De ‘Grote sprong voorwaarts’ van het islamitisch fundamentalisme
Aisha in een BMW(-garage) in Dhahran.
foto © Reporters
Blote enkels toegelaten volgens het islamitisch fundamentalisme in Saudi-Arabië. Als het écht moet, vraagt Jean-Marie Dedecker er asiel aan.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementTerwijl in de straten van Brussel the clash of civilisations uitgevochten wordt, beweegt er iets in het ideologisch islamitisch avondland. ‘Wie naar muziek luistert wordt in het hiernamaals een varken. Tooghangers zijn kafirs die zullen branden in de hel. Vrouwen moeten – gehuld en opgeborgen in gewijde gewaden – aan de tajine en mannen aan de thee in de Madrassa. Ora et labora wordt eerst bidden en dan pas werken…’
Terwijl islamitische onheilsprofeten in de gemeenschapshuizen van Genk en Antwerpen bovenstaande salafistische onzin in het brein van hun volgelingen ramden, ontkiemde er in de zandbak van het Midden-Oosten een graantje van ethisch reveil. Alhoewel, niet overal. In Iran kregen zes jongelui een jaar cel en 91 stokslagen om mee te spelen in de Happy-video van Pharrell Williams. Maar bij de Saudi’s kan het verkeren. De wereld op zijn gesluierde kop.
Blote enkels toegelaten
‘We gaan niet dertig jaar van ons leven verspillen aan het bestrijden van extremistische gedachten, we zullen daarmee korte metten maken,’ zei de Saudische kroonprins Mohammed Bin Salman aan de Britse krant The Guardian. Deze fundi wil nu terugkeren naar een gematigde vorm van de islam, ‘die openstaat voor de wereld en alle religies’. De macht van de religieuze politie in deze theocratie wordt er nu blijkbaar ook aan banden gelegd. Ze mag geen arrestaties meer verrichten en geen stokslagen meer geven voor te korte mouwen, of voor blote handen en onbedekte enkels. Een revolutie in een land waar tandenloze geitenboeren met een slijtplek op hun voorhoofd van het bidden, en een baard van de profeet, al vrouwen mogen stenigen als ze nog maar knipogen naar de kamelenslager. Toen de Saudische afgevaardigde in de Verenigde Naties aankondigde dat de vrouwen ook per auto zouden mogen rijden, leek het alsof men in die zandbak ook het wiel had uitgevonden. Ze mogen nu in de tuftuf in plaats van op de bok van een ezelskar.
Voor de hofhouding van Al-Saud, die zo corrupt is dat ze het onderscheid niet kent tussen de staatskas en de koninklijke schatkist, was dat al lang geen belemmering meer. De 7000 prinsjes en prinsesjes uit de koninklijke harem van veelwijverij hebben al langer een privéchauffeur en dito Rolls-Royce. Het is nu eventjes uitzweten om te kijken hoever deze revolutionaire omwenteling zal doorgetrokken worden. Het is niet omdat het vliegenraam in een boerka vervangen wordt door kippengaas dat men door de tralies van deze gevangenis van textiel ook nog de kilometerteller kan lezen. Een zwarte abaya vervangen door een witte met een bloemetjesmotief blijft nog altijd een religieuze soepjurk onder een knellende hoofddoek, een verplicht vestimentair habijt om aan de begerige blikken van de mannen het hoofd te bieden. Vrouwen moeten er gesluierd door het leven alsof Allah beschaamd is voor de helft van zijn schepping. De hoofddoek als vluchtgedrag voor de libido van de man en de gemoedsrust van de imam. De vrouw als seksualisering van de zonde.
Opbod
In een opbod van religiositeit slaan soennieten en sjiieten in het Midden-Oosten mekaar al 1400 jaar met een kaaksbeen van een ezel de hersenen. In die geloofsbroederstrijd vielen vorige week nog 305 doden in het Egyptische Bir Al-Abad. Het Saudisch wahabisme financiert niet alleen gezelligheidsverenigingen als IS en Al Qaida, maar houdt zich ook ledig met het uitdragen van hun extreem-soennitische leer over gans de wereld, de sharia incluis. Dit islamitisch wetboek is een discriminerende wettenregen over huwelijks- en echtscheidingswetgeving, erfrecht, huiselijk geweld, kledingvoorschriften, en zelfs over de maagdelijkheidscultus. Ze degradeert de vrouw tot zoontjesfabriek zonder vrouwelijk genot en zonder rechten.
Niettegenstaande er in Ryad een upperclass is van hoogopgeleide vrouwen veroordeelt hineininterpretierung van moefti’s en dogmaboeren de vrouw tot huisslaaf, wier openbare verschijning al reden genoeg is om aanstoot te geven aan het mannelijk libido. Als ze zich op straat begeeft mag ze geen hoge hakken dragen omdat ze dan groter lijkt dan ze al is, en ze moet ook een lichte tred aanhouden zodat het geluid van haar stappen gedempt wordt. Ze moet het zwijgen bewaren, want een zwoele vrouwelijke stem kan in het voorbijgaan ongekende mannelijke driften opwekken. Een hand geven aan een man is strafbaar. Ze moet begiftigd zijn met verlegenheid en haar blik neerslaan. Ze mag nu, 150 jaar na de uitvinding van de automobiel, toch haar voet op het gaspedaal zetten. Ik hoop dat ze met gierende banden dwars door de muur van de discriminatie en de achterlijkheid rijdt. Een volle tank benzine kost er toch minder dan een liter water.
Moslimfeminisme
In de fundicursussen in Genk en Antwerpen zullen ze het in Mekka horen donderen. Het moslimfeminisme heeft immers nog een grote sprong voorwaarts gemaakt. De gesluierde islamitische koters kunnen vanaf nu ook een gesluierde pop kopen. Ken heeft er namelijk een vriendinnetje bij: Barbie met een hoofddoek. In 1968 kreeg Barbie al een zwart, of liever een Afro-Amerikaans zusje, en in 1980 een Hispanic kotertje. Het is nu nog eventjes wachten op een transgendertje, een lieftallig ombouwpakketje met wisselstukken, want diversiteit is ook een religie. Het nieuwe gesluierd wezentje van speelgoedfabrikant Mattel is geïnspireerd op de Amerikaanse Ibtihaj Mohammed die op de Olympische spelen in Rio een bronzen plak veroverde in het schermen. Het is de enige sport die ze van haar ouders mocht beoefenen omdat het niemand kan deren dat je in de schermarena een hoofddoek draagt. De hidjab zit toch verborgen onder een schermmasker waarvan de kijkgaatjes nog fijner zijn dan het kippengaas van een boerka. De hoofddoek is in wezen het symbool van de onderdrukking van de vrouw.
Met die praktijken kun je dus niet vlug genoeg de koters vertrouwd maken. Een onschuldig wichtje moet een hoofddoek op om haar te beschermen tegen de wulpsheid van de man. Volgens ayatollah Rafsanjani moeten vrouwen hun hoofd bedekken omdat hun haren vibraties uitstralen die mannen opwinden, misleiden en corrumperen. Een ongesluierde vrouw provoceert de man. Door deze provocatie kan en mag hij handtastelijk of zelfs gewelddadig worden zonder in zonde te vervallen. Een man heeft het recht om niet uitgedaagd te worden. Vandaar. In een theocratisch wereldbeeld waarin meisjes vanaf hun negende jaar mogen uitgehuwelijkt worden kun je kinderen dus niet vroeg genoeg vertrouwd maken met onderdanigheid en met achterlijkheid. Religieuze pedofilie uit naam van een fictief opperwezen. Mohammed beloofde het paradijs met 72 houri’s, maar hield al een generale repetitie op aarde. Hij huwde dertien keer. Liever een ruim dozijn maagden bij de hand dan 72 in de lucht. Zijn lievelingsvrouw was Aïsha. Op zijn vijftigste sloot hij een huwelijkscontract met haar in Mekka toen ze zeven jaar oud was, maar consumeerde het huwelijk in Medina pas op haar negende. Het is niet geweten of ze tot dan met de poppen mocht spelen.
Onze progressieve linkse tantes, #metootjes voor eigen kuisheid, liggen blijkbaar nog altijd in een cultuurkramp. Ze linken het dragen van een hoofddoek aan de bewustwording van de eigen islamitische identiteit, terwijl het in wezen het absolute statement is voor de onderworpenheid van de vrouw. Van dergelijk spagaat scheurt elk kruis. Hoeveel zeloten er op de schoolbanken in Genk zaten om te luisteren naar de poppenspelers in het theater van de achterlijkheid, weet ik niet.
Maar wanneer lui als de apartheidspredikanten Abid Tounssi en Ali Houri hier ooit aan de touwtjes zullen trekken zal ik asiel aanvragen … in Saudi-Arabië.
Categorieën |
---|
Jean-Marie Dedecker is voorzitter van LDD en auteur van o.a. 'Vrank en vrij'.
De eerste vorm van respect in een democratie is het respect voor de kiezer. Gans het regeerakkoord is een ‘misschienverhaal’ met veel uitstelgedrag.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.