Dubbele standaarden in het debat over Gaza

Mohammed Khatib is de EU-coördinator van Samidoun, een extremistische pro-Palestijnse organisatie. De man woont in België, met het statuut van ‘vluchteling’. In een webinar over de terreurraid in Israël door Hamas op 7 oktober verleden jaar, zei hij dat dat ‘een glorieuze dag’ was, die hem trots maakte. Samidoun wordt beschouwd als mantelorganisatie van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP), berucht vanwege vliegtuigkapingen en moordaanslagen. Terroristen met banden met de PFLP zouden betrokken geweest zijn bij de terreuractie van Hamas op 7 oktober.

In Duitsland is Samidoun verboden: het vermogen van de organisatie in Duitsland wordt in beslag genomen, uitingen op internet en sociale media zijn verboden en  mensen actief voor de organisatie zijn strafbaar. In zowel België als Nederland is de organisatie wél legaal. In Nederland is het verheerlijken van terrorisme trouwens niet strafbaar. Samidoun wordt in Duitsland verdacht van financiering van terrorisme. Het is dus de vraag waarom de organisatie in de lage landen haar gang kan gaan.

Betogingen

Los daarvan is het bedenkelijk om te zien hoe de organisatie prominent aanwezig is in betogingen tegen de Israëlische militaire actie in Gaza, in het gezelschap van ngo’s die opkomen voor de rechten van vrouwen, homoseksuelen, jongeren en ontwikkelingssamenwerking.

Ook bij de recente opening van het Holocaustmuseum in Amsterdam wapperden enkele demonstranten met de vlag van Samidoun. Samidoun steunt openlijk Hamas. In de Gazastrook, waar Hamas al bijna twee decennia aan de macht is, worden de fundamentele rechten van vrouwen en homoseksuelen zwaar geschonden. Ongetrouwde vrouwen mogen Gaza niet verlaten zonder toestemming van een mannelijke voogd en homoseksualiteit wordt er bestraft met foltering en de doodstraf.

In een commentaarstuk over het Duitse verbod op Samidoun schrijft de Belgische journalist Bruno Struys: ‘Dat Samidoun, een organisatie die de terreurdaden van Hamas goedkeurt, wel kan meestappen in Brussel, maar niet in Duitsland, zal hen bij ons versterken.’ Volgens hem, doet het ook ‘denken aan de campagne van ngo’s en linkse politici tien jaar geleden om Oussama Atar vrij te krijgen. Die zou later de aanslagen van 22 maart beramen.’

Oussama Atar, een Belg uit Brussel, was het brein van de aanslagen in Parijs en Brussel in 2015 en 2016. Tijdens de Amerikaanse bezetting van Irak was hij door de Amerikanen opgepakt omdat ze hem als gevaarlijk beschouwden. Dat was in 2005. Maar als gevolg van een campagne door Brusselse politici en een aantal ngo’s, waaronder Amnesty International, schaarden de Belgische autoriteiten zich achter zijn zaak en werd hij uiteindelijk vrijgelaten. Terug in België bouwde hij terreurnetwerk uit.

In hetzelfde bedje ziek

Dat men tegen de Israëlische actie is in Gaza, of dat men vindt dat een Belgische burger zoals Oussama Atar niet zomaar gevangen mag worden gehouden door de Amerikaanse bezettingsmacht in Irak, is één zaak. Maar dat men schouder aan schouder optrekt met extremisten is iets helemaal anders. Keer op keer bezondigen ngo’s zich hieraan. Het dient hun zaak niet.

Veel linkse politici zijn in hetzelfde bedje ziek. Na de aanval door Hamas, weigerde de Franse linkse populist Jean-Luc Mélenchon om de terreurdaden te veroordelen. Het gaf de doodsteek aan ‘Nupes’, een verbond van linkse Franse politieke partijen, dat nochtans aan de leiding stond in de peilingen voor de EP-verkiezingen.

Het Zweedse sociaaldemocratische Europarlementslid Evin Incir slaagde erin een EP-rapport op te maken over de betrekkingen tussen de Europese Unie en de Palestijnse Autoriteit zonder melding te maken van Hamas, terrorisme, antisemitisme of de vervolging van Palestijnse christenen.

Seksuele delicten

Een onderzoek door de Belgische historica Sylvie Lausberg en het liberale Belgische parlementslid Viviane Teitelbaum onthult verder dat ook de media dringend eens in eigen boezem moeten kijken. De twee stellen namelijk vast dat het liefst zestig dagen na de terreuraanval op 7 oktober was dat de Franstalige overheidsomroep RTBF voor het eerst berichtte over de seksuele delicten van Hamas. Terwijl Reuters er al op 15 oktober gewag van maakte.

De onderzoeksters hekelen ook dat op de website van de RTBF-historica Anne Morelli staat dat ‘alle getuigenissen met een korreltje zout moeten worden genomen’. Zouden feministische ngo’s dergelijke uitspraken in een andere context aanvaarden? Toch was er vanuit die hoek geen protest te horen, terwijl vrouwenrechtengroepen wel deelnemen aan de protesten waar ook de extremisten van Samidoun vaste klant zijn.

Links georiënteerd

Journalisten zijn net zoals ngo’s voornamelijk links georiënteerd. Het mag dan ook niet verbazen dat volgens de Britse ‘Campaign Against Antisemitism’ het nieuwe antisemitisme vooral bij linkse politieke partijen is terug te vinden. Maar liefst tachtig procent van geregistreerde gevallen van antisemitisme situeren zich bij linkse partijen.

Jammer genoeg heeft links antisemitisme oude historische antecedenten. De negentiende-eeuwse Franse radicaal Pierre Leroux, die de term ‘socialist’ populair maakte, was bijvoorbeeld een onverbeterlijke antisemiet. Hij zei: ‘Als we het over de Joden hebben (…) bedoelen we de Joodse geest — de geest van winst, van profijt, van gewin, van speculatie. In één woord: de geest van de bankier.’ Het valt moeilijk te ontkennen dat dit soort denken allesbehalve verdwenen is.