Europees Parlement zet democratie achter tralies

Het Europees Parlement stemde over de opheffing van de politieke onschendbaarheid van de Catalaanse parlementsleden Carles Puigdemont, Toni Comín en Clara Ponsatí. Ondanks dat de Verenigde Naties, het Brusselse hof van beroep en een Duitse rechter van Sleeswijk-Holstein al vaststelden dat cruciale grondrechten zoals de vrijheid van meningsuiting en het vermoeden van onschuld in Spanje onbestaande zijn, zette het parlement het licht op groen voor uitlevering van de drie aan Spanje. Het gaat hiermee regelrecht in tegen zijn eigen fundamenten zoals opgesomd in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).

Het was al ongelooflijk dat de Europese Unie niets ondernam tegen de schending van mensenrechten in Spanje. Winston Churchill stelde reeds lang voor haar ontstaan dat een mensenrechtenverdrag dat onze burgerlijke vrijheden wettelijk beschermt in het centrum moest staan van het Europees project. Van dit fundament blijft weinig over nu het bureaucratische Europees Parlement een van zijn lidstaten actief ondersteunt in het ondermijnen van mensenrechten. Ik kon niet stil blijven zitten.

Tijd voor actie

In ons eigen land klinkt het protest tegen de avondklok steeds luider. Volledig terecht, want ook een avondklok is een drastische inperking van onze grondrechten. De belemmeringen van onze vrijheden omwille van het coronavirus stellen echter niets voor in vergelijking met de manier waarop grondrechten in Catalonië al jaren systematisch en veel drastischer worden beknot. Het uitsterven van grondrechten in Catalonië raakt bovendien alle Europese burgers. Het zijn dezelfde supranationale instellingen als in Catalonië die hier in België over de grondrechten moeten waken. De Catalaanse crisis leert ons dus dat ook onze grondrechten, wanneer het erop aankomt, niet beschermd zullen worden door de Europese instellingen.

Conform de coronaregels trokken we met een klein groepje activisten naar de Spaanse ambassade en het Europees Parlement om met een actie de vinger op de etterende wonde te leggen. Niet omdat we als studenten niets anders te doen hebben, maar omdat het noodzakelijk is mensen bewust te maken van dit onrecht. Door het stilzwijgen van de traditionele pers dreigt dit zo maar te passeren. De meerderheid van de bevolking weet zelfs niet dat het Europees Parlement nu actief helpt met het onderdrukken van maar liefst zes fundamentele mensenrechten. Daarom hebben doodgewone jongeren geen andere keus dan op de barricade te klimmen.

Verpletterende verantwoordelijkheid

Onder de slogan: ‘Bewaar de fundamentele rechten van de EU #DefendCataloniaSaveEU’ maakten we duidelijk dat parlementsleden die het Europese project willen redden zonder twijfel tegen de opheffing van de immuniteit van Carles Puigdemont, Toni Comín en Clara Ponsatí moesten stemmen. In Vlaanderen bleek de meerderheid van de partijen dit gelukkig te doen. Enkel CD&V en Open VLD stemden de Spaanse vraag niet weg. Zij dragen een verpletterende verantwoordelijkheid voor het uitsterven van de Europese democratie.

Door Spanje te helpen bij het opsluiten van verkozen politici die meer dan een miljoen Europeanen vertegenwoordigen, werkt het Europees Parlement nu ook actief mee aan het buitenspel zetten van de democratie op zijn grondgebied. De democratie zit in Spanje achter de tralies. Daarom lieten we symbolisch een vogelkooi waar de democratie in opgesloten zit achter aan het Parlement en sloeg een activist met een masker van de Europese vlag een andere activist met het masker van Puigdemont in de boeien voor de Spaanse ambassade.

Politie

De Spaanse furie konden we al snel aan den lijve ondervinden. Toen we nog maar net aan de Spaanse ambassade stonden kwam er een vrouw woest op ons afgelopen. Ze schreeuwde in het Spaans dat Catalanen niet goed genoeg zijn om de Spaanse ambassade aan te raken en dat we moesten maken dat we weg waren. Een toonbeeld van hoe Catalanen in Spanje gediscrimineerd worden. Toen bleek dat we geen Catalanen waren en slechts één iemand van ons Spaans sprak, greep ze naar haar telefoon. Kort daarna verschenen vier politiecombi’s.

We kwamen er van af met een waarschuwing. Omdat we het nodige beeldmateriaal al hadden, maakten we er ook geen probleem van om te vertrekken. Het was tijd voor het belangrijkste doel van de dag, het Europees Parlement. Daar werden we geconfronteerd met een grote aanwezigheid van de politie. Zij stond daar niet voor ons, maar voor de vrouwenmanifestatie die bezig was. We vroegen aan een agent of we een foto mochten nemen. Dat werd ons geweigerd. Toch gaven we de moed niet op. We zouden koste wat kost aan het Europees Parlement raken. Het was daar dat de aanval op de democratie plaatsvond. Via een andere weg slaagden we er met een kleinere groep wel in om het Europees Parlement te bereiken en onze actie te voeren.

Visca Catalunya

Onze actie verandert uiteindelijk misschien weinig aan de uitslag, maar het draait om zoveel meer. Dat u dit nu leest toont aan dat we erin slagen om mensen te sensibiliseren en te informeren over dit onrecht. Bovendien staken we een hart onder de riem van de Catalanen. Hoewel hun grondrechten al jaren drastisch worden ingeperkt zwijgt de internationale gemeenschap.

Van de laatste tien Catalaanse presidenten konden er slechts twee besturen zonder door de Spaanse regering afgezet, verbannen of opgesloten te worden. De Europese Unie is bijzonder kritisch wanneer er overzeese aanvallen op de democratie plaatsvinden, maar voor haar eigen burgers schiet ze tekort. Daarom verdienen de Catalanen alle steun. Visca Catalunya!