht ik in eerste instantie. Eindelijk zijn we af van al dat gezever op MNM, Stubru, Radio 1 en 2. Naar Klara luister ik niet, maar het zou me niet verbazen als ze ook daar tussen Mahler en Tsjaikovski bellen met een luisteraar: ‘Hey vertel eens, wat was je aan het doen? Van waar bel je? Schijnt de zon daar ook? ‘

Helaas, driewerf helaas… dat was niet zoals de cie iej oow het bedoelde. Die had het over een spreekverbod in de media en op sociale media over dingen die met de VRT te maken hebben. Oeps.

Nu was er een tijd dat elke beslissing aan de Reyerslaan, van de koffiehoek tot de Raad Van Bestuur, sneller in de kranten stond dan in de notulen van de koffiehoek of de Raad Van Bestuur. Als iemand een programmavoorstel bij VRT indiende, wisten ze het bij VTM nog voor de programmadirecteurs van de openbare. Bovendien is VRT bashen lang een nationale sport geweest, vooral in de tijd dat ontspanningsprogramma’s bestonden uit onderdelen als: ‘met kapotte afstandsbediende autootjes rijden’, ‘vallen over een isomo rekwisiet’ en ‘bellen met quizkandidaten die niet thuis zijn.’ Ik spreek van tijden waarin de gsm nog niet bestond.

Elke week kon je in Humo lezen hoe Herwig Van Hove en andere brompotten het eigen huis met uitwerpselen besmeurden. Ik snap dat je zoiets als grote baas bepaald onaangenaam vindt. Maar een spreekverbod? Vandaag? In dat duivenkot met meer ego’s per vierkante meter dan in het parlement? Ik wens Frederik Surplace veel succes en een mooie uittredingsvergoeding.

Yo stasi Stef!

Het is me toch wat tegenwoordig. Is het niet de VRT (Vrij Repressieve Tewerksteller) die zijn werkvolk aanmaant het woord af te stemmen op het voorgeschotelde brood, dan is het een sportschool die gretig leden van een private whatsapp-groep schorst, die het private karakter van hun groepje schromelijk overschat hadden.

Maar alles kan nog altijd erger. En dat vinden jij en ik natuurlijk dolletjes want anders hadden we geen briefwisseling. Wat te denken over een portie verse heisa in de provincie waar de pekel het land raakt, namelijk West-Vlaanderen. Ik hoor je al tobben Stef. ‘Wat is er gebeurd? Is de smaakvolle hoogbouw aan de kust tegen de vlakte gegaan? Heeft de blauwvoet zijn teen gestoten en hoe zié je dat? Is de kraken uit de peilloze diepte opgedoken en heeft hij alle go-karts immobiel gemaakt?’ Neen Stef, driewerf neen! Het is nog vele malen erger.

In het Zuiden van West-Vlaanderen is namelijk de burgemeester van Kuurne gaan winkelen in de Delhaize. VAN HARELBEKE! En dat terwijl er een perfect functionerende Delhaize voorradig is in Kuurne zelf. Stel u voor!

Maar daar blijft het niet bij, Stef. Pitbulls als onze landelijke journalisten zijn, beten zij zich vast in de materie. En wat blijkt? Het is geen alleenstaand geval! Zo leren we dat Joris Nachtergaele (Maarkedal) wel eens dorst te shoppen in Oudenaarde en dat Jean-Marie Dedecker (Middelkerke) zijn schoenen betrekt in Nieuwpoort! Alsof ze in Middelkerke barrevoets lopen. Het is verdorie Liedekerke niet!

Cynthia Browaeys (Horebeke) en Sandy Evrard (Mesen) zijn dan weer hondstrouw aan de eigen geboortegrond. Browaeys drijft het zelfs zo ver dat ze heur haar laat knippen bij alle drie kappers die het dorp rijk is, om toch maar niemand – komt ie – voor het hoofd te stoten!

De krant ging nog een stap verder en deed zelfs een onderzoek over hoe de burger, u en ik dus, staan tegenover dit heikele thema. Zeg nu nog eens dat onze pers de vinger niet aan de pols heeft! Maar het is toch wel een beetje beangstigend he Stef, hoe alles maar dan ook àlles consequenties kan hebben? Ik vrees de dag dat ze gaan ontdekken dat ik niet echt van Mol ben.

Tot volgende week, geboortestreek!