Deze regering behandelt de religieuze burgers in dit land als te verwaarlozen. Dat ze gebonden is aan wetten en internationale verdragen blijkt geen beletsel voor pestmaatregelen voor de erediensten. We zijn een minderheid geworden. Gelovigen zullen moeten leren op te komen voor zichzelf.

Geen theater

Vanaf 1 april mag de cultuursector buitenactiviteiten organiseren voor maximaal vijftig personen. Vanaf hetzelfde moment mogen in openlucht ook erediensten voor vijftig personen plaatsvinden. Tegelijk gaan ook de pretparken weer open. Zo klinkt het droog.

De manier waarop deze regering omgaat met de vrijheid van religie is post-democratisch. Ze onthoudt zich best van kritiek op de omgang met grondrechten in Hongarije of Polen. De maatregelen die deze regering neemt, passen in de categorie ‘pesterijen’.

Buiten, buiten, buiten

Eerst worden religieuze samenkomsten gewoon verboden. Alsof het toneelvoorstellingen zijn. Vervolgens wordt arbitrair het aantal toegelaten personen vastgezet op 15. Puur omdat dat een minimum is voor een joods huwelijk. Een arrest van de Raad van State naast zich neerleggen dat durft ze (nog) niet.

Vijftien personen. Zowel in de Boskapel als in de Basiliek van Koekelberg. Dat is onzinnig. Bovenop deze pestmaatregel komt de arrogantie dat die maatregel opgelegd is. Het is een dictaat gepubliceerd momenten vóór het ‘overleg’ van de regering met de erkende godsdiensten. Terwijl de godsdiensten in het verleden bewezen hebben protocollen te kunnen uitwerken en die ook naar behoren te handhaven. Al zeker in de katholieke kerk, wat ik als geëngageerde gelovige het best kan inschatten.

Grondrecht

Vervolgens komt de regering met een versoepeling. Nu mogen vijftig aanwezigen, in de buitenlucht, net zoals voor cultuur. Alsof een eredienst een soort theater is. U mag dat vinden, maar de regering is gebonden aan de grondwet en de internationale verdragen. Die spreken een andere taal. In een rechtsstaat is de regering daaraan gebonden.

Je vraagt je af welke verlicht despoot dat verhaal over erediensten in de buitenlucht heeft uitgevonden. Opnieuw, zonder overleg met de desbetreffende erediensten. De regering trekt hier haar beleid door. Controle en regels opleggen gaan boven vertrouwen en zelfregulatie.

Deze regering spreekt over het Belgische overlegmodel. Enkel als de partners genoeg lobbykracht en politiek gewicht in de weegschaal leggen, dan overleggen ze pas. Deze regering regeert met dictaten en een parlementair debat is er niet of enkel als theater. Wel niet in open lucht. In het Warandepark is nochtans plaats genoeg.

Zoethouder

De meeste godsdiensten vieren niet buiten. Zeker niet in ons land. Wat nu voorligt is een schijnversoepeling. Een fopspeen, een zoethoudertje, een pestmaatregel. De regering kan enkel zichzelf wijsmaken dat dit een versoepeling is. Pas op, als religieuze gemeenschappen zullen we de kans aangrijpen om te vieren, buiten, met maximum vijftig. Ook van een pestmaatregel maken we het beste. Al wacht ik op de giftige opmerkingen over religie die zich manifesteert in de openbare ruimte.

Een religie, zeker die waar ik toe behoor, is niet iets van mijn super individueelste emotie. Het is iets dat in groep beleefd wordt. Het bijeenkomen van een gelovige gemeenschap behoort tot de kern van de godsdienstuitoefening. In alle landen waar vervolging plaatsvindt van religieuze minderheden wordt net dat gehinderd.

Geen argumenten

De dictaten krijgen we opgelegd zonder debat, zonder argumenten. ‘Het is zo omdat het zo is’. Waarom de beperking tot vijftig? Is er een argument voor dat getal of is dat een gevolg van politiek gemarchandeer? Waarom buiten? Dat het nuttig is, tot daar aan toe. Dat gelovigen opgeroepen worden om te proberen buiten te vieren, is ook aanvaardbaar. Maar is het noodzakelijk dat te verplichten?

Ik kan begrijpen dat kappers en andere niet-medische contactberoepen openen omwille van het psychisch welbevinden van de bevolking. Waarom erediensten niet? Te meer dat godsdienstvrijheid een niet op te schorten grondrecht is. Je haar laten knippen is dat niet.

Waarom geldt de regel van 1 persoon/10m² voor begrafenissen en niet voor zondagsvieringen? Het is goed dat er meer volk op een begrafenis mag zijn. De schrijnende verhalen daarover gaan door merg en been. Maar het gaat om (onder andere) dezelfde gebouwen, kerken waarin begrafenissen en missen plaatsvinden. Is er een redelijk argument dat dat onderscheid verantwoordt? Argumenten heb ik in dit debat nog nooit gehoord. Er is ook nooit een debat geweest.

We staan alleen

De pijnlijke realiteit voor gelovigen is, dat er geen enkele partij meer is in het Belgische politieke landschap die het voor hun belangen opneemt. We staan er alleen voor. Op de CD&V moeten we niet meer rekenen. Ook de gelovige parlementsleden uit andere partijen worden blijkbaar strak in het gareel gehouden. Ze zwijgen.

Dat brengt de verantwoordelijkheid mee om ons assertiever op te stellen in het publieke- en politieke debat. Gelovigen zullen zich anders en beter moeten organiseren als ze willen dat politici met hun belangen rekening houden. Want de bescherming van de vrijheid van religie als mensenrecht blijkt niet genoeg. Zeker als je die niet kan afdwingen.