Stevenen we af op een socialistisch-communistisch Wallonië?

De voormalige baas van AWEX (het Waalse exportagentschap) Philippe Suinen is een socialist. Meer bepaald was hij de kabinetschef van Di Rupo toen die eerste minister was. Professioneel gezien was zijn invloed van die aard dat men hem zowat als een lid van de Waalse regering zag. Zijn ervaringen en contacten met de kmo’s in Wallonië echter hebben ervoor gezorgd dat hij een pragmatische — of zoals men vandaag zegt: hervormingsgezinde — houding aanneemt.

In een interview met La Libre Belgique van 26 juni 2017 benadrukte hij dat stakingen het grootste probleem van Wallonië zijn. En terwijl de PS met scherp schiet op de regering-Michel, is hij eerlijk genoeg om te erkennen dat er in de taxshift uitstekende elementen zitten. Zo stelt Willy Borsus werkgevers vrij van sociale bijdragen voor de eerste aangeworven werknemer. Die maatregel noemt hij een van de beste beslissingen van de laatste tijd. Hij pleit ook voor een Waals ‘unionisme’: daarbij komen alle politieke partijen en sociale partners tot een akkoord over een traject dat tot pakweg 2030 zou reiken.

Toen Paul Magnette een onbesuisde kruistocht hield tegen CETA (het vrijhandelsverdrag met Canada) aarzelde Philippe Suinen niet om op 29 oktober 2016 in het RTBF-programma Le Grand Oral te verklaren dat dat verdrag gunstig was voor de Walen. Nu de PS terrein verliest, zou de partij er goed aan doen om dat soort standpunten in te nemen: openheid en aanpassingsvermogen in een wereld in volle verandering.

De traditionele PS-stemmen

Helaas is dat niet de richting die Elio Di Rupo gekozen heeft. Diens jongste boek heet ‘Nouvelles conquêtes’ (‘Nieuwe veroveringen’), waarbij zijn Vlaamse tegenhanger John Crombez bedenkingen had: ‘De maatschappij die ik voor ogen heb, verschilt sterk van die van Elio Di Rupo. Zijn recepten zijn soms ver verwijderd van het sociaaldemocratische model dat de socialisten van het Noorden willen.’

Di Rupo ziet zich geconfronteerd met de onstuitbare opgang van de PTB, dus hij schuift de lat helemaal naar links op. Vorig jaar nog aarzelde hij niet om in Bergen — tevergeefs — een alternatieve meerderheid met de PTB voor te stellen.

Vandaag hoopt de baas van de Waalse FGTB (Fédération Générale du Travail de Belgique) Thierry Bodson, om na de verkiezingen van 2019 in Wallonië een meerderheid van PS, PTB en Ecolo op de been te brengen. Hij lijkt daarbij te vergeten dat dertig jaar ononderbroken socialistisch eersteministerschap het Waalse Gewest niet uit het slop heeft kunnen halen.

Die bestuurlijke inefficiëntie en allerlei schandalen hebben de N-VA trouwens haar huidige succes bezorgd. Daarom eist ze een radicale hervorming van de Belgische structuren, waarbij elk landsdeel financieel verantwoordelijk zou moeten worden voor de keuzes die het maakt. En de CD&V ziet het niet anders. Verklaarde huidig partijvoorzitter Wouter Beke niet op 22 september 2007 aan het Quebecse dagblad Le Devoir: ‘Wij wensen een waarachtig confederalisme, waarbij iedereen zal kunnen handelen zoals hij zelf wil. […] Als de Franstaligen geen ballast willen uitgooien, zal ons geen andere keuze resten dan de onafhankelijkheid.’

Zonder enige twijfel is de wens die Thierry Bodson nu geuit heeft koren op de molen van Bart De Wever. Een socialistisch-communistisch Wallonië? Iets beters kon hij niet dromen om confederalisme te eisen. Thierry Bodson moet nochtans weten dat Vlaanderen in 2016 voor 205,7 miljard euro exporteerde, Wallonië daarentegen voor 42,6 miljard. Denkt hij echt dat een alliantie met de PTB onze kmo’s kan helpen en buitenlandse investeerders naar hier kan halen?

We kennen de drama’s die extreme regimes hebben aangericht, zowel van rechts als van links. We weten maar al te goed hoezeer zij de Mens kunnen vernietigen in alles wat zijn waardigheid en vrijheid vormt.

Er is nu een nieuwe meerderheid in Wallonië. Niemand kan zeggen of zij de kans zal krijgen om in minder dan twee jaar significante vooruitgang te boeken. Maar men moet haar tenminste toelaten om haar strepen te verdienen, zoals men zegt. En dat zonder dat stakingen haar hinderen, waarover Thierry Bodson zelf erkent dat zij de laatste tijd niets meer opbrengen.

De nieuwe koers in Wallonië

Philippe Suinen heeft gelijk.Zonder daarom het stakingsrecht te betwisten, moet men toch erkennendat Wallonië vandaag een Gewest lijkt dat snel geneigd is om het werk neer te leggen? Maar hebben straatmanifestaties dan ooit bijgedragen tot de geringste werkgelegenheid? In Vlaanderen zijn de vakbondsacties vaak meer bezonnen, en zijn welvaart en groei dankt het aan een performant en dynamisch netwerk van kmo’s. Zij scheppen de werkgelegenheid, en die is in het Noorden twee keer zo hoog als in het Zuiden.

De recente schandalen stellen Wallonië ertoe in staat om het roer om te gooien. De huidige bewindsploeg richt zich op behoorlijker bestuur en rationalisering van de werkingsmiddelen. Daarnaast wil ze het steuntrekkerschap vervangen door ondernemingszin en het begrotingstekort verkleinen. Degenen die ontgoocheld zijn in het socialisme moeten zich één ding herinneren vooraleer ze zich tot de PTB wenden: overal waar men het communisme invoerde, heeft het gefaald. Zelfs China heeft zich uiteindelijk ervan afgewend!

vertaling: Marc Vanfraechem