De werkelijkheid is niet zwart-geel

Het was een beleefd en aangenaam weerzien met de Vlaams Belang vrienden. Weerzien zegt u? Ja, natuurlijk, ik zal geen geheim verklappen wanneer ik zeg dat heel wat van deze mensen vroeger voor de socialisten stemden of er voor militeerden. Je merkt dat aan bepaalde eisen die ze met zich meedragen. Een minimumpensioen van 1500 euro. Netto weliswaar. Daar kom ik dadelijk op terug.

Massamigratie

Zo’n twintigtal sympathisanten tot kaderleden reageerden op mijn oproep tot een beleefde discussie. Er was zelfs een heer uit de N-VA gelederen die enigszins schroomvallig vroeg of ik ook met hem in discussie wou treden. Aangezien Sam Van Rooy en Theo Francken de afgelopen weken met elkaar wedijveren in het ontmenselijken van de Afghaanse vluchtelingen antwoordde ik ‘wel ja, waarom niet?’. Vervolgens nam hij de verdediging van het Vlaams Belang op zich en sprak hij zich uit tegen het cordon sanitaire.

Daar waren we het meteen over eens. Ik vind dat als men een partij toelaat om deel te nemen aan verkiezingen, er nadien ook mee moet worden gepraat. Desnoods om daarna aan de eigen en aan hun achterban uit te leggen waarom je niet met hen in zee gaat, zoals Bart De Wever heeft gedaan.

Radicaal Islamisme

Ook met de VB-ers ben ik het vaak eens. Ik heb een probleem met massamigratie. Omdat massamigratie wijst op ernstige humanitaire problemen in het land van vertrek. Zij omwille van het mogelijk ontwrichtende effect in de landen van aankomst. Toen ik hen de socratische vraag stelde ‘Wat is verstandig? Dweilen met de kraan open, of eerst de kraan dichtdraaien?’ waren ze het ook met me eens dat het tweede het verstandigst is.

Samen met de Vlaams Belang vrienden vind ik het radicale islamisme een bijzonder verwerpelijke politieke stroming. Toen ik hen de socratische vraag stelde ‘Wat is verstandig? Alle 1200 miljoen moslims in het kamp van dat radicale islamisme plaatsen,  of moslims eerder als individuen beschouwen en inspelen op de myriaden meningsverschillen die net zoals tussen ons ‘westerlingen’ ook bij hen bestaan?’ Waren ze het alweer eens dat het tweede verstandiger is.

Vlaamse onafhankelijkheid

Veel Belangers hebben het moeilijk met de Europese Unie die zij als een ondemocratische en geldverslindende machine ervaren die de nationale soevereiniteit beknot. Maar wanneer ik hen de socratische vraag stelde ‘Wat is verstandig? De migratiestromen trachten te reguleren ter hoogte van de grens tussen de Baltische Staten en Wit-Rusland ofwel ergens ter hoogte van de kanaalzone van Vilvoorde?’ Waren we het ten derde male eens over onze voorkeur voor die Baltische grens.

De loopgraaf van de Vlaamse onafhankelijkheid, waar het bij nationalisten tenslotte toch allemaal om te doen is, werd door de soldaten van zwart-geel echter al snel ontruimd nadat de eerste schoten gelost waren. Eén van hen verwoordde het als volgt: ‘Nu pak je mij meteen op mijn zwakste flank.’ Duidelijk: om die Vlaamse onafhankelijkheid is het de gemiddelde VB- of N-VA kiezer niet te doen. Daarom begonnen de partijkaders onder hen ongemakkelijk op hun stoel heen en weer te schuiven wanneer ik voorstelde om daar meteen eens een referendum over te organiseren zoals in Catalonië of Schotland.

Balorigheid

Waar is het vaak wel om te doen? Om een woord dat ik bij drie verschillende respondenten terugvond: balorigheid. Een misnoegdheid die vele oorzaken kan hebben. Angst bijvoorbeeld. Zo vinden veel Belangers onze binnensteden onveilig. Ik woon al meer dan zestig jaar in Antwerpen met een onderbreking van acht jaar in hellhole Brussel, en ook daarin moet ik hen deels gelijk geven. Alleen voel ik me ’s morgens als ik de deur uit stap vooral bedreigd door de elektrische fiets die uitwijkt op het voetpad om een bakfiets te passeren die tegen de richting op het fietspad komt aangestormd. Tenminste, als er geen elektrische steps dwars over het voetpad liggen. Voor wanneer conflictvrije voetpaden? En is het op het Mechels Plein ’s nachts onveiliger door de met alcohol en cocaïne opgefokte witte feestvierders dan pakweg op de Bisschoppenhoflaan in Deurne, waar al eens een granaat tot ontploffing wordt gebracht door de mocromaffia?

Pessimisme en visioenen over de nakende ondergang van het Avondland komen ook vaak voor. Er was er één die op het punt staat te emigreren. Met andere woorden: gebruik te maken van een recht dat hij anderen ontzegt, ervan uitgaande dat een hardwerkende Vlaming een godsgeschenk is dat overal ter wereld met open armen wordt ontvangen. Ik heb hem Canada aangeraden, waar er sinds het opfikken van vele vierkante kilometers bossen door de klimaatverandering plaats zat is om hélemaal vanaf nul opnieuw te beginnen.

Breng mij naar uw leider

Beste Tom, jij bent Van Grieken, en ik stam af van De Bruyn mannen. Waarschijnlijk is één van mijn verre voorouders uit de broek geschud van een Spaanse soldaat in het heir van de hertog van Alva. Die vonden het toen ook al veiliger overnachten op de buiten, in het Waasland, dan in de opstandige Antwerpse binnenstad. Aan die hertog heeft Vlaanderen zijn noordgrens te danken, die tot stand kwam nadat Willem van Oranje de Spaanse scharen stuitte ter hoogte van Berg-op-Zoom en alles ten noorden daarvan vroom hield.

Ik formuleer bij deze een voorstel om het cordon sanitaire op  te heffen. Er zijn slechts twee, eenvoudig te vervullen voorwaarden aan verbonden. Ten eerste, een consensus in de exacte (dus niet de sociale) wetenschappen is niet voor politieke discussie vatbaar. Niet wat de klimaatverandering betreft, de effectiviteit van vaccins of het gevaar van PFOS. Ten tweede, elke sterveling op deze planeet heeft recht op een menswaardig bestaan (en elke plofkip op een kipwaardig bestaan), en dat is onze collectieve verantwoordelijkheid.

Voila, nu dat van de baan is, moeten wij eens ‘klappen’ over zaken die écht belangrijk zijn voor ‘onze’ mensen. Een minimumpensioen van 1500 euro bijvoorbeeld. Netto weliswaar, tenzij Georges-Louis Bouchez proefondervindelijk kan aantonen dat er met een inkomen van 1500 euro bruto per maand te leven valt. Ik stel voor dat we hem uitnodigen om met een dergelijk inkomen zes maanden in Antwerpen te komen wonen, waar de gemiddelde huurprijs van een appartement exclusief kosten 950 euro bedraagt. Als die kwestie dan ook van de baan is, dan kunnen we samen met Karine Lalieux en Paul Magnette front vormen voor een leefbaar pensioen voor de mensen.