De wapenwedloop van Turkije

Onder de neus van Europa is in Turkije een machtig militair-industrieel complex ontstaan. Turkije produceert in ijltempo hoogtechnologische wapens die de machtsbalans in de regio doen omslaan. De ijzeren vuist van Erdogan wordt met het jaar machtiger en daar heeft Europa zelf schuld aan.

Vliegdekschepen

in de Sedef-scheepswerven van Istanbul nadert het eerste Turkse vliegdekschip, de TGC Anadolu, zijn voltooiing. Behalve jager-bommenwerpers en bewapende drones zal deze gigant van 231 meter lang ook een integraal bataljon Turkse mariniers kunnen vervoeren naar oorlogstonelen overzee. De Anadolu  is immers tegelijk een ‘amphibious assault vessel’. Het schip is voorzien van een ruime vloot landingsvaartuigen en kan daarmee tot 21 tanks aan land zetten zonder een haven aan te doen.

De Anadolu wordt volledig door Turkse bedrijven gemaakt, inclusief de wapen- en radarsystemen, die geleverd worden door de militaire technologiebedrijven Aselsan en Havelsan. Ondanks luid protest van Athene verkocht het Spaanse overheidsbedrijf Navantia daartoe in 2015 cruciale Europese militaire know how  aan Ankara. Met deze kennis in huis kan Turkije voortaan eigenhandig beslissen om nog meer van die aanvalsschepen te bouwen. Die vrees blijkt bewaarheid te worden, want vorig jaar al besloot de Turkse marine om een tweede schip in dezelfde klasse te bouwen, de Trakya.

Drones gewapend met precisieraketten

Turkije zet momenteel volop in op de massaproductie van relatief goedkope maar bijzonder slagkrachtige drones, die ook vanaf vliegdekschepen kunnen opereren. Het land produceert daarvoor op grote schaal ‘Bayraktar’-drones, die bewapend worden met de eveneens in Turkije gemaakte ‘Rokestan’ precisieraketten. Daarmee is Turkije momenteel bezig een ware slachting aan te richten onder het Syrische leger.

Die drones worden continu geperfectioneerd. Er worden nieuwe types ontwikkeld, die nog hoger en langer kunnen vliegen en nog zwaardere munitie kunnen dragen. De nieuwe Bayraktar Akinci, die dit jaar in gebruik genomen wordt, kan maar liefst 24 uur in de lucht blijven, opereren vanop 12 kilometer hoogte en kunnen 1,3 ton aan munitie dragen. Het doel van deze wapentuigen is om de luchtverdediging van de tegenstanders te overspoelen met de macht van het getal.

Stealth-gevechtsvliegtuigen

Bij Lockheed Martin had Turkije 100 F-35’s besteld, maar die bestelling werd geannuleerd door president Trump na de deloyale beslissing van Turkije om het Russische luchtafweersysteem S-400 aan te kopen. Die tegenslag sterkte Erdogan in zijn overtuiging dat Turkije zo snel mogelijk een eigen jet nodig heeft. De Turkse defensie-industrie investeert daarom volop in de ontwikkeling van een eigen tweemotorig stealth-gevechtsvliegtuig, de TF-X, waarvan de eerste exemplaren al in 2025 moeten vliegen. Zowel de motoren als de technologie komen van Europese wapenbedrijven, maar zullen uiteindelijk allemaal in Turkije zelf worden gemaakt.

En dat is nog niet alles. Van Barbaros-fregatten tot ultra-stille MiLDEN-duikboten, van Mizrak-anti-tank-raketten over ATAK-aanvalshelikopters en Altay-tanks: Turkije produceert het allemaal op eigen houtje én in grote getale. De wapenfabrieken krijgen enorme orders binnen van de krijgsmacht en draaien op volle toeren. Het Turkse defensiebudget gaat elk jaar met reuzensprongen vooruit. Dit jaar alleen al kwam er in één klap 15,9 % bij, tot een totaal van 20,6 miljard dollar. Wie denkt dat het daarbij zal blijven, dwaalt.

Doel: immuun worden voor een Europese wapenboycot

Terwijl alle ogen in Europa gericht waren op Rusland, groeide er vlak onder onze neus een krachtige nieuwe militaire macht. Die evolutie gebeurde met medeweten en medewerking van verschillende Europese overheden. Voor Madrid, Rome en Berlijn waren Turkse miljarden belangrijker dan de veiligheid van de EU op lange termijn. Het indrukwekkende militair-industriële complex van Turkije kon immers slechts ontstaan dankzij de gretige medewerking van Europese defensiebedrijven als het Duitse Blohm&Voss, het Italiaanse Agusta en het Spaanse Navantia, om er maar enkele te noemen.

Zij lieten tegen forse betaling hun wapensystemen in Turkije zelf vervaardigen, onder licentie, door Turkse wapenbedrijven. Het is die transfer van vitale Europese wapentechnologie geweest die Turkije vandaag in staat stelt om naar eigen goeddunken zijn buurlanden aan te vallen, zonder de EU daarover zelfs maar in te lichten.

Voor wanneer is de atoombom?

Het enige wat de moderne sultan vandaag nog ontbeert om mee te spelen met de echt grote jongens is een eigen atoombom. En ja hoor: op 4 september 2019 verklaarde Erdogan in een speech voor de AK-partij in Sivas dat het niet eerlijk is dat Turkije niet over een dergelijk wapen beschikt en dat het dringend zijn eigen arsenaal aan kernwapens moet hebben. Dat incident veroorzaakte niet eens een rimpeling in de hoogste Europese kringen, als het al werd opgemerkt.

Volgens de officiële beleidslijn van de EU is Turkije immers niet alleen een ‘loyale Navo-bondgenoot’, het is zonder meer een ‘kandidaat-lidstaat’ die we onder geen enkel beding van Europa mogen vervreemden. Wanneer het gaat om de militaire bedreiging die uitgaat van het Erdogan-regime voor de buurlanden van Turkije, waaronder EU-lidstaten Griekenland, Cyprus en Bulgarije, dan is het al appeasement  dat de klok slaat aan het Schumanplein, in de beste traditie van Neville Chamberlain. Dát, en geld verdienen.