Othman begraaft de Vlaamse democratie
Joren Vermeersch’Het geloof in gelijkheid en vrijheid is niet tanend onder onze bevolking. Het is net springlevend.’
foto © An Clapdorp | Doorbraak
Vlamingen kiezen voor nationalistische partijen net omdat waarden als vrijheid en gelijkheid onder druk staan, zegt Joren Vermeersch.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOthman El Hammouchi komt steeds eerlijk uit voor zijn mening. Ook wanneer hij op voorhand weet dat het hem slechts hoon en kritiek zal opleveren bij de lezers van Doorbraak.be. Daar heb ik respect voor, hoewel ik zijn mening zelden deel. Zijn provocatieve stuk ‘Het failliet van de democratie’, verdient echter een antwoord.
Falen van de politiek
In felle bewoordingen omschrijft Othman het nakende perspectief van een meerderheid in zetels voor N-VA en Vlaams Belang als een ‘falen van de politiek’. Hij ergert zich dood aan de makke reacties van de gevestigde opiniemakers bij dat vooruitzicht. Zij moeten openlijk durven schrijven dat een racistische partij als Vlaams Belang nooit kans mag maken om mee te besturen. Nog verbijsterender acht Othman de tamme houding van de traditionele partijen en van links. Zij leggen geen enkele verantwoordelijkheid meer bij de Vlaams Belangkiezer, maar wijten zijn stemgedrag louter aan een falen van de politiek, met als resultaat dat die kiezer zijn ‘maagdelijke onschuld’ behoudt.
Mestkevers
Zware woorden zijn dat. Volgens Othman moet het gedaan zijn met de Vlaams Belangkiezer over de bol te aaien als een verliezer van de globalisering. Er moet hem integendeel verteld worden dat zijn voorkeur in het stemhokje fout was, immoreel zelfs, en dat er om die reden nooit of te nimmer met zijn stem rekening zal worden gehouden. Hij moet, kortom, weggezet worden als de mestkever die hij is, zoals Karel De Gucht wist te presteren in 2001.
Ik kan het daarmee niet grondiger oneens zijn, want we weten allemaal waar die hooghartige aanpak destijds toe heeft geleid. Tot nog méér wrok, nog méér frustratie en daardoor nóg meer stemmen voor het toenmalige Vlaams Blok.
De kiezer heeft ongelijk
Het Vlaams Belang verder versterken is natuurlijk niet Othmans betrachting. Zijn werkelijke drijfveer komt loeren even verderop in het essay. Gezien de Kamerzetels voor Vlaams Belang en voor N-VA, die hij duidelijk als een even ‘foute’ partij beschouwt, verworven werden met een immoreel politiek discours, moeten de linkse en traditionele partijen alle schroom laten varen om ‘het dreigende gevaar af te wenden’.
Hulp gloort aan de overzijde van de taalgrens. Daar waar de geesten niet besmet zijn door het verwerpelijke gedachtengoed van rechts. En dus bestaat er volgens Othman een oplossing die even makkelijk is als onafwendbaar: ‘Vlaamse bevoegdheden herfederaliseren en het land besturen met een Vlaamse minderheid’. De kiezer heeft ongelijk, dus is de kiezer het luisteren niet waard.
De tirannie van de democratie
Zulke uitspraken betekenen een complete miskenning van de Vlaamse democratie, maar daar lijkt Othman niet om te malen. Sterker, hij doet er nog een schepje bovenop, zijn provocatieve natuur getrouw.
De tijd zou rijp zijn voor een ernstige reflectie over het ‘hervormen van ons politiek bestel’, in alle landen van Europa. We moeten ons daarbij afvragen ‘of het democratische element niet te zwaar doorweegt’. Othman betreurt dat het nog steeds taboe is om daarover te praten. Zo zou het immers onmogelijk worden om op te treden ‘tegen de naderende ramp’. Het ‘democratische dogma’ (sic!) zou ons verlammen, terwijl het net tijd wordt om luid en duidelijk te zeggen: ‘te veel democratie mondt uit in tirannie’.
Götterdämmerung
Ik schreef het al in mijn aanhef: kloten aan zijn lijf heeft Othman in elk geval. Kunt u zich een columnist herinneren die open en bloot durft oproepen om verkiezingsuitslagen te negeren als ze het foute resultaat opleveren? Niemand durft dat aan in Vlaanderen, al zullen velen het wel stilletjes denken, vooral aan uiterst linkse zijde.
In het geval van Othman is het evenwel sterker dan zichzelf. Dat komt omdat hij gedreven is door een angstvisioen waar hij letterlijk van wakker ligt. Een toekomstige Vlaamse regeringscoalitie met Vlaams Belang en N-VA. Zo’n coalitie zou het laatste restje beschaving wegvagen dat ons nog rest, volgens Othman. Want ‘een groeiend deel van de Vlaamse bevolking gelooft niet in gelijkheid en vrijheid voor elk individu ongeacht hun kleur, geslacht of geloof’.
Het echte fundament van onze democratie
Hier trapte Othman recht op mijn ziel als Vlaming. Het geloof in gelijkheid en vrijheid is niet tanend onder onze bevolking. Het is net springlevend. Het behoort tot de kern van onze cultuur en vormt tegelijk ook de basis van ons politieke systeem. De gelijkheid van elke burger voor de wet is niet voor niets het fundament van onze democratie.
Othman mag het dan niet beseffen, maar zijn beledigende woorden druipen zelfs van de bittere ironie. Een belangrijk deel van de zogenaamde ‘verrechtsing’ van het Vlaamse electoraat is immers net te herleiden tot toenemende bezorgdheid dat onze vrijheid en gelijkheid onder druk zijn komen te staan. Niet zonder reden overigens, want er is de laatste decennia een assertieve nieuwe religie komen opzetten in Vlaanderen, waarin vrijheid en gelijkheid nadrukkelijk verworpen worden. Een religie die gestoeld is op een institutionele onderdrukking van de vrouw en die grote ambities heeft in de publieke ruimte. Othman weet ongetwijfeld welke ik bedoel.
Geen gelijke rechten, maar multiculturalisme
Die argumenten zijn voor Othman evenwel allemaal weinig overtuigend. Er moet en zal een cordon komen rond het Vlaams Belang én rond N-VA. Gelijkheid voor de wet verhindert immers niet dat autochtone Vlamingen hun eigen culturele gebruiken bij wet gaan ‘opdringen’ aan de diverse migrantengemeenschappen in dit land. Daar zijn voorbeelden genoeg van, gaande van het verbod op onverdoofd slachten tot het hoofddoekenverbod in het gemeenschapsonderwijs.
Voor Othman is dat perspectief dé ultieme nachtmerrie: dat Vlaanderen onder een nationalistische regering zijn normen, waarden en cultuur assertiever zou gaan definiëren, afbakenen en beschermen. Ook al gebeurt dat zonder enig onderscheid naar ras of herkomst en in een open en inclusief burgerschap. Daar is het Othman werkelijk om te doen. En om dat te nachtmerriescenario te vermijden, moet onze democratie desnoods zelf wijken. Jos Geysels had het niet beter kunnen zeggen.
Categorieën |
---|
Tags |
---|
Joren Vermeersch (1981) is jurist, historicus, auteur en adviseur ideologie voor N-VA. Bijdragen zijn steeds in eigen naam. Hij publiceerde '1349: Hoe de Zwarte Dood Vlaanderen en Europa veranderde', en met Theo Francken 'Continent zonder grens' en 'Migratie in 24 vragen en antwoorden'.
België is naast onbestuurbaar ook onhervormbaar. Een doorbraak naar echte democratie moet komen van confederalisme.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.