Diversiteit is geen ziekte

Mijn naam is Sadia Choukri, ben 34 en woon in Borgerhout. Sinds kort ben ik aangesteld bij de Kamervoorzitter, Siegfried Bracke (de eerste burger van het land). Mijn wortels liggen in Marokko, in het Rifgebergte waar de Berbers of Imazighen of ‘Vrije Mensen’ leven. In Vlaanderen ben ik in de ogen van de ander ‘een persoon met een migratie-achtergrond’.

Ik ben hier geboren en fier op mijn biculturele achtergrond: ik leef in twee culturen en er niet tussen zoals men vaak denkt (zonder schizofreen te zijn). Het is normaal dat ik het beste uit de twee culturen haal en er een geheel van maak. En dit lukt aardig!

Ik studeerde geschiedenis aan de VUB en werkte tegelijk om mijn studies te betalen. Het was soms hard en moeilijk maar toch haalbaar. Mijn ouders hoopten/hopen dat hun kinderen (we zijn met z’n 8!) verder zouden komen dan zij, het beter zouden hebben dan zij en een goed leven zouden leiden. Die vooruitgangsgedachte leeft bij elke ouder (ook bij de onze – als je begrijpt wat ik schrijf). Mijn vader werkte buitenshuis als arbeider in de hoogovens in de toenmalige metaalfabriek Union Minière, nu Umicore (eerst in Olen, nadien in Hoboken). Meer dan 30 jaar heeft hij dezelfde job gedaan. Telkens als hij van zijn werk kwam en ons zag zitten, zei hij: ‘Studeer maar goed om niet mijn werk te moeten doen’. Dat was zijn lot (analfabeet, zwaar fysiek arbeid verrichten, voor zijn familie zorgen) en voor mij een levensles. Mijn moeder heeft nooit gewerkt, wel voor haar kinderen gezorgd. Ik zou studeren en verder komen dan mijn vader! Voor hem blijf ik respect hebben.

Na mijn studies vond ik moeizaam werk op niveau. Gezien ik alleen ging wonen, was het werken om te overleven. Ongeveer vier jaar heb ik dit vol gehouden. Erg? Ik weet het niet. Het zegt wel iets over onze samenleving en hoe ze met pasafgestudeerden omging/omgaat. Brieven en cv’s doorsturen naar potentiële werkgevers en geen antwoord ontvangen. Plezant is toch iets anders, denk ik. Maar ik zette door…

In 2009 – na de Vlaamse verkiezingen – stuurde ik een e-mail naar minister Geert Bourgeois. Met zijn kabinetschef is er een gesprek gekomen en ik mocht op zijn kabinet beginnen. Vijf jaar: een jaar als raadgever integratie en vier jaar in zijn communicatiecel. Heel leerrijk en met een gevulde rugzak heb ik mijn traject doorlopen. Die man ben ik dankbaar omdat ik die kans heb gekregen, veel heb bijgeleerd en ook veel contacten heb kunnen opbouwen. Netwerken zoals men zegt. Na deze periode zocht ik een nieuwe uitdaging: nieuwe inzichten en nieuwe horizonten. Vier maanden heeft het geduurd eer er iets uit de schouw is gevallen. Op de vooravond dat Sinterklaas de brave kindjes van geschenkjes voorziet, kreeg ik het verlossende telefoontje van de Kamervoorzitter met de boodschap: ‘Je mag volgende week beginnen!’. Blij en opgelucht tegelijk. Het mooiste geschenk ooit…

Via dit verhaal lees je dat diversiteit meer is dan alleen taal (onderwijs) en tewerkstelling (opleiding). De Nederlandse taal is niet mijn moedertaal, maar ik heb ze me eigen gemaakt. Ik sta hier niet meer bij stil. Zo vanzelfsprekend is dat. Werk zoeken is voor sommigen geen sinecure maar daar heeft iedereen eens mee te maken. Wat is dan dat ‘meer’?.

Netwerken, boeiende mensen leren kennen, kansen creëren (je krijgt niets in je schoot geworpen), in jezelf geloven, blijven doorzetten, geluk, vertrouwen hebben en winnen, erkenning, meebouwen aan onze samenleving van vandaag en morgen (en niet denken dat je er niet bij hoort), vooruitgaan in het leven en ga zo maar door. Kortom: het is hoog tijd dat we beter met elkaar omgaan en elkaar echt leren kennen. Geloof mij, diversiteit is geen ziekte.

Ik heb niet gevraagd voor een integratiedecreet (waar ik onder val) en allerhande decreten. Zoals ik niet (meer) in de Sint geloof, geloof ik ook niet in die aparte benadering van mensen met een migratie-achtergrond (dan heb ik het over die hier geboren en getogen zijn, naar school gaan, verder studeren, werk zoeken, sociale contacten hebben,..). Wij trekken onze plan wat normaal van iedereen wordt verwacht. Het is daarom zo belangrijk, meer dan ooit, een houding of mentaliteit te bepalen waar diversiteit een plaats krijgt. Dit wordt de uitdaging van en voor iedereen!