‘Er is geen beloofde land. Er is gestolen land’

Nadat de woordvoerder van het Forum der Joodse Organisaties (FJO) Hans Knoop in een dubbelgesprek voor De Morgen  schrijver Dimitri Verhulst alle hoeken van de kamer had laten zien — Verhulst weet helemaal niets af van wat er zich in het Midden-Oosten precies heeft afgespeeld en afspeelt — liet FJO weten dat ze afziet van haar antisemitismeklacht tegen Verhulst.

Heel goed dat de klacht is ingetrokken, want zulke columns moeten er zijn, al was het maar omdat wij dan kunnen kennisnemen van de lichtzinnigheid of sinistere denkbeelden van de auteur. In de discussie met Knoop blijft Verhulst maar herhalen dat hij, doelend op Israël, ‘de vermenging van religie en politiek verderfelijk vindt’. Waarom had hij dat dan niet gewoon zo in zijn column opgeschreven, aangevuld met een sneer naar al die islamitische landen waar religie en politiek oneindig veel meer verweven zijn dan in Israël?

Ik maak me sterk dat De Morgen de feitenvrije emocolumn van Verhulst niet had gepubliceerd als hij over de islam en moslims zou zijn gegaan. Laat staan dat hoofdredacteur Bart Eeckhout dan een potsierlijke tweet met de hashtag #jesuisDimitri zou hebben verstuurd (alsof het FJO of Joden met kalasjnikovs voor Verhulsts deur stond). En was die column niet ingestuurd door Dimitri Verhulst, maar door iemand die geboekstaafd staat als ‘extreemrechts’, dan had De Morgen  samen met Unia een antisemitismeklacht ingediend. Wellicht ook omdat, zoals Benno Barnard op deze website schreef over Verhulst, de redacteurs van die krant ‘zo flink nu ook weer niet zijn, dat ze de mohammedaanse cultuur zouden durven beledigen’.

Het is aanbevolen om eerst de betreffende column van Verhulst te lezen: Er is geen beloofde land. Er is gestolen land. Onderstaande reactie daarop is geen persiflage maar een onderbouwde imitatie van het stuk van Verhulst.

De islam probeert ‘het beloofde land’ te stelen om het te (re-)islamiseren

Omdat Allah zo Zijn lievelingen heeft en Zijn uitverkorenen hun privileges horen te hebben, werd op 15 mei 1948 het door de VN gelegitimeerde Israël aangevallen door een gezamenlijk leger van vijf Arabisch-islamitische landen, gecoördineerd door de Arabische Liga. Het betrof een uitroeiingsoorlog die tot doel had de Joden in de zee te drijven, een tweede Shoah als het ware. Dit was louter een ‘logisch’ vervolg op de reeds decennia eerder gestarte jihadistische aanvallen op de Joden, te beginnen in 1920 bij de Nebi Musa-pogrom in Jeruzalem. De jihadistische profeet Mohammed, volgens de islam de perfecte mens, was immers door Allah bevolen: ‘Strijd tegen hen tot de afgodendienst niet meer bestaat en de religie geheel aan Allah behoort.’ (Koran 2:193, herhaald in 8:39)

Discussiëren met moslims over de onderwerpende, totalitaire islam en zijn veroveringsgezinde profeet, of over Israël, is zoals schaken met duiven: ze gooien de stukken om, schijten op het bord en schreeuwen vervolgens dat ze gewonnen hebben. Dat geldt ook voor niet-moslims genre Dimitri Verhulst. Zodra je over de Joods-democratische rechtsstaat begint, een vrije samenleving waar Arabieren en moslims meer rechten en vrijheden hebben dan in welk Arabisch-islamitisch land ook, kijken ze je aan alsof je het over nazi-Duitsland hebt. Terwijl het toch echt de plekken zijn waar de islam heerst, niet het minst de zogenaamde Palestijnse gebieden, waar Mein Kampf  als zoete broodjes verkoopt dan wel met instemming wordt geciteerd.

Hun strijd

In Ramallah wordt Mein Kampf  op straat verkocht; toen ik ernaar keek werd mij onmiddellijk door enkele Palestijnen, wellicht potentiële fans van Dimitri Verhulst, op het hart gedrukt dat de Joden de nieuwe nazi’s zijn, én dat Hitler gelijk had. Islamitische Jodenhaat komt uit alle poriën van de zogenaamde Palestijnse gebieden gedropen: het onderwijs, de media en de moskee zijn doordrenkt van de erfenis van profeet Mohammeds ‘Slag bij Khaybar’, waarbij heel wat Joden werden afgeslacht of als dhimmi’s (tweederangsburgers) onderworpen aan de islam. Het is niet toevallig dat grootmoefti Mohammad Amin al-Hoesseini met Hitler zoete broodjes heeft gebakken.

De scheve en perverse redenering dat ‘de (Palestijnse) moslim de nieuwe Jood is’, wordt vaak gemaakt door moslims die zelf antisemitisch zijn, antisemitisme bagatelliseren en/of de holocaust minimaliseren of ontkennen. De minstens even scheve (en eigenlijk negationistische) redenering dat Gaza of de zogenaamde Westbank een soort Getto van Warschau zijn, wordt weerlegd door objectieve parameters zoals levensverwachting en percentage mensen met overgewicht en diabetes. Daaruit blijkt dat het er niet significant slechter is dan in andere Arabisch-islamitische landen in de regio.

Corruptie troef

Voor zover de zogenaamde Palestijnse gebieden slecht leefbaar zijn en wanneer daar slachtoffers zijn te betreuren, is dat in de eerste plaats te wijten aan de corrupte en jihadistische leiders, die met het geld dat ze rijkelijk ontvangen van de internationale gemeenschap, met inbegrip vanuit het zich voortdurend schuldig voelende, zelfhatende Westen, liever zichzelf verwennen en antisemitische jihad-projecten financieren. In Gaza en de zogenaamde Westbank worden jihadisten geëerd als heldhaftige martelaars (‘shahids’), en hun nabestaanden worden financieel in de watten gelegd. Het zijn broeihaarden van in Jodenhaat gedrenkte verheerlijking van en aansporing tot bloedige jihad-aanslagen. Zonder het geavanceerde Iron Dome-antiraketschild en de inventieve grensbarrière (grotendeels hek, waar nodig muur), zou Israël elke dag uiteengereten onschuldige burgers (Joden én niet-Joden) moeten betreuren.

Het is in die aartsmoeilijke omstandigheden en onder existentiële bedreiging (Hamas, Hezbollah, Iran) dat Israël zich zo goed als mogelijk aan de tien geboden houdt. Dat is vaak onmogelijk wanneer je wordt geconfronteerd met een meedogenloze vijand die van jouw uitroeiing zijn ultieme levenswerk heeft gemaakt omdat diens religieuze ideologie dat voorschrijft. Verhulst, een kind van deze tijd levend in een stabiele westerse mensenrechtenbubbel, kan of wil zich de levensgevaarlijke tribaal-islamitische jungle die het Midden-Oosten is, waar men het woord mensenrechten niet eens kan spellen en louter de wet van sterkste geldt, niet voorstellen. Begin de jaren 40 zou hij allicht hebben geschreven: ‘Geallieerde kogels kennen Jezus’ barmhartigheid niet.’

Slechte kopie

Aan de bevolkingsgroei in Gaza en op de zogenaamde Westbank te zien, alsook aan de manier waarop Israël in die gewelddadige context de checkpoints probeert te beheren en desalniettemin dag in dag uit vrachtwagens met goederen Gaza in- en uit laat rijden, is Israël wel een bijzonder belabberde versie van nazi-Duitsland (over de Egyptische blokkade van Gaza wordt zelden gesproken). Militaire experts zijn het erover eens dat er geen leger ter wereld is dat zo haar best doet als het IDF om het aantal (burger)slachtoffers tot een minimum te beperken. Dat mislukt echter soms wanneer je vijand er helaas nu juist alles aan doet om het aantal burgerslachtoffers te maximaliseren, ten behoeve van Pallywood om in te spelen op het typisch westerse schuldgevoel en om mensenrechten louter aan te wenden in het eigen voordeel.

Grijnzend heeft Hamas gezegd dat Israël van het leven houdt zoals zij van de dood, probeer daar maar eens mee om te gaan. Als jouw fatsoenlijke buur, gekend voor zijn voorbeeldig rijgedrag, jou omver rijdt omdat jij expres – met het doel om gewond te geraken of zelfs te sterven (als ‘martelaar’) – plots voor zijn auto springt, wie gaan we dan verantwoordelijk stellen?

Ongemakkelijke waarheid

Dat Israël in grote lijnen op dezelfde manier is ontstaan/gecreëerd als andere, Arabisch-islamitische landen in de regio, maar in tegenstelling tot die landen extreem controversieel is en zelfs existentieel wordt bedreigd, zou een belletje moeten doen rinkelen. Dat Israël geen Arabisch-islamitisch land is maar een democratische rechtsstaat en vrije samenleving met een Joodse meerderheid, is voor velen een doorn in het oog. De ongemakkelijke maar nimmer weerlegde waarheid is de volgende: als de (Arabisch-)islamitische wereld het islamitisch geïnspireerde antisemitisme zou laten varen en de wapens zou neerleggen, dan zou er vrede zijn; legt Israël de wapens neer, dan wordt het van de kaart geveegd. Israël wil gewoon overleven en heeft, in tegenstelling tot diverse actoren in de moslimwereld – van de Moslimbroederschap, Hamas en Al Qaida over Turkije en Islamitische Staat tot Hezbollah en Iran – geen expansionistische laat staan genocidale bedoelingen.

Dimitri Verhulst noemt Palestijnse auteurs van romans. Zo is hij onder andere gaan geloven in de sciencefiction van de zogenaamde nakba, gefabriceerd door Pallywood om in de typisch islamitische slachtofferrol te kunnen kruipen en om de oikofobe westerling een schuldgevoel aan te smeren. Laat ons hopen dat Verhulst snel het boek leest van de jonge Palestijnse ex-moslim Waleed Al-Husseini, die door een Palestijnse rechter werd veroordeeld en achter de tralies vloog omdat hij de islam bekritiseert. Al-Husseini werd gemarteld, niet door Hamas, maar door het regime van de zogenaamd ‘gematigde(re)’ Abbas. Volgens Al-Husseini immers is ‘de hele islam een groot probleem’ omdat die ‘om oorlog, bloedbaden en vrouwenonderdrukking draait’. ‘Veel moslims’, aldus Al-Husseini, ‘hebben een aanvaardbare, geruststellende boodschap voor de buitenwereld maar denken ondertussen iets anders’.

Gestolen levens

Er zijn dus, zoals Verhulst concludeert, inderdaad ‘gestolen levens’, namelijk de levens van alle kinderen die moeten opgroeien in een wereld waar Mohammed en Allah, met hun inhumane en totalitaire regels en wetten, belangrijker zijn dan het leven. Krijgen lichtzinnige lieden zoals Verhulst hun zin, dan verandert ook Israël (naast Europa) in een dergelijke dorre islamitische woestijn, waar alleen het fatalistisch afratelen van ‘Inch’Allah’ als levensmotto en oplossing voor problemen geldt.