Geen gemaar

Open Vlaams-nationalisme

Geen maar. Gewoon neen aan racistische vunzigheid.

Jarenlang heb ik me buiten de partijpolitiek gehouden. Na enkele jaren hield ik het begin jaren ‘80 bij de Volksunie voor bekeken. Het Vlaams-nationale alternatief heette Vlaams Blok/Belang en dat was voor mij absoluut geen alternatief. Zowel stijl als inhoud stootten mij en vele vrienden af en leken ons eerder een remedie tegen Vlaamsgezindheid.

Bij de pakken zocht ik toch liever geen zitplaats. In de Vlaamse Beweging probeerde ik mee vorm te geven aan een open Vlaams-nationalisme. Opkomen voor een zelfstandig Vlaanderen dat zich niet opsluit in een voorbij of zelfs gefantaseerd verleden, wat vooral vele Vlamingen van ons autonomiestreven afschrikt, dat was het project.

De N-VA bood jaren later soelaas. Zelfbewust Vlaams maar ook realistisch en mikkend naar een groot publiek van, jawel, gewone mensen. In de Vlaamse Beweging noemde ik degene waarop wij ambitieus moeten durven mikken “de 51e Vlaming”.

Driest

Onlangs nodigde ik een jongeman uit voor een babbel. Die stak op dat moment zijn neus nadrukkelijk aan het Vlaams-nationale venster en wekte dan ook uiteraard veel belangstelling. Dries bleek welbespraakt, goed ogend, charisma uitstralend; een vent met pit ook, braniekerel die houdt van provocatie. Stuk voor stuk kenmerken die ik graag zie bij jongelui. Dat zo iemand jonge mensen aantrekt, kan motiveren, rond zich verzamelen, laat zich raden.

Inhoudelijk zoekt hij graag de buitenzijde op, maar ja, we zijn ook jong geweest en ik heb een leeftijd bereikt die tot mildheid stemt. Zijn zelfvertrouwen neigt naar zelfoverschatting, zijn moed naar overmoed en er zijn die standpunten – de publiek beleden waarvan we kennis hebben – die tot én over grenzen gaan. Jeugdige dadendrang of meer? Hij liet me achter met dubbele gevoelens. Branie en durf zijn mooi maar hoeveel buitenbaan is verdedigbaar voor jonge activisten?

Sedert eergisteren zitten die Dries en zijn Schild&Vriendenclub zwaar in het defensief. Een Pano-reportage bracht een ontluisterend portret van S&V achter-de-schermen en voorman Van Langenhove zal met heel sterke feiten moeten uitpakken om de aantijgingen te kunnen afweren.

Lukt hem dat niet dan heeft de VRT een sterk staaltje onderzoeksjournalistiek gebracht. Eerder werd ook het islamfundamentalistische milieu uitgekamd. De vierde macht zoals ze hoort te werken. Als het goed is, moet het ook gezegd. Femme de la rue, destijds door Canvas vertoond, hoort zeker ook in dat rijtje. Er liggen trouwens ter linkerzijde of in de vluchtelingenindustrie nog wel vergelijkbare klussen te wachten op behandeling.

Onbegrip?

Het parket trok de zaak intussen naar zich en dat onderzoek wachten we verder af om de juiste toedracht te kennen. Dat de kaarten voor S&V erg slecht liggen, is wel duidelijk. Maar wie graag zweert bij de beginselen van de rechtstaat doet dat graag ook nu.

Waar op niets meer moet worden gewacht betreft die ranzige, racistische, schofterige memes die in de Pano-uitzending werden getoond en die compleet haaks staan op wat onze normen en waarden zijn of zouden moeten zijn. Iemand maakt die dus, leden van S&V of niet doet daarbij minder ter zake; er zijn mensen die zoiets humor noemen; die dergelijke afstotelijke dingen posten en delen.

Gisteren las ik toch net iets te veel vergoelijking van dit soort weerzinwekkende vunzigheid dat zowaar pubergegrap genoemd wordt, eigen aan de meme-subcultuur die aan ouderen voorbij gaat. Wie er aanstoot aan neemt, begrijpt die scène niet. Klopt alvast voor mij, ik begrijp ze niet en keur die vunzige rommel nadrukkelijk af.

Ook de VRT kreeg er op sociale media weer van langs. Daar zou in deze zaak alleen reden toe zijn wanneer de omroep zelf die memes in elkaar zou hebben geflanst of een nepverhaal uit de duim gezogen. Tot tegenbericht is daar nu echt niet van uit te gaan. Een gezonde portie wantrouwen ten opzichte van de media is terecht (wanneer ik dit schrijf hoor ik op het Nederlandse radiojournaal de rechtzetting over Chemnitz) maar het mag niet gaan verblinden.

Niet in mijn naam

Wat in sommige extreemrechtse hoofden schuilgaat, is onrustwekkend en lijkt heel erg op wat we aanklagen in moslimfundamentalistische of linksrevolutionaire milieus.

Wat mij daarbij, naast de inhoudelijke afkeer, bijkomend stoort: ons verhaal van identiteit, bescherming van grenzen en veiligheid wordt daardoor besmeurd en verdacht gemaakt. Hebben we nog vijanden nodig met zo’n ongewenste ‘bondgenoten’?

Ik heb mij geen decennia ingezet voor een burgerlijk Vlaams-nationalisme om het weer te laten vergiftigen door haatdragend extremisme dat de overgrote meerderheid van de Vlamingen gelukkig afwijst. Wie hier geen duidelijk Neen laat klinken, verliest elke geloofwaardigheid om links- of moslimextremisme aan de kaak te stellen.

Neen dus. Geen gemaar. Niet in mijn naam.

Deze tekst verscheen eerder op de facebookpagina van Peter De Roover