Heeft het Zangfeest een goede pers?
Men neme een Belga ...
Een goede raad voor wie in de Vlaamse Beweging iets organiseert: Leg de verslaggever van Belga die zich aandient in de watten. Meer moet u niet doen. Tenzij een kilo suiker naar Hugo Camps sturen.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementZondag 3 maart was er het 76ste Vlaams Nationaal Zangfeest. Wie op de traditionele pers vertrouwt zou denken dat het daar een hoogmis was, al dan niet in korte broek waar het ACW kop van jut was én uitgehaald werd naar het ACW. Dat zijn de grote krantenkoppen. Niet toevallig is dat ook de teneur in het Belgapersbericht over het zangfeest. O ja, volgens datzelfde persbericht werden ook de stichting van Fabiola en de kersttoespraak van Albert II ‘op de korrel genomen’. Afgeschoten dus. (u kan het persbericht onderaan dit artikel lezen.
De pers
De berichten in De Morgen en op de website van de VRT doen eigenlijk niets anders dan het bericht van het Belgische persagentschap overnemen. De Morgen liet wel de vernoemde politici weg van N-VA en Vlaams Belang. Er zijn grenzen aan alles. Een lezer op de website van De Morgen zal zich dus wel afvragen wat die foto’s van Bart De Wever en Miel Cools daar staan te doen.
De Standaard brengt op de webstek het Belga-bericht, gewoon, met onderaan een aanvulling met wat ze bij de VRT gezien/gelezen hebben en wat een regionale journalist van Het Nieuwsblad er nog bij heeft getikt. Het zal u dus niet verbazen dat op de webstek van Het Nieuwsblad exact hetzelfde artikel staat. Een beetje rommelig toch, bovenaan Belga met daar onder wat aanvullingen. Maar ja, het moet snel gaan in deze tijden. Ach, niet getreurd, dat artikel geeft toch al een beter beeld van wat er in de Lotto Arena is gebeurd. Zo blijkt midden in het artikel de politieke boodschap plots te zijn:’ Vlaamse onafhankelijkheid is geen luxe maar pure noodzaak.’ En onder de titel ‘Geenfolklore’ krijgt de lezer nog wat uitleg over dat Zangfeest en wat ze daar zoal doen. Het programma is ‘zoals steeds een mix van klassieke samenzangliederen en Vlaamse en Nederlandse kleinkunst’. En hier kan je ook lezen dat Miel Cools in de bloemen werd gezet. En de journalist heeft blijkbaar zijn huiswerk gemaakt, hij was op de persconferentie van het ANZ, want hij citeert Erik Stoffelen ‘eerder deze week’: ‘Wij bouwen natuurlijk verder op een traditie. Maar wie denkt dat het Zangfeest daarom enkel een stukje folklore is, vergist zich lelijk’.
Gazet van Antwerpen heeft zowaar een journalist een artikel over het zangfeest laten schrijven. Die man citeert wel uit het Belga-bericht, maar is ook zelf geweest en heeft op voorhand zijn huiswerk gemaakt. In GVA is de titel voor het ACW, maar het eerste dat vermeld wordt, is de onafhankelijkheid. De toon van de voorzitter wordt er ‘harder en strijdlustiger’ genoemd dan vorig jaar, met meer citaten uit de toespraak. De samenzang is een mix van Vlaamse liederen en kleinkunst, Miel Cools werd geëerd. Namen van aanwezige politici genoemd. Allemaal in korte paragraafjes, geheel volgens de stijl van de krant. Geen reden tot mopperen; GVA geeft het meest evenwichtige beeld.
ACW
We hebben voor u de toespraak onder de loep genomen. Ze is 1589 woorden lang. En exact 84 woorden daarvan zijn gewijd aan het ACW. Één paragraaf is dat, één luttele paragraaf. De rest van de boodschap: tegen de regering Di Rupo, tegen de staatshervorming en de di Rupo-akkoorden en vooral voor een onafhankelijk Vlaanderen … dat is blijkbaar minder interessant. Hoe komt dat toch?
Journalisten framen, ze zetten gebeurtenissen waarvan ze een verslag moeten maken in een bepaald kader. En ze willen het een rol geven in de actualiteit, liefst nog in één van de lopende verhalen. Op dit moment is een van die verhalen het ACW én in de toespraak wordt daar iets over gezegd, dus is het kader snel beslist. Daarbij zijn de meeste journalisten er blijkbaar van overtuigd dat die communautaire verhalen niemand interesseeren, te moeilijk zijn, of gewoon geen relevantie hebben.
En het moet allemaal snel gaan, niet degelijk, maar snel. Hoewel graag beide, dat lukt meestal niet. Dus moet een redacteur het oplossen op basis van … een Belga-bericht. Dat bericht wordt helemaal overgenomen, ook al omdat de kans groot is dat de journalist die het artikel moet schrijven geen flauw idee heeft van wat dat zangfeest eigenlijk is. Het zangfeest wordt niet in de eigen context geduid. Neen, het wordt in een context geduwd die de journalist kent en opgehangen aan een nieuwsverhaal dat al een tijd verteld wordt. Zo ondersteunt het dat lopende verhaal. Daarom ook is er enkel aandacht voor de politieke dimensie van het zangfeest. Dat is iets waar journalisten zich thuisvoelen. Dat er ook een culturele kant aan het verhaal is, en wat die Miel Cools daar komt doen, dat is al helemaal een raadsel, als ze het al te horen krijgen dat die daar was. De journalist en cameraploeg van de VRT waren weg na de toespraak. Ze hebben nooit geweten dat Miel Cools werd geëerd.
Camps
Het Vlaams-nationaal Zangfeest haalde uiteindelijk wel de voorpagina van De Morgen. Niet gehinderd door enige kennis van zaken liet Hugo Camps zijn intellectuele licht schijnen over deze gebeurtenis. Het is een zurige opeenstapeling van clichés, genre ‘korte broek’. Omdat hij niet weet wat er gebeurt, noch waar het eigenlijk over gaat, gooit hij al zijn haat voor de N-VA, het Vlaams Belang en de Vlaamse Beweging dan maar op een hoopje. En omdat Miel Cools oud is, kon een verwijzing naar de motteballen niet uiblijven, noch een verwijzing naar Ernest Claes. Wat een cultuurminnend mens als Hugo Camps heeft tegen het eren van mensen die een culturele bijdrage hebben geleverd zoalsl Miel Cools of Ernest Claes.. . het is een raadsel. Ik denk dat we ons interview met Kevin Absillis eens moet doorsturen naar Hugo Camps. En een kilo suiker van de wereldwinkel, tegen de verzuring.
*
* *
Hier kunt u de artikels lezen in De Morgen, Deredactie.be, De Standaard, Het Nieuwsblad, Hugo Camps in De Morgen
Het persbericht van Belga.
ACW is kop van jut op Vlaams Nationaal Zangfeest
ANTWERPEN 03/03 (BELGA) = De christelijke arbeiderskoepel ACW heeft op het Vlaams Nationaal Zangfeest in Antwerpen een flinke veeg uit de pan gekregen van voorzitter Erik Stoffelen. Hij zei in zijn toespraak dat de Vlaamse samenleving echt wel zonder het ACW kan overleven.
“Welk volk ter wereld wil de les gespeld worden door een ACW-zuil die België dient, Vlaanderen minacht, ons allen moreel de les spelt, maar fiscale spitstechnologieën toepast en de gewone belastingbetaler laat opdraaien? Excuses zullen hiervoor niet volstaan!”, haalde Erik Stoffelen uit.
Ook de private stichting van Fabiola – die volgens hem topadvies krijgt van dezelfde fiscalisten als het ACW – en de kerstboodschap van Koning Albert nam hij op de korrel. “Hoe meer de koning zich afzet tegen de Vlamingen die verkeerd gestemd hebben, hoe meer de idiote vergelijking met de jaren dertig gemaakt wordt, hoe standvastiger de kiezer zal blijven.”
Het Vlaams Nationaal Zangfeest was dit jaar aan zijn 76ste editie toe en lokte zowat 5.000 aanhangers van de Vlaamse Beweging naar de Lotto-arena in Antwerpen. Onder hen ook heel wat politici, zoals Bart De Wever, Jan Peumans, Ben Weyts en Jan Jambon van N-VA en Gerolf Annemans, Filip Dewinter en Bruno Valkeniers van Vlaams Belang. TIP/
Personen |
---|
Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.
Politici die zelf niet weten waar ze voor staan: ze kunnen mooi vertellen, maar regeren gaat moeilijk.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.