Beetlejuice 2: nostalgie naar Tim Burtons macabere wereld

Na 36 jaar keert regisseur Tim Burton terug met een vervolg op zijn iconische horrorkomedie Beetlejuice uit 1988.

Heel wat recensenten vinden deze sequel maar niets. Zo noemt Variety het vervolg ‘no Beetlejuice, but it’s got just enough Burtonjuice’, bestempelt Roger Ebert.com de film als ‘an overstuffed toy bag’, omschrijft Slate hem als ‘a reanimation of the corpse of Tim Burton’ en vindt comicbook.com dat ‘life is too heavy for death fantasy’. Het Nieuwsblad spant de kroon met de titel: ‘Zeg drie keer de naam van de film, dan verdwijnt ie hopelijk’, verwijzend naar de drievoudige formule om de excentrieke geest Betelgeuse (Michael Keaton) tevoorschijn te toveren.

Het gebeurt dikwijls dat films en tv-series ondeskundig gevierendeeld worden zoals Amsterdam en Blonde, de biografische film over Marilyn Monroe. Hetzelfde gebeurde met de HBO-serie The Idol en de uitstekende tv-serie Queenie.

Voor mij is Beetlejuice 2  dus wel een waardige opvolger van het origineel en biedt de sequel een unieke visuele stijl vol creatieve en bizarre beelden, zowel grappig als griezelig, en een nostalgische terugkeer naar Burtons unieke wereld. De film slaagt erin om de magie van het origineel te recreëren en voegt er tegelijk nieuwe elementen aan toe.

Ongebreidelde fantasie

Tim Burton heeft een ongebreidelde fantasie. Aan de lopende band creëert hij monsters, bizarre figuren en fantasierijke scènes. Die waren onder meer te zien zes jaar geleden in C-Mine in Genk met de tentoonstelling The World of Tim Burton. Burtons eerste Beetlejuice is een fantasie-horrorkomedie uit 1988 die het verhaal vertelt van het pas overleden stel Barbara en Adam Maitland, dat vastzit in hun huis als geesten.

Wanneer een nieuwe familie, de Deetzes, in hun huis trekt proberen de Maitlands hen weg te jagen met de hulp van de ondeugende en chaotische geest Betelgeuse (uitgesproken als ‘Beetlejuice’), vertolkt door Michael Keaton. Die originele Beetlejuice-film heeft geholpen om het idee van ‘horrorcomedy’ populair te maken en heeft laten zien dat horror niet altijd serieus en eng hoeft te zijn. De film heeft een cultstatus bereikt en blijft geliefd bij fans — ook die van de meer traditionele horrorfilms — vanwege die unieke mix van humor en horror.

Nostalgisch weerzien

De sequel bouwt voort op deze erfenis en brengt de oude cast terug — nu 36 jaar ouder — wat voor veel fans een nostalgisch weerzien is met de charme van Winona Ryder als Lydia Deetz, Catherine O’Hara als Delia en natuurlijk Michael Keaton, op zijn 73ste nog chaotischer en viezer dan 36 jaar geleden.

Lydia Deetz is nu weduwe en de populaire host van de tv-show Ghost House with Lydia Deetz. Lydia heeft een tienerdochter, Astrid (Jenny Ortega), die haar moeder verafschuwt en verliefd wordt op Jeremy (Arthur Conti), een bizarre jongen — niet bepaald de gedroomde Romeo. Lydia’s leven wordt verder gecompliceerd door haar vriend Rory (Justin Theroux) die ook haar producer is.

De familie Deetz keert terug naar Winter River in Connecticut na de plotselinge dood van Delia’s echtgenoot Charles. De openingsscène is hetzelfde luchtopnameshot van het schilderachtige Winter River met Danny Elfmans muziekscore. Hier raken ze opnieuw verstrikt in de wereld van Betelgeuse die zelf te maken krijgt met een existentiële bedreiging van zijn ex-vrouw Delores (Monica Bellucci), een zielzuigende demon van wie de lichaamsdelen samengeniet zijn.

Day-O en Hades

Day-O, The Banana Boat Song van Harry belafonte, over het harde leven van Jamaicaanse bananenbootwerkers, is ook in Beetlejuice 2 weer van de partij en krijgt een totaal nieuwe betekenis. In de eerste Beetlejuice-film is het de meest memorabele scène waarin de Deetzes en hun gasten tijdens een diner als bezeten worden gedwongen om te zingen en te dansen op dit nummer. In Beetlejuice 2 wordt het gezongen op een begrafenis.

De film verkent ook weer thema’s van leven, dood en het hiernamaals op een grappige manier. Het biedt een unieke kijk op wat er na de dood zou kunnen gebeuren en doet dit met een flinke dosis creativiteit. Vergelijk de luidruchtige ‘soul train’ naar Hades maar eens met de serene boottocht van Orpheus over de Styx, gefilmd in zwart-wit, in Kaos. Dan weet je waarom Tim Burton de regisseur van gotische horror wordt genoemd met een voorkeur voor memorabele, buitenissige personages en donkere, macabere thema’s die op een toegankelijke en vermakelijke manier worden verkend.

Ja, noem het maar de Burtonjuice!