Het EU-migratiepact helpt ons niet

De hele politieke elite heeft dezelfde debatfiche: voor elk groot probleem moet de oplossing van ‘Europa’ komen. Maar de realiteit blijkt hardnekkig: de oplossing van de EU komt meestal te laat, en het is bijna altijd te weinig.

Zie deze week het Europese migratiepact. Het antwoord van de EU op de toenemende migratie naar Europa en de ontwrichtende gevolgen ervan. Die ontwrichting wordt ook electoraal almaar duidelijker. Het succes van rechtse partijen lijkt voor de EU-kaste bedreigender dan de migratie zelf. Maar dat is een ander verhaal.

Zes jaar

In 2020 was er een akkoord om de toenemende migratie aan te pakken. Zoals dat in de EU gaat moeten drie partijen het eens zijn: de Europese Raad, de Europese Commissie en het Europees Parlement. Het overleg van die drie heet de trialoog. Die trialoog is er nu, eind 2023, uitgeraakt. Met de hete adem van de verkiezingen voor het EU-Parlement in de nek. Oef, zou u denken… De maatregelen zijn pas van kracht vanaf 2026.

Het politieke niveau dat al onze problemen moet oplossen heeft dus zes jaar nodig om maatregelen te nemen. In die zes jaar zijn de problemen intussen alleen maar groter geworden. En dan nog… Dit pact lost de kern van het migratieprobleem niet op.

De analyse is voor iedereen duidelijk: de instroom is te groot en de uitstroom is te klein. Die instroom zal nog groter worden. Het EU-migratiepact draait de kraan niet dicht, het legt dikke dweilen rond de kraan en bepaalt verder hoeveel water elk land moet opdweilen en hoe dik hun dweil moet zijn. De kraan dichtdraaien is taboe in EU-kringen.

Hét probleem is dat de politiek en de uitspraken van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg het migratiebeleid hebben omgevormd tot een dodelijke wedstrijd om in Europa te geraken. Dat wordt gezien als een gouden ticket. Want omwille van de ‘mensenrechten’ moeten we iedereen toelaten, moeten we iedereen asiel laten aanvragen. Ook al weten we dat 60 procent geen recht heeft op asiel, en we voor de resterende 40 procent heel ruime interpretaties van de criteria hanteren. En eens binnen, krijgen we uitgeprocedeerde afgewezen asielaanvragers het continent niet meer uit. Het gevolg is honderd tot tweehonderdduizend illegalen in België alleen al.

Laffe politiek

Een echt EU-migratiepact moet iets doen aan de instroom. Niet laf geld geven aan bedenkelijke regimes als Turkije, Libië of Tunesië om het vuile werk te doen en zelf mensenrechtenactivist te kunnen blijven spelen. We moeten verhinderen dat die mensen tot in Europa komen. We moeten andere wegen voor asiel opzetten om de asielregels te kunnen toepassen voor wie ze echt nodig heeft.

Het grote probleem van dit EU-migratiepact is dat het doordrenkt blijft van politieke naïviteit. Als ze een beroep doen op de mensenrechten moet iedereen hier asiel kunnen aanvragen. Terwijl iedereen ziet dat dat systeem niet werkt.

De wereld is veranderd. De geschiedenis is terug van weggeweest. ‘Wir schaffen das’ bleek een naïeve uitspraak die duizenden in de miserie heeft gestort van de illegaliteit en uitbuiting, van vervreemding in eigen land, onbegrepen en bespot door de politieke en culturele elite. Al zien die vanuit hun moreel verheven positie niet dat ze stilaan maar zeker aan de foute kant van de geschiedenis terechtkomen.