De schuld van Arcopar

Misschien eerst eens samenvatten waarover het gaat. Eind maart legt Peter Dedecker (N-VA) zijn dossier over Arcopar en het ACW op tafel in de vorm van een boek. Heel benieuwd hoe zwaar dat zal wegen en hoe het wordt ontvangen. De kern van zijn betoog verkondigt hij ook in presentaties die hij overal te lande op uitnodiging van verenigingen en N-VA-afdelingen gaat geven. Zijn betoog daar is kort samen te vatten. Er is een systeem opgezet waardoor alle risico bij de Arcopar-coöperanten lag en alle winst naar het ACW ging. De ‘winst’ voor de Arcopar-coöperanten werd gegeven door ‘extra-deelbewijzen’ uit te keren. Virtuele winst dus, geen geld. Peter Dedecker documenteert goed hoe het geld rondgaat. En hoe via de ‘winstbewijzen’ het geld dat eigenlijk de coöperanten toekomt naar het ACW gaat. Arcopar nam de risico’s, de aandelen van Dexia zijn vandaag amper nog iets waard, maar de winstbewijzen gingen niet naar Arcopar, wel naar het ACW.

Dedecker toont ook aan hoe blijkt dat de waarborgregeling door mensen van Arcopar zelf geschreven is en een driedubbel doel had: het ACW redden, hun vel redden en de stakingskas redden. En dat de mensen die de hele carrousel opgezet hebben nu nog altijd de dienst uit maken. Erger zelfs, diegenen die Arco om zeep hebben geholpen moeten nu de vereffening in goede banen leiden.

En het is nog niet gedaan. De winstbewijzen zijn afgekocht door Belfius. Het ACW krijgt tien jaar lang elk jaar vier miljoen euro, ‘om Belfius niet te schaden’. Lees waarschijnlijk als: om niet al hun rekeningen en verzekeringen van hun immense vastgoedpatrimonium weg te halen. Maar komt het geld van die winstbewijzen eigenlijk niet de bedrogen Acropar-coöperanten toe?

Het middenveld wordt nu in stelling gebracht om de belangen van de ‘Arco-coöperant’ te beschermen en verdedigen, terwijl ze zelf eigenlijk bedrogen zijn. Ze zijn financieel bedrogen, want vele leden van oude ‘zuilorganisaties’ zijn coöperant. Ze zijn ook moreel bedrogen, want hun ACW geeft niet aflatend af op de notionele intrestaftrek en de vlucht van geld naar belastingparadijzen maar heeft daar, volgens Peter Dedecker, zelf ook schuld aan. Nu wordt datzelfde middenveld, worden diezelfde mensen in stelling gebracht alsof het om hen gaat. Grote woorden over het geld van de mensen en wie er iets slecht over durft te zeggen, krijgt het verwijt hen hun geld te willen afnemen. Terwijl ze dat al lang kwijt zijn.

Schuld

De coöperant is de dupe van de zaak. Daarbij komt nog dat vele goede huisvaders en -moeders zo’n Arcodeelbewijs kochten omdat het hen als ‘veilige belegging’ werd verkocht. Daar zit de eerste fout: van Bacob tot Dexia werd een Arcopar-aandeel als veilige, risicoloze belegging verkocht. De coöperanten die zich daardoor bedrogen voelen hebben overschot van gelijk. Blijkbaar is er geen enkele politieke partij die er een punt van maakt dat dit moet uitgezocht worden. Blijkbaar vindt niemand het belangrijk dat de schuldigen daarvoor worden gestraft.

Ten tweede, wat is er van de beschuldigingen van Dedecker aan? Wie of wat heeft schuld aan het ten onder gaan van Acopar? Net omdat het een zaak is die vele gezinnen treft, moeten de schuldigen gezocht en gevonden. Eens de schuld vastgelegd en er volledige klaarheid is in de zaak, kunnen we beslissen of alle burgers, de belastingbetalers, moeten opdraaien voor de kosten van die eventuele fraude, carrousel of wat dan ook. Als hier sprake is van fraude, dan is het ongehoord dat de middelen van de overheid worden gebruikt om de coöperanten schadeloos te stellen. Dat doen zonder ook maar vast te stellen wat er gebeurd is en wie daar al dan niet verantwoordelijk voor is, is nog onbetamelijker.

Ik heb nog niet gehoord dat er één politieke partij is die daar een punt van maakt. Eerder komt er een opbod om, pure volksverlakkerij, om ter luidst te verkondigen dat de mensen hun geld zullen terugkrijgen. Mijn vrees is dat, de schuldvraag, in de nevelen van de tijd zal verdwijnen, met de mantel van een geheim politiek akkoord zal worden toegedekt. In de beste Belgische traditie van de duistere achterkamertjespolitiek. Ik durf er gif op innemen dat een regering vormen met bijvoorbeeld CD&V, zal inhouden dat er in atomaschriftjes stilgezwegen afspraken staan en dat de overheid niet zal aansturen op een ruim onderzoek, maar wel zal betalen. De schuldigen gaan vrijuit. De belastingbetaler is de dupe. Achterkamertjespolitiek kenmerkt dit dossier al van bij het begin.

Dus, in plaats van over elkaar te vallen in het opbod om de coöperanten hun geld terug te geven. Wie wil de schuldigen zoeken en bestraffen? Daar hebben de bedrogen Arcopar-coöperanten recht op, net zoals elke belastingbetaler die de rekening zal (al dan niet) mogen vereffenen.

Foto © Reporters