De rechtervleugel van de SNP

Nationalistische partijen en bewegingen in Europa zijn doorgaans links. Vlaanderen is daar de uitzondering op. Het is een cliche. En dus grosso modo waar. Ook al is de grootste catalanistische partij liberaal en de de Baskische Nationale Partij christendemocratisch. Soit.

De Schotse Nationale Partij SNP is zeker wél links. Linkser dan Labour zelfs. Ook nu Labour de koers nog meer naar links bijstuurt. Toch heeft ook de SNP een rechtervleugel. Al is dat dan maar één parlementslid (in Westminster), die een nogal onversneden conservatieve achtergrond heeft.

Tasmina Ahmed-Sheikh heet ze. En ze viel in juli op met de uitspraak dat de business agenda van de SNP ‘centrum- of centrumrechts moet zijn, maar met een groot gevoel voor sociale verantwoordelijkheid.’

Daarop aangesproken in Prospect, stelt ze laconiek dat ‘het mooie van de SNP is dat het een grote mix is van mensen van verschillende achtergronden’. 

Ahmed-Sheikh heeft al enkele jobs achter de rug: actrice, advocaat en zakenvrouw. Geboren in Chelsea (1970), opgegroeid in Edinburgh. Haar vader komt uit Pakistan en was de eerste advocaat van Aziatische komaf in Schotland. Zelf is ze gelovig moslim. In 2000 stapte ze over van de conservatieve Tories naar de SNP. Vandaag is ze het gezicht voor Handel en Investeringen in het parlement in Londen voor de SNP. Ze is er ondertussen vicevoorzitter van het SNP-Schaduwkabinet. Een frontbencher dus, waarvan de Britten nog wel zullen horen. 

Door tegenstanders wordt ze een blairite genoemd, omdat ze pro-business standpunten koppelt aan sociale rechtvaardigheid, zoals de Derde Weg van oud-premier Tony Blair gekleurd was. Ze is tegen hogere belastingen (een aanval op Jeremy Corbyn?) en vindt niet dat er in Schotland meer dan elders in het VK aan welvaartsspreiding moet gedaan worden (waarmee ze dicht bij Cameron aanschurkt). Anderzijds staat ze erom bekend tegenstander te zijn van positieve discriminatie (van allochtonen) en stond ze sterk achter ‘conservatieve familiewaarden’. Redenen genoeg waarom ze een onbetrouwbare flipflop wordt genoemd. Want ja, ze zou halfweg de jaren 1990 – toen ze actief was bij de Tories – een lidmaatschapskaart van Labour hebben gehad. 

In haar discours is er ook sprake van wat tegenwoordig centennationalisme heet: het overhevelen van btw bijvoorbeeld moet de Schotten helpen om ondernemingen een duw in de rug te geven. Echter, voor volledige fiscale autonomie voor Schotland, ijvert ze niet. Bovendien is ze maar een koele minnaar van een tweede onafhankelijkheidsreferendum. ‘Zo’n referendum moet deel uitmaken van een beleidsprogramma, en eerst moet de partij verkozen worden in een meerderheidsregering. Zo ver staan we nog niet.’ Uit die woorden blijkt maar weinig vertrouwen in de toekomst van de SNP in Schotland …

Foto: (c) Reporters