Geen garantiefonds voor terreurslachtoffers 22 maart 2016

De week begon goed. Minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) kondigde met veel trompetgeschal en de gebruikelijke interviews aan dat de regering 300.000 euro vrij zou maken voor slachtoffers van terreur. Toen het nieuws me bereikte kon ik alleen maar glimlachen van opluchting. Zouden slachtoffers van terreur eindelijk krijgen waar ze recht op hadden? 

Met dat geld zou onder meer gezorgd worden voor slachtofferbegeleiders, die de slachtoffers zouden kunnen helpen met de administratieve rompslomp. De begeleiders zouden hen ook  mentaal kunnen ondersteunen op een laagdrempelige manier. 

Vivaldi heeft dat goed gedaan, dacht ik bij mezelf. Ik was oprecht tevreden, ook al is 300.000 euro geen cent te veel, me dunkt. Zeker wanneer het over slachtoffers gaat. 

Geven… en nemen

Gisteren kwam echter de domper op de feestvreugde. Het feestje was  geen lang leven beschoren. De politiek deed waar het goed in is: met de ene hand geven en met de andere nemen. 

Het nieuws sloeg in als een bom, niet het minst bij de slachtoffers. De roze wolk van euforie van eerder deze week, maakte plaats voor woede, ontreddering en plaatsvervangende schaamte. 

Genoeg gedaan

De reden dat de regering het garantiefonds afserveerde was al even frappant: men vond dat men genoeg had gedaan. Men had immers in 2018 het plafond van noodhulp door de ‘commissie voor financiële hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden’  verhoogd van 30.000 euro naar 125.000 euro.

Die maatregel is echter louter symbolisch. Praktisch geen enkel slachtoffer krijgt die 125.000 euro toegekend. Symboliek op een bedje van zelfgenoegzaamheid. Slachtoffers blijven onder- of onvergoed. Goed gespeeld, verzekeringslobby. Zij waren – zoals verwacht – geen voorstander van het voorstel.

Verbroken belofte

Dat men aan de vooravond van de herdenking van 5 jaar Zaventem en Maalbeek het lef heeft slachtoffers van terreur zo in hun hemd te zetten, is onbegrijpelijk. Aan het begin van de week zichzelf  kingkonggewijs op de borst kloppen en nu dit?

Het theater sluit omwille van Covid-19 de deuren, maar de tragedie opgevoerd in de Wetstraat duurt eindeloos voort.

Nochtans, aan het begin van de regeerperiode had Vivaldi duidelijk laten verstaan alle aanbevelingen van de parlementaire onderzoekscommissie over de aanslagen te willen implementeren in het beleid. Het lijstje van verbroken beloftes dikt aan. 

Voor andere dingen blijkt er dan weer wel geld te zijn: denk maar aan de eigen kabinetten, moddervette, overgesubsidieerde vzw’s en een morbide obese overheid. 

Beter dader dan slachtoffer

België: het land waar men beter dader is dan slachtoffer. Het land waar terroristen schijnbaar kosteloos worden gerepatrieerd. Immers, over de kost van het repatriëren en hier opsluiten van terreurdaders horen we niet één vivaldiaanse haan kraaien. 

De afgelopen jaren had ik — ter voorbereiding van het boek Ontwapend, dat ik samen met Koen Metsu schreef — de eer met enkele slachtoffers te mogen spreken en hen beter te leren kennen. Het zijn de moedigste mensen die ik ooit heb ontmoet. 

Hun veerkracht, hun ijver en hun doorzettingsvermogen zijn buitenaards. Maar ook veerkracht heeft grenzen. Dit is de zoveelste klap voor deze mensen.  Men rekt en rekt tot het koord breekt.

Littekens 

Deze mensen lopen rond met een litteken, dat nog steeds ontzettend veel pijn doet. Een litteken dat ook vandaag nog vers is. Deze mensen lijden. Fysiek en mentaal. 

Het zijn mensen die ’s nachts nog steeds gillend, badend in het zweet, wakker schieten. Mensen die moesten stoppen met werken omdat ze voelden dat ze de pedalen aan het verliezen waren. Mensen wier leven door de terroristen is kapotgemaakt.  

Dat deze mensen financieel aan hun lot worden overgelaten, begrijpt toch niemand?

De terroristen hebben hen reeds alles afgenomen. Straks wordt ook hun geloof in de maatschappij nog afgepakt. 

In het boek Ontwapend: de ongelijke strijd staat Julien De Wit samen met Koen Metsu stil bij de slachtoffers van 22 maart 2016, en gaan ze na wat België geleerd heeft van de aanslagen toen. Het boek is verkrijgbaar in de online boekhandel van Doorbraak.