De top-3 van domste politieke strategieën ooit: corona, energie en de strijd tegen extreemrechts

In de geschiedenislessen over 100 jaar gaat de huidige politieke generatie met de prijs lopen van de domste politiek sedert Didius Julianus. Dat staat vast. Alleen is het verre van zeker welke politiek precies zal bekroond worden. Er zijn namelijk nogal wat kandidaten.

De coronapolitiek staat alvast met stip genoteerd. De politici hebben zich laten ringeloren door een coalitie van zichzelf overschattende silowetenschappers die zich hadden vermomd in de onbestaande ‘wetenschappelijke consensus’. Dat is bepaald infaam. De beleidsmakers bleken elke basiskennis van statistiek te ontberen. De geschriften van professor Neil Ferguson en de modelbouwers waren nochtans dermate van de pot gerukt dat zelfs de statistiek uit het secundair onderwijs kon volstaan. Enkel volstrekte nitwits mogen er zich actueel over beschamen dat zij nalieten kritische vragen te stellen. Of ontbrak het aan het greintje leiderschap dat van elke politicus mag worden verwacht om niet gewoon mee te huilen met de wolven in het bos?

Geen hond die intussen nog gelooft dat karren kuisen, plexischermen, looplijnen, handen wassen, anderhalve meter, CST’s, lockdowns en andere rituelen ooit de oplossing waren. Er zijn nog hardnekkige gelovigen in de mondmaskers en goddelijke onfeilbaarheid van de vaccins, maar over 100 jaar zijn de big data daarover allemaal beschikbaar… Wat rest is een beangstigde, ontwrichte samenleving met meer psychische problemen dan ooit, inflatie, collaterale doden en schade, polarisatie, agressieve sociale media, twijfel in de wetenschap, radicalisering, verwerping van de overheid en zelfs van de democratie. Een gigantische beschamende vertoning was het, die coronapolitiek.

Energie

Wat dan te denken van de absolute knoeiboel die ‘energie‘ heet? Eerst moesten de socialisten hun programma uitvoeren: veel te veel overheidsgeld uitgeven. Aan zonnepanelen in dit geval. Daarna was het de beurt aan het Groen-programma. Gedreven door de frustratie van 50 jaar doemdenken in de woestijn. Een al even oude achterhaalde politiek van consuminderen door de strot van de mensen duwen. Met in de marge een traditionele aversie voor kernenergie. Alsof ook die sector groengewijs nooit evolueerde. We kregen de afbouw van kernenergie en de afbouw van de ontginning van fossiele brandstoffen waardoor we afhankelijk werden van Russisch gas. Wellicht omdat ze daar op ecologische wijze aan gaswinning doen. Onderwijl hebben we diezelfde Russen sancties opgelegd. Hoe meer we afhankelijk werden, hoe meer sancties. Zo’n ijzeren logica, het is weinigen gegeven. Met de groenen in de regering ging de illusie van de klimaatcontrole nog een versnelling hoger. De ‘scheurtjescentrales’ werden gesloten en we zouden inzetten op gascentrales met dus nog meer Russisch gas.

Dan de bocht van 180 graden, toen het begon te dagen dat de ‘consuminderen-politiek’ als defensie tegen het Poetin-fenomeen de mensen in armoede stort. De ‘scheurtjescentrales’ moesten langer openblijven. Alle scheurtjes waren plotseling verdwenen. Maar de wet die de sluiting van de centrales beveelt, werd niet opgeheven. Dus gingen er al twee centrales dicht die langer moesten openblijven. Over 100 jaar liggen de leerlingen in een deuk, als ze dat lezen.

Extreemrechts

De kroon op het politieke werk is zonder meer de strijd tegen extreemrechts. Of is het eerder de strijd vóór extreemrechts. Ruim 30 jaar geleden ging er een schok door de goegemeente van gutmenschen. Zwarte zondag liep uit in verkettering, schandaalspraak, een cordon sanitaire en een tv-presentator die een strikje ging dragen. Het Blok werd bij de vuilbak en bij de afdeling insecten ondergebracht. Er moest worden uitgesloten, verbannen, verzwegen, niet verzwegen, bestreden, veroordeeld, gediaboliseerd, maar vooral heel hard gescholden. Niet op de kiezers meteen, maar vooral op wie die kiezers hebben verkozen. Alsof de mensen niet wisten waarvoor ze stemden. Keer op keer bleek deze strategie geen nieuwe zwarte zondag te verhinderen.

Het Blok werd Belang, alsof dat er veel toe deed. Intussen zit het Belang boven 20% in de peilingen. Extreemrechts dreigt de grootste partij van het land te worden. De traditionele partijen worden gedecimeerd. De N-VA heeft met de schijn van realspeak van voorzitter De Wever de indruk van een alternatief een tijdlang hoog gehouden. Maar ook die tendens is op de terugweg onder invloed van de 180 graden-spagaat van de nationalisten in de Vlaamse regering en de federale oppositie. Het Belang verzamelt de kiezers die de huidige politiek grondig beu zijn. Mensen die zo hard mogelijk hun shitvinger willen laten horen, stemmen voor de partij die het hardst wordt verketterd. Het programma van die partij zal hen worst wezen. Zo blijkt uit ‘De Stemming’ trouwens overduidelijk.

Democratie in gevaar

Die strategie van diabolisering is de garantie voor de groei van het Belang. Hoe meer de proteststemmers van de in hun ogen foute politici horen dat het Belang fout zit, hoe meer ze ervan overtuigd zijn dat het omgekeerde waar is. Hoe harder de Luc Selsen van deze wereld roepen dat de democratie in gevaar is, hoe minder erg de protestkiezers dat vinden. Ze spuwen op de betweterige elite die Sels belichaamt.

Als Sels zich opwerpt als de verdediger van de democratie, dan gaan ze die democratie met plezier verwerpen. Dat is precies waar de jeugdige schildknaap Dries Van Langenhove op inspeelt. Hij verlaat het democratische schip en plaatst zich aan de kant van de mensen die een nieuwe samenleving willen, zonder democratie. De extreme harde kern van de nieuwe protest- en complotdenkers. Sels staat intussen te kijven op het spreekgestoelte van een leeglopende kerk gelijkgezinden. Zijn impact op de stouteriken is niet nul: er komen gewoon nog meer stouteriken bij.

De huidige generatie slechte politieke amateurstrategen slaagt er niet in de zwakke plek van extreemrechts te zien. Met name dat het die protestmensen geen zier meer kan schelen voor wie ze stemmen. Als hun stem de hovaardige politiekers maar hard treft. Wie erin slaagt om naar deze mensen te luisteren, hen een volwaardig alternatief te bieden en ze daar in Brussel zoveel mogelijk te ‘kloten’, die zou wel eens op behoorlijk wat bijval kunnen rekenen.