Hand in hand matekes!

In 2007 was ik ook kandidaat dus ik voel me verplicht om er iets over te schrijven: de voorzittersverkiezingen bij de sp.a. Hannes De Reu, een onbekende kandidaat zoals ikzelf in 2007, schoot veel te vroeg uit de startblokken door zich kandidaat te stellen zonder zijn tegenstander te kennen. Dat doe je als outsider beter niet. Verder weet ik volstrekt niet waar die man voor staat, dus over hem zijn we snel uitgepraat.

Niet dat ik over Conner Rousseau zoveel meer kan vertellen. Deze oogstrelende 26-jarige uit Oost-Vlaanderen wordt nu al de kandidaat van het establishment genoemd. Ik zou niet in zijn schoenen willen staan, maar hij is blijkbaar sterk én blanco genoeg om het gewicht van het kruis te dragen. Nu ja, je kan het ook zo bekijken: als je op je zesentwintigste veroordeeld wordt tot een gevangenisstraf van vijf jaar, dan kom je op je eenendertigste weer vrij, en dan heb je nog een heel leven voor je.

Charter van Quaregnon

Wat ik echter het fascinerendst vind aan deze verkiezingen, is dat ze volkomen vrij zijn van ideologie. Je moet het maar presteren als socialistische partij om met geen woord te reppen over ideologie op een ogenblik dat zelfs de Financial Times schrijft dat het kapitalisme aan hervorming toe is, en het ecosysteem kreunt in al zijn voegen onder de lasten van een onhoudbare productiewijze. Ik neem nu nog  aan dat het genant is voor het establishment dat ene Laurens Deprez, basismilitant uit de sp.a-afdeling Leuven, een sterke en doorwrochte eenentwintigste-eeuwse versie heeft geschreven van het Charter van Quaregnon in de vorm van zijn Roodboek. Van de Grasmarkt (het partijsecretariaat van sp.a – red.) kreeg hij het antwoord ‘dat ze dat allemaal al wisten wat daar in stond’. En ik neem ook aan dat  een onervaren lezer als Conner zich zou verslikken in die pil van 1200 pagina’s van Piketty (en dan nog in het Frans, oh my God!). Maar iemand kan het toch voor hem samenvatten?

Als een ook al onbekende Joachim Mergaey, wetenschapper, boomverzorger en landbouwer, dus ondernemer in de meest vitale sector van onze economie, erin slaagt om in een kort opiniestuk in De Morgen de basis te leggen van wat de socialistische ideologie van de eenentwintigste eeuw zou moeten zijn, dan is het toch verbijsterend dat onze voorzitter in spe niet verder raakt dan iets te prevelen over solidariteit? Is de partij dan zo in de greep van al die op zichzelf voortdobberende ego’s die de geschiedenis afmeten aan de tred van de eigen carrière? Voelen zij dan het groeiende onbehagen niet? Is er daar dan geen enkele sense of urgency meer? Denken zij nu echt dat onze sociale en democratische verworvenheden voor eeuwig en altijd gegeven zijn? Voelen zij dan niet de hete adem van het geweld en de barbarij, die zich aankondigt via de publieke heksenverbranding van Greta Thunberg?

Als we niet oppassen gaan de mensen elkaar ten gevolge van de opwarming van het klimaat de strot afbijten, en die evolutie zou zich wel eens veel sneller en radicaler kunnen voltrekken dan de klimaatopwarming zelf.

Miserabele migratie

En dan is er natuurlijk ook die befaamde olifant in de kamer: migratie. De sp.a weet zich maar geen houding te geven en bloedt op dat front langzaam leeg. Een kristalhelder socialistisch verhaal over migratie en integratie is nochtans mogelijk: als migratie ontstaat uit het feit dat Afrikaanse tomatenboeren kapot worden geconcurreerd door spotgoedkoop tomatenconcentraat uit China, en daardoor genoodzaakt zijn om te migreren, dan zijn wij daar als socialisten tegen.

Maar we beseffen ook dat we het tij niet zomaar op één twee drie zullen keren, en dat we de economische- en klimaatvluchtelingen niet zullen tegenhouden door wat administratieve pesterijen à la Theo Francken. Dus moeten we inzetten op integratie. Die kan enkel slagen vanuit een sterk seculier platform, en al zeker niet door migratie te herleiden tot ‘de islam’, en vervolgens te buigen naar elke identitaire eis die gesteld wordt vanuit een minoritaire en gepolitiseerde fractie binnen die religie. De mensen zijn dat beu. Laat dat over aan het identitaire Groen en de paternalistische PVDA.

Hand in hand matekes, de strijd gaat voort. Geen woorden maar daden, wij strijden tot der dood!