‘De’ waarheid wordt gemaakt door macht

De totale stagnatie van Nederland is onafwendbaar geworden. Hiervoor hoeven we maar twee zaken onder ogen te zien. Ten eerste vergrijst het land. De oudere generatie is minder vitaal, maar moet wel door de jongere generatie worden onderhouden. Dit kost de jongere generaties tijd en energie, waardoor ze minder welvaart kunnen produceren. Het gevolg is dat de jongere generaties het minder goed zullen hebben dan de oudere generaties. Ten tweede blijft er massa-immigratie plaatsvinden – alleen al 130.000 migranten erbij in de eerste helft van 2022, terwijl de overheid tegelijkertijd de boeren wegpest. Dus meer mensen samengeperst in een klein landje, terwijl de voedselproductie terugloopt. Dit is een recept voor rampspoed.

‘Ceteris paribus’

Als we deze zaken in isolatie bekijken, is al duidelijk dat Nederland ten onder zal gaan. De economen noemen dit ‘in isolatie bekijken’ ook wel ‘ceteris paribus’ – als alles verder hetzelfde blijft. Dus stel dat de appels duurder worden, dan zullen mensen meer peren kopen als substitutiegoederen. We nemen dan niet in ogenschouw dat er allerlei factoren zijn, bijvoorbeeld de prijs van water en bestrijdingsmiddelen, waardoor ook de kosten van peren kunnen stijgen. Ceteris paribus wil zeggen dat we de factoren negeren die optreden als ‘communicerende vaten’.

Om dit punt wat te verduidelijken, geef ik het voorbeeld van de spin. Neem nu een analyse als: mensen doden spinnen, dus spinnen die zich verstoppen, worden bevoordeeld in de evolutie. Dit statement negeert veel andere factoren, bijvoorbeeld dat mensen ziek kunnen worden van insecten die virussen doorgeven, en dat de spinnen die insecten weer vernietigen. En dat de mensen, door de spinnen te vernietigen, misschien zichzelf ziek maken. Hiermee bedoel dat er bij elke verschuiving in het ecosysteem, vele factoren mee verschuiven. Maar weinig mensen zijn in staat om het grote plaatje te zien, te kijken hoe al die factoren elkaar beïnvloeden.

Integrale benadering

Het voorbeeld van de spinnen geldt niet alleen voor natuurlijke ecosystemen, maar ook voor de systemen van maatschappij en economie. Hierom moeten we dus verder kijken dan ‘ceteris paribus’, en hierom zijn de meeste politieke partijen niet te vertrouwen. We weten allemaal dat linkse partijen niet praten over de culturele botsing die massa-immigratie meebrengt. Vervolgens schrijven zij al het maatschappelijk onheil toe aan huisjesmelkers en investeringsmaatschappijen. Dit past namelijk beter in hun antikapitalistische verkiezingsboodschap.

Hoogst zelden kijken politieke partijen op een integrale wijze naar maatschappelijke problemen: dit is omdat ze specifieke kiezersdoelgroepen willen aanboren. Wetenschappers zijn in dit opzicht nog véél minder betrouwbaar dan politici. Politieke partijen moeten ergens nog voeling houden met wat gewone mensen dagelijks meemaken, om nog enige stemmen te krijgen. Dat is althans de theorie – in de praktijk infiltreren ze de media, om stemmers een eenzijdig wereldbeeld in te prenten. Wetenschappers, echter, hoeven alleen rekening te houden met de verstrekker van hun subsidie. Verder vermijden ze alle gevoelige thema’s die hen in de problemen kunnen brengen. Een paar jaar geleden onthulde Ruud Koopmans cijfers over de massale radicalisering van Europese moslims. Hierdoor werd hij totaal verguisd in de academische wereld, nu horen we niets meer van hem. Voor een politicus geldt dat moed om de waarheid te zeggen, zo nu en dan nog wordt beloond: in de academische wereld loont moed nooit. We weten dat sinds Copernicus en Galileo Galilei.

Wetenschap als dekmantel voor ideologie

Dus als mensen weer beginnen over ‘de wetenschap’, vraag je dan af of ze politiek-maatschappelijke overtuigingen aan het pushen zijn die ze met een wetenschappelijk sausje willen valideren. De wetenschap is net als de Bijbel: als je het onderwerp maar lang genoeg martelt, kun je hem alles laten zeggen. Sommige vragen wél stellen en onderzoeken, andere data negeer je, enzovoorts.

Bijna alles kan op wetenschappelijke wijze worden ontkracht of bewezen, afhankelijk van wie de onderzoeksvragen stelt en van de ideologische achtergrondwind. Dit wil niet zeggen dat de waarheid niet bestaat, maar wel dat de dominante maatschappelijke machtsverhoudingen bepalen welke waarheden worden benoemd en welke worden verzwegen.