Het is allemaal de schuld van de N-VA

Er zijn nogal wat grote, toonaangevende landen in de wereld waar politici erg veel moeite hebben om te kiezen tussen besturen en oppositie voeren. Denken maar aan Donald Trump die zijn volgelingen aanspoort om gewapenderhand te manifesteren tegen zijn eigen gouverneurs. Of zijn Braziliaanse collega Bolsonaro die het grondiger aanpakt en zelfs het reguliere leger oproept om zijn gouverneurs af te zetten.

Coronadoden onder de mat vegen ?

In België loopt het gelukkig nog zo’n vaart niet. Hoewel er hier toch ook politici te vinden zijn die er sinds het uitbreken van de coronacrisis de kantjes aflopen. Ze zijn haast allemaal te vinden in de gelederen van de N-VA.

Laten we onderaan beginnen, en dan opklimmen naar de top. Deze week was er weer een vreemd geluid te horen vanuit het kabinet van Zuhal Demir. Zij vreest dat de ‘manier waarop België rapporteert over het aantal Coronadoden’ een negatieve weerslag zal op het Belgische, oeps wat zeg ik het Vlaamse toerisme natuurlijk. Dergelijke uitlatingen zijn eigenlijk uitermate onkies. Wat verwacht Demir dan? Dat we een aantal coronadoden onder de mat vegen om de toeristische sector te redden?

Als we die redenering doortrekken, dan wordt Noord-Korea deze en volgende zomer dé grote toeristische hype. En moet het B..oeps Vlaamse toerisme wel worden gered?  Zal het sowieso geen gouden zaken doen doordat veel Vlamingen hun vakantie dicht bij huis zullen willen doorbrengen, en er wellicht zelfs heel wat Belgen vanuit het Vlaamse buitenland naar de Vlaamse kust zullen afzakken? Is Zuhal ook in staat om positief te denken en een promotiecampagne voor vakantie in eigen streek voor te bereiden, of is haar enige doel een beetje zuur doen tegenover ‘Brussel’ ?

En dan is er bellenblazer Ben Weyts, de man die sneller ballonnetjes oplaat dan een egel ze zou kunnen doorprikken. Examens in de laatste week van juni, en deliberatie in de eerste week van juli, wat onze bijzonder hard werkende en gedreven leerkrachten een week vakantie zal kosten. Ik ben ervan overtuigd dat meer dan tachtig procent onder hen daar in principe zelfs geen enkel probleem mee heeft, en hun vakbonden dus ook niet. Maar niet op deze manier. Niet door hen te schofferen en hen de arm om te wringen door met dat idee meteen naar de pers te hollen. Mogen we hier uit afleiden dat in dat toekomstige onafhankelijke Vlaanderen het sociaal overleg tot het verleden zal behoren? Gelieve hierover dan nu duidelijkheid te verschaffen, zodat de mensen weten waarvoor ze stemmen.

De afwezige burgemeester

Geen van allen kunnen ze echter tippen aan de grote leider. Bart De Wever, die in 2018 met vlag en wimpel de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen won, en op de nieuwjaarsreceptie in januari 2019 op de Antwerpse Grote Markt verklaarde dat hij zo lang mogelijk burgemeester wou blijven. Kort tevoren had zijn partij echter de stekker uit de federale regering getrokken om te protesteren tegen een internationaal migratiepact dat zijn staatssecretaris voor Asiel en Migratie achteloos had laten passeren, en dat er hoe dan ook zou komen.

Toen in diezelfde januarimaand de kopstukken van de PS op hun nieuwjaarsreceptie aankondigden dat ze de komende verkiezingen wilden winnen, bestempelde de meesterstrateeg uit Deurne dat onmiddellijk als een ‘nieuw politiek feit’. Dat noopte hem een voortijdig einde aan zijn burgemeestersambt alsnog in overweging te nemen, en zich aan de kop te plaatsen van de N-VA-kieslijst voor het Vlaams Parlement. Let wel, Vlaams Parlement. Om zich dan vervolgens, na verkiezingen die hij glansrijk had verloren, op te werpen als kandidaat-eerste minister, niet van Vlaanderen , maar meteen van heel dat verguisde België. Dik tegen zijn goesting weliswaar. En wel zonder de PS en de groenen, tegen wie hij voor, tijdens en na de verkiezingen een veto had gesteld.

Anders gezegd: eigenlijk wou hij een doorslagje van de Zweedse coalitie die hij had laten struikelen opnieuw op de been brengen. Dankzij de welwillende medewerking van CD&V, oorspronkelijk de broedstoof en nu het bijhuis van de N-VA, waren de federale regeringsonderhandelingen aan het begin van de coronacrisis flink op weg om een nieuw wereldrecord te vestigen. Tot Paul Magnette er genoeg van had en besliste om de N-VA op een weinig elegante manier pootje lap te zetten. Iets waarvoor ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar ben.

Prikkeldraadretoriek

In de eerste weken van de coronacrisis kon Bart De Wever nauwelijks waargenomen worden als burgemeester van Antwerpen. Daarvoor was de treurnis vanwege het onrecht dat hem in de Wetstraat werd aangedaan nog veel te groot. Tot er op een dag een oekaze (zo heet dat in die middens) kwam uit Brussel waarvan de bedoeling voor zowat iedereen duidelijk was, maar die voor de burgemeester volkomen onleesbaar bleek. In plaats van dat eens discreet te bekijken met de korpschef van de lokale politie vond hij er niet beter op om als de eerste de beste Turkse patser te gaan poseren op een bankje, om aan te kondigen dat hij deze oekaze niet zou handhaven. Om dan enkele dagen later ootmoedig te bekennen dat hij daarin toch wel in de fout was gegaan, en de stedelingen alsnog, een maand na het ingaan van de lockdown, op te roepen om in hun kot te blijven.

Een vastbenoemd ambtenaar zou voor veel minder een tuchtsanctie aangesmeerd krijgen.  Het actieve burgemeesterschap van Bart De Wever was helaas van zeer korte duur. Bij de eerste knik naar beneden van het aantal corona-ziekenhuisopnames zag hij de kans schoon om aan te dringen op een duidelijke exitstrategie met voorrang voor het Belgische, excuus het Vlaamse bedrijfsleven (is er in dit land immers nog wel een ander?) en een échte federale regering. Die betrokkenheid bij het federale bestuursniveau zou haast ontroeren, ware het niet dat ook deze sortie alweer gepaard moest gaan met loopgraven- en prikkeldraadretoriek zoals fronten en nekschoten.

Elke coalitie zonder de N-VA zal immers het nekschot betekenen voor de Vlaamse economie. Wat een ongelooflijke pretentie eigenlijk. Vlaanderen onder een stolp, genaamd N-VA. Om dan nog te zwijgen over het feit dat die partij zich steeds weer opwerpt als de spreekbuis van ‘de Vlamingen’, terwijl ze, net zoals elke partij, hooguit en in het beste geval de spreekbuis is van haar eigen kiezers.

Een mens zou medelijden krijgen met Jan Jambon, die te midden van deze krijsende bende nog een poging doet om een schijn van staatsmanschap hoog te houden.