Groen en Vlaams. Of is het omgekeerd?

Vergeten zijn ze, de gangmakers van Anders Gaan Arbeiden, Leven en Vrijen, zoals Agalev – beweging géén partij – in den beginner heette. Links-progressief waren slechts weinigen, eerder ‘wertkonservative’ milieubewusten, zoals die bij de Groenen bestaan in Zuid-Duitsland, zowel bij de ÖDP die in Beieren sterk staat, als de Grünen van Baden-Württemberg. Met het pamflet Land van de Dwazen (1976) was de ooit ‘liberale’ maar ondertussen uitgesproken conservatieve jezuïet Karel Van Isacker één der eerste ‘ideologen’ in Vlaanderen van de groene beweging.

Groene Fietsers in Antwerpen, tegen het Duwvaartkanaal in de Kempen, Volksuniejongeren tegen de E10 door het Peerdsbos in Brasschaat, of tegen de A24 in Limburg (daar verdiende later VU-minister Johan Sauwens zijn eerste sporen), de Vrijbuiter tegen de uitbreiding van de Antwerpse haven op Linkeroever, De Vlaamse Gaai in Steenokkerzeel (die nu een radicaal-Vlaamse burgemeester levert), Opbouwwerk Pajottenland (van later VU-Kamerlid Daan Vervaet), VVB en TAK samen tegen de Rijksweg 746 Pecq-Armentières, de antiatoomgeneratie in de Volksunie, Sterrebeek 2000, Zenne en Zoniën voor de groene long in Vlaams-Brabant, Vlaanderen 2000, de Volksunie plakte tot diep in de jaren ’80 affiches met ‘(Grimbergen) Groen en Vlaams’, al in 1970 organiseerden lokale en provinciale afdelingen van de Vlaamse Volksbeweging groene acties en actiecomités (diezelfde VVB schrok er later zelfs niet voor terug om de activiteiten van de beweging Agalev te promoten)…

Zovele naoorlogse groene acties en actiecomités hebben hun wortels in een Vlaamse Beweging die met een jonge ‘groene’ generatie in de Volksunie het milieu op de politieke agenda zette. De Volksunie ging er altijd prat op de eerste ‘milieupartij’ te zijn in Vlaanderen (congres april 1969), nog voor pater Luc Versteylen sj het startsignaal gaf van wat uiteindelijk de partij Anders Gaan Leven (Agalev) zou worden.

Agalev heeft zich als partij nooit op de klassieke Vlaams-Franstalige communautaire breuklijn geplaatst. Zat vaak in eenzelfde fractie als Ecolo in het Paleis der Natie. De communautaire kwestie gingen de Groenen voorbij. Behalve om en rond Brussel, af en toe, en vooral als Groen er Franstalig was. Met vluchtroutes van Zaventemse vliegtuigen bijvoorbeeld. Isabelle Durant weet er alles van.

En toch werd Agalev al van in het begin bevolkt door oude en ex-Vlaams-nationalisten. En erger. Gewezen Europees parlementslid Paul Staes (later CVP en VLD) kwam uit de Groot-Nederlandse extreemrechtse beweging Were di, waar ook Karel Dillen actief was. Gewezen senator wijlen Ludo Dierickx strooide in zijn collegejaren – samen met Hugo Schiltz – ‘federalisme’- en ‘amestie’-folders rond op school. Luc Versteylen sj liep ooit ‘fier’ rond in groen hemd en zwarte das, van het Verdinaso van Joris Van Severen. Wilfried Van Durme spendeerde zijn jeugd in het Algemeen Diets Jeugdverbond en stak zijn neus ook aan het raam bij Were di. Stichter Versteylen was zelfs radicaal tegenstander van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Blok/Belang. Tot slot is het geen geheim dat oud-VU’er en EU-parlementlid voor Groen in het district Antwerpen mee een N-VA-Open Vld-Groen-coalitie in het zadel heeft geholpen.

Volgens De Standaard is Wouter Van Besien zijn ‘Vlaams-nationale wortels’ niet vergeten. Als raspoliticus en politiek strateeg mikt hij op zoveel mogelijk kiezers, ook oud-Volksunie’ers of linkserige N-VA’ers. En hoewel hij constructief oppositie voerde en een meerderheid leverde voor de zesde staatshervorming, toch eerst Groen, en dan pas Vlaams.

Maar nu toch maar eerst zijn boek eens lezen!

@Karl_Drabbe (twitter)

Foto: (c) Reporters

<Vond u dit artikel informatief? Waarom zou u Doorbraak dan niet steunen?>