De Standaard versus de realiteit

Guy Tegenbos wil graag commentaar geven over onderwijs in zijn krant De Standaard en dan stelt hij zich consequent op aan de zijde van de drieste hervormingslobby, die er alvast totaal niet in lukt om de eigen achterban zelfs maar een beetje te overtuigen. Dat de grote meerderheid van leerkrachten niet gelooft dat de hervormingen zoals Pascal Smet die bedoelt enig soelaas bieden, werpt blijkbaar weinig gewicht in de weegschaal. Ze worden weggezet als achteroverleuners, die liefst helemaal niets veranderen. ‘Angst van verandering doet ons onderwijs terrein verliezen’, schrijft Tegenbos vandaag simplistisch en stigmatiserend in het hoofdartikel.  

We nemen graag zijn inleidende paragraaf over: ‘Het basisonderwijs – het kleuter- en het lager onderwijs – heeft meerdere hervormingen ondergaan, afgelopen decennia. Het hoger onderwijs heeft in dit en vorig decennium stormachtige veranderingen meegemaakt. In beide gevallen heeft dat de zaken telkens weer wat verstoord; hier en daar sneuvelde soms iets waardevols, maar er zijn geen ongelukken gebeurd en beide onderwijsniveaus zijn van prima kwaliteit, en zonder die veranderingen zou dat niet het geval geweest zijn.’

De stelling in die laatste, cruciale zin, is zeer betwistbaar. Er zijn in tegendeel goede redenen om aan te nemen dat een aantal van die hervormingen juist de oorzaak zijn van problemen waarmee het onderwijs vandaag kampt. Maar de framing is duidelijk: waar hervormd wordt, blijft de kwaliteit op peil; waar dat is nagelaten, zakt het niveau. Tegenbos schrijft zelf even verder: ‘De Oeso-metingen toonden afgelopen decennium dat de kwaliteit van ons onderwijs stilletjes achteruit gaat terwijl veel andere landen vooruit gaan’. Blijkbaar bleven die hervormingen van het lager onderwijs dan toch niet zonder, negatieve, gevolgen.

Wij kregen vandaag een getuigenis binnen van een hogeschooldocent, u weet wel, zo’n angsthaas voor hervormingen die les geeft in dat onderwijsniveau dat van prima kwaliteit is dankzij de hervormingen. Studenten in het voortgezet onderwijs krijgen dikwijls minder kwaliteitsvol onderwijs, stelt hij echter op het terrein vast. Oorzaak? ‘Dat alles… dankzij fusies, nieuw management (onze algemeen directeur is vervangen door twéé algemeen directeurs… begrijpe wie het kan…; mijn directeur is ook door twee directeurs vervangen… begrijpe wie het kan; en al die directeurs krijgen een auto – leasing heet dat – terwijl je moet weten dat ze vaak veel minder studenten hebben dan een doorsnee middelbare school… begrijpe wie het kan!).’

De beroemde/beruchte onderwijsmanagers die de grootschalige instellingen mogen komen ‘runnen’, zijn niet altijd erg populair. Onze docent gaat verder en kiest voor een originele politieke beeldspraak: ‘We gaan naar een neoliberaal én communistisch tijdperk: scholen worden bedrijven en wie er werkt, wordt scherp in de gaten gehouden, moet dezelfde cursus als de collega’s geven, moet wijzigingen in de cursussen aan een raad voorleggen, moet zich voortdurend laten evalueren, moet ervoor zorgen dat elke student slaagt (klant is koning)… ZOVEEL WANTROUWEN!’

Gevolg: ‘Intussen haken de beste collega’s af: ze gaan op vervroegd pensioen, ze zoeken ander werk, ze geraken in een depressie… Dat is toch niet meer normaal hé?’

Guy Tegenbos eindigt zijn commentaarstuk vandaag als volgt: ‘Misschien moeten we eens een heel groot reisbudget vrijmaken om leraars, ouders en politici in staat te stellen in buur- en andere landen te gaan vaststellen dat je ook kwaliteit kan bereiken en misschien zelfs meer als je dingen anders doet dan wij ze gisteren deden.’

Interessant idee. We willen er één aan toevoegen. Misschien kan een heel klein budget worden vrijgemaakt om journalisten uit hun ivoren toren te halen en eens in contact te brengen met het onderwijs zoals het echt is. Misschien neemt de neiging dan af bij De Standaard om zijn kruistocht tegen onderwijzend Vlaanderen voort te zetten.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>