Het carnivore dieet: corona-kilo’s kwijtraken door meer vlees te eten

Gezond was de corona-tijd voor weinigen, zeker tijdens de lockdown: je bewoog minder, je ging ongezonder eten en je verdikte met alle gezondheidsproblemen die daarbij komen kijken. Dat gebeurde Rob Lemeire ook, tot hij op de tafel klopte en plantaardige voeding voor een groot stuk aan de kant schoof. Zo vermagerde hij moeiteloos, waarbij ook zijn ernstige verteringsproblemen verdwenen. Misschien vinden anderen hierin inspiratie.

Maar hoe deed ik dat? Rond verschillende thema’s zoals klimaat, energie en nu ook corona stond ik al vaak sceptisch tegenover het mainstream verhaal. Dus was het niet zo’n grote sprong dat ook te doen in de voedingswetenschap. Verder kreeg ik inspiratie van Jordan Peterson en zijn dochter Mikhaila toen het vleesdieet hun ernstige gezondheidsproblemen overwon. Een suggestie van mijn vrouw porde me wakker: laat ons dit ook eens uitproberen!

Toch vroeg ik me af: ‘Is dat wel wetenschappelijk?’ Met die bedenking in mijn achterhoofd ging ik op onderzoek, las onder meer het internationaal geprezen boek ‘The big fat surprise’ van journalist Nina Teicholz en schreef daarover in Doorbraak: de kwestie cholesterol komt er aan bod en ja, vlees bevat voldoende vitaminen. Het is minder absurd dan het lijkt om veel meer vlees te eten.

Mijn vroegere eetgewoonten

Hoe begon het? Als jongeling at ik enorm veel – tot drie volle porties – terwijl ik van nature mager bleef. Toch was het geen gezonde situatie: soms kreeg ik mega honger, waarbij mijn energiepeil zakte en ik koude rillingen kreeg, tot ik massa’s voedsel verslond en de symptomen verdwenen. Vaak was het ook reden tot jolijt: bij de lokale jeugdvereniging brak ik ooit het record kroketten eten zo overtuigend dat jarenlang niemand nog pogingen deed om me te evenaren.

Pas rond mijn vijfendertigste verdikte ik. Aanvankelijk niet alarmerend, maar stilaan flirtte ik met de bovengrens van een gezonde BMI. Toen kwamen de coronamaatregelen, werkte ik bijna elke dag thuis en – ondertussen ver in de veertig – steeg mijn gewicht sneller, terwijl mijn hongergevoel me dagelijks bleef aanporren te snoepen. Samen met mijn lastige gezondheidsproblemen (waarover hieronder meer) deed het me besluiten mijn eetgewoonten radicaal te veranderen.

Graduele overgang naar carnivoor

Mijn plan was niets te forceren door gradueel meer vlees en zuivel te eten: niet enkel dierlijke eiwitten, zeker ook dierlijke vetten. Daarnaast wilde ik geen hongerige carnivoor worden – want bijtende honger overwint zelfs de beste voornemens. Ik begon met het ontbijt, spek met eieren, en at worst en kaas als tussendoortjes tot aan de middag. Vanaf dan, tot de avond, veranderde ik niets.

Eens dat goed ging begon ik ook carnivoor te lunchen, enzoverder, totdat ik na enkele weken de hele dag voor zo’n 95% carnivoor at – zoals ik vandaag ook nog doe, niet volledig strikt dus: soms eet ik een stukje verjaardagstaart mee of zo. Al snel werden enkele voordelen duidelijk, zoals een sterk verminderd opgeblazen gevoel en minder acne.

Gewichtsafname en spiergroei

Elke week verdween één kilo – tot ik er zo’n zeventien was kwijtgeraakt, een stuk beter dan mijn gewicht voor corona. Ook bleef ik sneller en langer verzadigd: de bijtende honger die ik normaal rond twaalf uur kreeg, verdween en sommige maaltijden sloeg ik spontaan over. Je kan me vandaag gerust naast een stapel van de meest uitgelezen taarten, koeken en chocolade zetten, ik zou er moeiteloos niets van aanraken. Vroeger was dat allemaal ondenkbaar.

Onverwacht groeiden mijn spieren ook aan, zonder training! Eigenlijk heel logisch: ik eet veel meer dierlijke eiwitten, die worden gemakkelijker door mijn spierweefsel opgenomen dan plantaardige. Tussen haakjes, nu doe ik ook drie maal per week krachtoefeningen met aandacht voor alle spiergroepen. Overigens zijn spieren zwaarder dan vet: je kan vermageren zonder kilo’s te verliezen. Het meetlint is belangrijker dan de weegschaal.

Wonderbaarlijke genezing

Toch waren niet al mijn problemen van de baan. Voor mijn carnivoor avontuur had ik al regelmatig diarree, wellicht door moeilijk te achterhalen voedselintoleranties. Die verergerde aanvankelijk: mijn darmstelsel moest zich aanpassen aan veel minder koolhydraten en meer dierlijk vet. Dat zou, aldus de ervaringen van andere carnivoren, maximaal enkele maanden duren. Toch bleef ik er veel langer mee worstelen. Mijn tekorten aan mineralen compenseerde ik tijdelijk met supplementen.

Om het waarom van deze diarree te begrijpen moet ik terug in de tijd: Sinds mijn puberteit hoestte ik meer dan vaak, snotterde ik bijna het hele jaar door, had ik regelmatig acne over verschillende delen op mijn lichaam. En bij het ouder worden kwamen er nog slokdarmproblemen bij (waarbij mijn slokdarm tijdens het eten soms in een pijnlijke kramp schoot). Ik bleek onder meer allergisch te zijn voor appel. Toch duurde het even vooraleer mijn arts een dieperliggende oorzaak vond: zure oprispingen. Hij schreef me dan Pantomed voor om de zuurtegraad van mijn maag te verminderen.

Dit medicijn maakte een aantal van mijn gezondheidsproblemen draaglijker, maar zo verteerde ik vetten minder goed. De magen van carnivore dieren hebben, net zoals de mens, niet toevallig een hoge zuurtegraad, in tegenstelling tot herbivoren (en in mindere mate omnivoren zoals varkens). Na het stoppen met Pantomed kwamen aanvankelijk mijn oprispingen terug, misschien een voorteken voor mijn ergere symptomen? Gelukkig verdwenen die problemen even later vanzelf. Nu heb ik een levenskwaliteit waarover ik vroeger alleen kon dromen, en dat zonder medicijnen. Toch bleek de carnivore levensstijl geen wondermiddel: ik moest kritisch blijven luisteren naar mijn lichaam om de laatste horde te nemen.

Periodiek vasten

Na mijn wonderbaarlijke genezing voelde ik me klaar om nog een stapje verder te gaan: één dag per week – vrijdag – eet ik helemaal niets. Periodiek vasten wordt dat genoemd: het brengt rust in je darmstelsel, je vetreserves smelten weg en je overbodige huidplooien worden aangesproken, waardoor je een gladdere huid zou krijgen. Vooral dat eerste punt vond ik belangrijk, mijn gezondheidsproblemen zijn immers niet volledig weg.

Het vasten bleek voor mij een fluitje van een cent: op vrijdag krijg ik geen dip en op zaterdagochtend voel ik me niet speciaal hongerig. De meeste nadelen van periodiek vasten lijken dus niet van toepassing. Waarom gaat dat zo gemakkelijk? Net zoals in een keto-dieet eet een carnivoor zeer weinig koolhydraten, wel vet. Daarom verbrand je dus vooral vet. Anders dan met koolhydraten (die het lichaam niet kan opslaan), kan je stofwisseling vlot overschakelen tussen enerzijds verbranden van vet uit de voeding en anderzijds van (overbodig) lichaamsvet. Minder suikerpieken en -dalen leiden dan nog eens tot minder vermoeidheid en minder honger. De vrijgekomen energie steek ik dan ook in wat er werkelijk toe doet: mijn gezin, mijn werk, lezen, schrijven.

Andere carnivoren, zelfde verhaal

Ik ben geen voedingsdeskundige, wie een gelijkaardige weg wil volgen doet dat dus op eigen verantwoordelijkheid en zoals ik uitlegde is zelfs dan voorzichtigheid geboden. Toch zijn er genoeg redenen om de carnivore levensstijl te overwegen: de ervaringen van veel anderen blijken heel gelijklopend met de mijne. Meer vlees eten blijkt ook voor hen vaak een oplossing voor overgewicht, voedselintoleranties, verteringsproblemen, huidproblemen en oververmoeidheid.

Soms krijg ik te horen dat ik ongezond bezig ben, terwijl ik daar niets van merk. Hoe ongezond kan het voedingspatroon van veel van onze voorouders zijn? Hoe ongezond kan iets zijn dat me de controle teruggeeft over mijn lichaam? Misschien maak ik fouten, maar ik heb minstens geleerd beter te luisteren naar mijn lichaam en minder naar mainstream experts. En ik ben mijn eigen leven én lichaam ernstiger gaan nemen. Daar is het nooit te laat voor.